Έχουν περάσει δυο εβδομάδες από τη λήξη των Παραολυμπιακών Αγώνων, η αυλαία έχει πέσει προ πολλού. Όλοι οι αθλητές έχουν επιστρέψει στις χώρες τους. Όσοι κατάφεραν να κατακτήσουν ένα μετάλλιο, δέχτηκαν τα συγχαρητήρια από τους αρχηγούς των κρατών τους και λοιπούς υπεύθυνους. Χειροκρότημα, χαμόγελα, φωτογραφίες και φλας που άστραψαν. Συνεντεύξεις στη τηλεόραση πρώτα, γιατί είναι το γρηγορότερο και ευρύτερο μέσο. Μετά στο ραδιόφωνο, κάποιες φωτογραφήσεις για εφημερίδες και περιοδικά. Ξανά τα φλας άστραψαν και έσβησαν απότομα. Όπως απότομα θα σταματήσει το ενδιαφέρον προς την αναπηρία και τους ανάπηρους. Θα τους θυμηθούν ξανά στην Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία, στις 3 Δεκεμβρίου.
Εκείνη την ημέρα που θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε «μαργαριτάρια» από πολιτικούς και δημοσιογράφους. Η ημέρα που ακούμε για τους «υπερήρωες, τα παιδιά θαύματα, τους ήρωες της πόλης μας, τα άτομα με τις εξαιρετικές ικανότητες». Όλες αυτές οι γελοίες εκφράσεις, που ούτε στο ελάχιστο δεν αντιπροσωπεύουν τα άτομα με αναπηρία. Και όχι τα άτομα με ειδικές ανάγκες, που εκατοντάδες φορές τους έχω διορθώσει. Που χρησιμοποιούν το αναπηρικό αμαξίδιο και όχι ότι είναι «καθηλωμένοι σε αναπηρικό καροτσάκι». Σιγά μην είναι καθιστοί και σε καροτσάκι του σουπερμάρκετ.
Σε κάθε μεγάλη γιορτή, σε κάθε εκδήλωση που ελκύει τα βλέμματα του κοινού, θυμόμαστε ότι υπάρχουν και οι ανάπηροι.
Δεν είναι δα και τόσοι πολλοί, μη νομίζεις, μόνο το 10% του πληθυσμού. Μόνο κοντά στο ένα εκατομμύριο, που να τους βρεις μέσα στη τεράστια χώρα μας. Είναι κρίμα να βλέπεις ένα κομμάτι του πληθυσμού, ένα κομμάτι της Ελλάδας, να χάνεται πίσω από κλειστούς τοίχους και σφραγισμένα στόματα. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και οι αθλητές που συμμετείχαν στους Παραολυμπιακούς. Τους είχατε ξαναδεί πριν τους αγώνες; Γνωρίζατε τα ονόματα τους; Μήπως τα μάθαμε όλοι μας μόνο όταν ξεκίνησαν να κερδίζουν έδαφος και μετάλλια;
Μας έχουν θολώσει με το τένις και τα νέα αστέρια. Το βαριέμαι το τένις, έχει γίνει ένα άθλημα για μεγάλους σπόνσορες, προσωπική μου άποψη. Πόσα όμως είναι τα παραολυμπιακά αθλήματα; Που προπονούνται αυτοί οι αθλητές; Κάτω από ποιες συνθήκες, με ποια χρηματοδότηση; Υπάρχει βοήθεια από το κράτος, υπάρχουν υποδομές. Μήπως ότι μετάλλια κέρδισαν, έχουν διπλάσια αξία γιατί τα κέρδισαν κάτω από αντίξοες συνθήκες προπόνησης και προετοιμασίας; Πολλά τα ερωτήματα, όμως νομίζω όλοι ξέρουμε τις απαντήσεις. Αν δεν κερδίσεις μετάλλιο, δεν μπαίνεις ούτε σε λεζάντα αθλητικής εφημερίδας. Δεν πουλάει η αναπηρία, και ας αγγίζει το 10% του πληθυσμού.
Φταίμε και εμείς όμως, γιατί είμαστε ένας λαός που ξεχνάει γρήγορα.
Πάμε και θυμόμαστε μόνο όταν είναι να προκαλέσουμε φασαρία και δράμα. Όταν είναι να στηρίξουμε το διπλανό μας, θα το κάνουμε μόνο αν γίνει ήρωας. Ο υπερήρωας με το μετάλλιο, αυτός που κατάφερε να ανεβάσει τη σημαία της Ελλάδας και να ακουστεί ο εθνικός ύμνος. Οι υπόλοιποι, χαμένοι στα άδυτα της ιστορίας. Πόσο υποκριτές είμαστε σαν λαός. Όχι όλοι μας, όχι πάντα. Αλλά συχνά, τόσο συχνά που ξεχνάμε ότι δεν είμαστε απευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Έχουν περάσει 2.500 χρόνια, αρκετά για να ντρέπονται οι αρχαίοι μας με τα τωρινά μας χάλια. Η πολιτική ζωή του τόπου μας εδώ και 45 χρόνια, αρκεί για να ντρεπόμαστε.
Οι αρχαίοι μας θα στήριζαν την προσπάθεια, τον συνάνθρωπο, αυτόν που δικαιωματικά συμμετέχει και κερδίζει από τη συμμετοχή του. Όχι το μετάλλιο μόνο, όχι αυτόν που το κάνει μόνο για την κορδέλα και ένα κομμάτι μέταλλο. Να υπάρχει φίλαθλη συνείδηση, ομόνοια, στήριξη, αναγνώριση του αθλητικού πνεύματος. Στη σημερινή εποχή ξεχνάμε ακόμα και τους πρωταθλητές μας. Μεγαλύτερη αναγνώριση θα πάρει οποίος έχει μεγαλύτερο χορηγό.
Το ίδιο θα συμβεί και στις 3 Δεκέμβριου. Οι χώροι αναπηρίας με τις καλύτερες και μεγαλύτερες διασυνδέσεις στα μέσα ενημέρωσης, θα προβληθούν. Οι άλλοι θα σωπάσουν και θα χορτάσουν με ευχολόγια και υποσχέσεις. Τις ίδιες υποσχέσεις ότι θα βρουν στήριξη οι παραολυμπιονίκες, ότι θα δημιουργηθούν υποδομές. Στα 16 χρόνια που ασχολούμαι δημοσιογραφικά με το χώρο της αναπηρίας, αν οι μισές υποσχέσεις είχαν πραγματοποιηθεί, θα είχαμε καλύτερες υποδομές και από τον Καναδά ή την Αυστραλία.
Είναι όμως στο χέρι μας, να στηρίξουμε ακόμα και όταν δεν είναι στη δημοσιότητα τα άτομα με αναπηρία και τους αθλητές με αναπηρίες. Να συμμετέχουμε στις αθλητικές τους δραστηριότητες, να είμαστε παρών στους αγώνες τους. Η αναπηρία δε χρειάζεται να γίνει της μόδας, όπως το τένις. Η αναπηρία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα. Αποδέξου το, αποδέξου το διαφορετικό, γιατί αύριο μπορεί να είσαι εσύ ή κάποιος δικός σου μέσα στο 10%!
Κείμενο – επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας
Email επικοινωνίας : iliasvogiatzis@gmail.com