Μέσα από τις πολυάριθμες ιστορίες για τους ανθρώπους με κάποιας μορφής αναπηρία γεννάτε το αίσθημα πως όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όπως τα κατάφερε εκείνος ο παραπληγικός που παίζει μουσική με το στόμα του. Η γυναικά που κατάφερε να μεγαλώσει 3 παιδιά χωρίς να έχει τα χέρια της. Το 9χρονο παιδί με αυτισμό που σου εξηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη διάταξη του σύμπαντος. Ιστορίες γεμάτες θαυμασμό, όμορφα λόγια, υπέροχες εικόνες.
Γιατί γράφουμε αυτές τις ιστορίες; Προσωπικά ως δημοσιογράφος για δυο λόγους. Ο πρώτος και ο κυριότερος, για να αφυπνίσω μια κοινωνία. Πως τα άτομα με αναπηρία ζουν ανάμεσα μας και κάποιοι από αυτούς μπορούν να καταφέρουν περισσότερα από όσα νομίζει η κοινή γνώμη. Όχι όλοι όμως. Όπως και όσοι ζουν χωρίς αναπηρία, δεν είναι όλοι τους επιστήμονες, γιατροί και δικηγόροι(το απατηλό όνειρο της ευτυχίας κάθε γονέα). Δεν έχουν καταφέρει όλοι τους υπέροχα και εξωπραγματικά επιτεύγματα.
Για αυτό και αρκετές φορές, κυρίως μέσα από τις συνεντεύξεις μου, παρουσιάζω καθημερινούς ανθρώπους. Για το πώς ζουν, πως παλεύουν στην καθημερινότητα τους, πως είναι η ζωή τους. Δεν χρειάζεται να έχουν ένα ιδιαίτερο ταλέντο. Δεν είμαι γραφείο προώθησης ταλέντων και κατορθωμάτων. Σκοπός είναι να παρουσιάσω την πραγματικότητα ως έχει.
Ο δεύτερος λόγος είναι για να αναγνωρίσω τη σημασία και την αξία της ισότητας στην κοινωνία μας. Να δώσω χώρο και δημοσιότητα στην αναπηρία, που ειδικά μέχρι και πριν λίγα χρόνια η παρουσία της στα ΜΜΕ ήταν σχεδόν μηδενική.
Μπορούν αυτές οι ιστορίες να προκαλέσουν καταπίεση σε κάποιους άλλους;
Ναι, αν ο σκοπός της παρουσίασης είναι να αναδείξει μόνο όσους επιτυγχάνουν κάτι σπουδαίο στη ζωή τους και στην κοινωνία μας. Κάπως έτσι οδηγούμε τα άτομα με αναπηρία σε μια κατεύθυνση που δηλώνει πως αν δεν έχεις κάτι κορυφαίο να παρουσιάσεις, τι είδους ανάπηρος είσαι; Πως είναι δυνατόν να έχεις χάσει την όραση σου 5 χρόνια πριν και ακόμα να μην έχεις μάθει να ακροβατείς;
Αν οι ιστορίες μας είναι μια μικρογραφία ενός τσίρκο, έχουμε σκεφτεί την ευθύνη που φέρουμε απέναντι στα ΑμεΑ; Περιφέρουμε μια ιδέα στην κοινωνία πως όλοι οι ανάπηροι είναι εξωπραγματικά όντα, που μπορούν να κάνουν τα πάντα! Λάθος! Κανείς, με ή χωρίς αναπηρία, δεν είναι ικανός να κάνει τα πάντα! Είμαστε όλοι μοναδικοί χαρακτήρες, ξεχωριστοί άνθρωποι και αυτή είναι η ουσία της αναγνώρισης της διαφορετικότητας.
