Η σύγχρονη θεραπεία της πίεσης
Τα σύγχρονα κλασικά ιατρικά βιβλία αναφέρουν ότι η φαρμακευτική θεραπεία της αρτηριακής υπέρτασης αρχίζει όταν αποτυγχάνει να ρυθμιστεί με την αποφυγή των αλμυρών, τη σωστή διατροφή, το φυσιολογικό σωματικό βάρος και την απαραίτητη φυσική άσκηση.
Στην πράξη, το Εθνικό Ινστιτούτο της Αγγλίας μιλά με αριθμούς και προσδιορίζει ως το ανώτατο όριο ανοχής το 140mmHg, οπότε και συνιστά την έναρξη της φαρμακευτικής θεραπείας.
Ομως η μελέτη «Framingham», που θεωρείται από τις αξιολογότερες μελέτες αναφοράς γενικότερα στην ιατρική, παρατηρεί ότι ακόμα και τα άτομα με φυσιολογική αρτηριακή πίεση διαφοροποιούνται σε δύο υποομάδες, ως προς τη λεγόμενη «μεγάλη» πίεση: σε αυτά με τη χαμηλότερη πίεση (100-110 mmHg) και σε εκείνα με την υψηλότερη (120-130mmHg).
Τα άτομα με τη χαμηλότερη φυσιολογική πίεση βρέθηκε ότι είχαν την καλύτερη επιβίωση με λιγότερα καρδιαγγειακά και εγκεφαλικά επεισόδια.
Το γεγονός αυτό οδήγησε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν απόλυτα αυστηρά κριτήρια της φυσιολογικής πίεσης. Εάν ένα άτομο κατά τη διάρκεια της εφηβείας του έχει μεγάλη πίεση 110 mmHg και όταν ενηλικιωθεί φθάσει στο 140mm Hg, η αύξηση αυτή θεωρείται προϋπέρταση, που σημαίνει ότι σε λίγο χρόνο το άτομο αυτό μπορεί να αποκτήσει επίσημα υπέρταση.
Την άποψη αυτή φαίνεται ότι ενισχύει μια μεγάλη μετανάλυση που πρόσφατα δημοσιεύθηκε στο πασίγνωστο για την εγκυρότητά του ιατρικό περιοδικό «Lancet». H μετανάλυση αυτή περιέλαβε τις 100 μεγαλύτερες πολυκεντρικές μελέτες (συνολικός αριθμός ασθενών περί τις 600.000) που έγιναν μεταξύ των ετών 1966 και 2015.
Στις μελέτες αυτές οι ασθενείς υψηλού κινδύνου (μεταξύ των οποίων καπνιστές, ασθενείς με υψηλή χοληστερόλη και διαβητικοί άνω των 65 ετών) με την καλύτερη επιβίωση και με τα λιγότερα καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια, ήταν εκείνοι που έπαιρναν αντιυπερτασικά φάρμακα ακόμα και με αρτηριακή πίεση φυσιολογική, δηλαδή χωρίς να έχουν υπέρταση.
Το γεγονός αυτό υποδηλώνει ότι η αθηροσκλήρωση, δηλαδή η καταστροφή των αρτηριών, επιβραδύνεται είτε από την απευθείας επίδραση των αντιυπερτασικών φαρμάκων είτε από το γεγονός ότι η χαμηλότερη αρτηριακή πίεση επιδρά ευεργετικά πάνω στο τοίχωμα των αρτηριών.
Ο αντίλογος σε αυτή τη θεραπευτική αγωγή είναι οι τυχόν παρενέργειες από τη λήψη αυτών των φαρμάκων και κυρίως η υπόταση την οποία μπορεί να προκαλέσουν. Για τον λόγο αυτό θα πρέπει οι ασθενείς να βρίσκονται υπό σταθερή ιατρική παρακολούθηση για να επωφελούνται από τη θεραπεία.
Ετσι, αποδεικνύεται ότι ακόμα και η αντιμετώπιση της αρτηριακής υπέρτασης δεν είναι μια απλή υπόθεση που μπορεί να αντιμετωπισθεί με την αυστηρή εφαρμογή των κατευθυντηρίων οδηγιών.
Πηγή : tanea.gr