Ήταν εμφανές ότι υπήρχε κάποια δυσμορφία στα χέρια, τα πόδια και τον κορμό του και ταυτόχρονα κάποια καθυστέρηση στη νοητική του ανάπτυξη. Ήταν καθισμένος μέσα στο μεταλλικό καρότσι για τα ψώνια, έφηβος πλέον, με το μουστακάκι του να δημιουργεί μια σκιά στο πάνω χείλος. Η μητέρα του, στέκονταν πλάι του.
Το ανάστημά της, πέρα από την ίδια, ήταν απλωμένο πάνω και γύρω από το σπλάχνο της, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να το φροντίσει και να το νοιαστεί. Παράλληλα, έτοιμη να το προστατέψει από τους περίεργους, τους αδιάκριτους, τους ανάγωγους.
Παρά το σθένος, στο βλέμμα της φαίνονταν όλες οι δυσκολίες που είχε αντιμετωπίσει. Φαίνονταν η κόπωση, φαίνονταν τα βράδια που είχε ξενυχτήσει, οι επιστημονικές και ιατρικές επιτροπές από τις οποίες πέρασε δεκάδες φορές με το παιδί, όλη η γραφειοκρατία, όλες οι ανησυχίες, όλα τα άγχη, όλα τα αδιέξοδα, όλα τα κλάματα. Φαίνονταν ότι η ζωή δεν της είχε δοθεί απλόχερα και εύκολα. Ωστόσο, ο τόνος της φωνής της και το χαμόγελό της όσο μιλούσε στο παιδί απέπνεαν μόνο τρυφερότητα και αγάπη.
Του έδειχνε τα πράγματα που τακτοποιημένα βρίσκονταν στα ράφια, του μιλούσε για τα χρώματα, του έλεγε για εκείνα που έπρεπε να κάνουν στη συνέχεια. Ένας κόσμος που αποτελούνταν μόνο από τους δύο τους. Τη μητέρα και το παιδί. Άλλωστε δεν υπάρχει κανείς δίπλα τους. Είναι μόνοι. Η πολιτεία τους έχει βάλει στην άκρη και τους αγνοεί προκλητικά. Τους αφήνει δίχως βοήθεια, δίχως στήριξη, δίχως εφόδια. Τα άτομα με νοητική αναπηρία, με αυτισμό, με σύνδρομο Down, με τετραπληγία, με αισθητηριακή ή κινητική αναπηρία έρχονται στον κόσμο και κανείς δεν είναι έτοιμος να τα υποδεχθεί.
Από τη γέννηση μέχρι την ενηλικίωση και τα γεράματα, τα άτομα αυτά βρίσκονται στην ανασφάλεια και στο περιθώριο. Μπαίνουν στα σχολεία από την πίσω πόρτα. Δίχως να έχουν όσους συνοδούς χρειάζονται, δίχως ειδικούς εκπαιδευτικούς, δίχως εργοθεραπευτές, δίχως λογοθεραπευτές. Χωρίς να εφοδιάζονται με σκοπό την αυτονομία και αυτοεξυπηρέτησή τους. Να μπορούν, δηλαδή, να βάζουν ένα ποτήρι νερό, να φορέσουν τα ρούχα τους, να σερβίρουν το φαγητό τους, να καθαριστούν. Δεν πέρασε καιρός από τότε που το υπουργείο Παιδείας πέταξε μερικούς ΑμεΑ μαθητές σε ένα λυόμενο κουτί διπλά από τα αποχωρητήρια, παρουσιάζοντάς το ως μιαν αξιοπρεπή και καλοφτιαγμένη αίθουσα διδασκαλίας.
Τα προβλήματα συνεχίζουν και σε μεγαλύτερες ηλικίες αφού δεν υπάρχουν προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης, ένταξης στην κοινωνία, διασκέδασης, τα οποία να ακολουθούν τα σχολικά τους χρόνια.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της ενήλικης διαβίωσής τους, καθώς νεαρά άτομα καταλήγουν σε στέγες ηλικιωμένων και σε ιδρύματα. Βεβαίως, η ανικανότητα του κράτους διαπιστώνεται περίτρανα και στη στάση του προς τους γονείς, το μοναδικό στήριγμα αυτών των ατόμων, οι οποίοι αφήνονται να αναζητούν μόνοι τους απαντήσεις. Χαμένοι μπροστά σε όλα όσα συμβαίνουν. Καταρρακωμένοι ενώ βλέπουν τις προσδοκίες που δημιούργησαν για το παιδί τους, να βυθίζονται. Μένουν ανυπεράσπιστοι τη στιγμή που έπρεπε να δέχονται ψυχολογική στήριξη, ενημέρωση και εκπαίδευση.
Μόλις μια περίπτωση, μια μητέρα, ένα άτομο με αναπηρία, αρκεί για να ξεγυμνώσει και να διαπομπεύσει την αδιάφορη και εφησυχασμένη πολιτεία. Κοιμούνται ήσυχοι οι αρμόδιοι και οι υπόλοιποι συνεχίζουν την καθημερινή και ατέρμονη μάχη. Έτσι συνέχισε και εκείνη η μητέρα. Έπιασε στα χέρια της το παιδί με όποιον τρόπο μπορούσε, καθώς ήταν αρκετά μεγάλο. Το έβγαλε με προσοχή από το καρότσι για τα ψώνια και το βοήθησε να σηκωθεί και να πατήσει στα πόδια του. Μαζί κίνησαν για την επιστροφή στη λειψή κανονικότητα που τους παρέχεται. Το αγόρι ακολούθησε με τα μικρά και ασταθή του βήματα, ενώ καμία πολιτική δεν μεριμνούσε για να του ανοίξει τον δρόμο και να του προσφέρει στέρεο έδαφος.
ΠΗΓΗ: www.philenews.com