Σε πόσο μεγάλη πίεση μπορεί να οδηγηθεί ένα άτομο με αναπηρία ή που πάσχει από χρόνια ασθένεια, το περιγράφει η Zoe Fletch. Η ίδια αναφέρεται στον εαυτό της ως ένα κοινό κορίτσι που προσπαθεί να βρει το δρόμο της στη ζωή. Εκτός από το γεγονός ότι έχω πολλαπλές χρόνιες ασθένειες. Και αυτό κάνει τα πράγματα στη ζωή μου λίγο πιο ενδιαφέρον.
Έγραψε ένα άρθρο πρόσφατα και σας μεταφέρω μερικά από τα λόγια της.
“Είναι θλιβερό το 2019 να ζούμε ακόμα σε μια κοινωνία που όταν οι άνθρωποι ακούν τη λέξη αναπηρία πιστεύουν ότι αναφέρεσαι στον επόμενο Stephen Hawking. Υπάρχει τόσο μεγάλη πίεση προς τους ανθρώπους με χρόνιες ασθένειες και αναπηρίες, ώστε να είναι εμπνευστές και αξιοσημείωτοι. Μερικές φορές το να σηκωθείς από το κρεβάτι το πρωί είναι ένα αξιοσημείωτο κατόρθωμα.
Επειδή και μόνο ένα άτομο έχει την ικανότητα να κάνει μοναδικά πράγματα, δεν σημαίνει πως είσαι υποχρεωμένος με οποιοδήποτε τρόπο να κάνεις κάτι παραπάνω από το να ζεις τη ζωή σου όσο καλύτερα μπορείς.
Η κοινωνία πρέπει να αλλάξει, όχι εσύ! Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να ζεις με τον «εύκολο τρόπο». Πρέπει πάντα να προσπαθείς και να πιέζεις τον εαυτό σου να είναι η καλύτερη εκδοχή σου. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να είσαι ο ιδρυτής μιας εταιρείας πολλών εκατομμυρίων. Η να τρέχεις σε μαραθώνιους. Κάνε τις ασκήσεις σου, προσπάθησε να διατηρήσεις την καλύτερη κατάσταση για το σώμα σου.
Το πιο σημαντικό όμως, να είσαι το καλύτερο του εαυτού σου που μπορείς εσύ να είσαι. Πάντα να θυμάσαι πως σε αυτή τη ζωή υπάρχουν πολλές παρανοήσεις(λάθος αντιλήψεις) ως προς το να ζεις με αναπηρία. Είναι εντάξει να είσαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος.”
Μη μπαίνεις σε συγκρίσεις για κανέναν. Ο κάθε ένας είναι μια μοναδική οντότητα!
Νομίζω σε κανέναν μας δεν αρέσει να του επιβάλλουν τι να κάνει, πως και γιατί. Ειδικά όταν δεν είναι επιβολή λόγω κοινής λογικής ή κοινωνικής ισότητας και σεβασμού των ελευθεριών. Δεν μπορούμε να απαιτήσουμε από κάποιο άτομο, να βρει οπωσδήποτε μια ξεχωριστή ικανότητα, να δημιουργήσει κάτι που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας. Ναι, ο Μπετόβεν είναι από τους μεγαλύτερους συνθέτες και πιανίστες όλων των εποχών και ας ήταν κωφός. Πόσους ακόμα ξέρετε που να κατάφεραν κάτι ανάλογο τους τελευταίους 2 αιώνες;
Τα παραδείγματα είναι υπέροχοι φάροι για να μας φωτίζουν στις σκοτεινές μέρες μας. Τα επιτεύγματα μεγάλων ανθρώπων είναι σοφά μαθήματα και βοηθήματα όταν χάνουμε την ελπίδα μας. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται πως όλοι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι δεν είμαστε ταυτόχρονα μεγάλοι και τρανοί.
Επιμέλεια – μετάφραση: Βογιατζής Ηλίας
*Χρησιμοποιήθηκε κομμάτι από το άρθρο της Zoe Fletcher. Μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο εδώ.