Πέτρος, φοιτητής (άτομο με αναπηρία)
Ο Πέτρος είναι άτομο με αναπηρία και στέλνει ένα μήνυμα σε όλους μας!
Ναι, αυτό με χαρακτηρίζει τα τελευταία 2 χρόνια μετά το ατύχημα. Τώρα, κυκλοφορώ με ένα τεχνητό πόδι και είμαι άτομο με αναπηρία.
Όλα ξεκίνησα πριν δυο χρόνια, στα 18 μου, όταν ένα βράδυ, επιστρέφοντας από διασκέδαση, χωρίς να έχω πιει, πετάχτηκε μπροστά μου ένας σκύλος, εγώ έκανα ελιγμό για να τον αποφύγω και έχασα τον έλεγχο της χιλιάρας μηχανής μου, με αποτέλεσμα να καρφωθώ πάνω σε οχήματα άλλα και να φανταστείτε δεν έτρεχα, φορούσα κράνος – γι αυτό είμαι ζωντανός, αλλά είχα μια σοβαρή απώλεια. Έπρεπε να ακρωτηριαστεί το δεξί μου πόδι από το μηρό (πάνω από το γόνατο).
Εκείνη η βραδιά άλλαξε τα πάντα στη ζωή μου. Άλλαξα κι εγώ προσωπικά, ο χαρακτήρας μου, τα θέλω μου, οι επιλογές μου, η ζωή μου κυρίως.
Λέτε σε όλους να μας αντιμετωπίζουν με ευγένεια ή να μας αποδέχονται επειδή έχουμε κάποια αναπηρία.
Εγώ έχασα το πόδι μου. Μια λάθος στιγμή, μου άλλαξε τη ζωή. Σαφώς και άλλαξαν όλα. Όχι, είναι κουτό να λέτε, μα «δε διαφέρεις σε κάτι από έναν αρτιμελή». Μεγάλο λάθος. Εγώ έχω ένα τεχνητό μέλος. Μεγάλη διαφορά. Δεν είναι δικό μου, όσο κι αν το ορίζω. Δεν είναι ίδια η ζωή μου. Πρέπει να καταλάβετε ότι εγώ τώρα μετά από δυο χρόνια, με βοήθεια ψυχολογικής υποστήριξης, είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένος στο ποιος είμαι και τι μπορώ να κάνω.
Αθλούμαι πλέον, ενώ πρώτα δεν το έκανα. Κάνω calisthenics εδώ κι ένα χρόνο και προτείνω σε όλα τα παιδιά που έχουν αντίστοιχα θέματα και αναπηρίες να βγουν από το σπίτι τους, να μη ντρέπονται και να αθλούνται. Η γυμναστική, ιδίως αυτή (όχι βάρη τόσο), σας κάνει πιο δυνατούς. Μπορείτε να κουμαντάρετε το σώμα σας καλύτερα.
Έχω κοπέλα, όχι με ευκολία… Είναι μ@λ@κίες αυτά που λένε… Πολλές κοπέλες έχουν ενδοιασμούς να κάνουν σχέση με έναν ανάπηρο. Εγώ, το αποδέχθηκα αμέσως αυτό. Έμαθα να το διαχειρίζομαι, και μάλιστα να τις κατανοώ. Η κοπέλα μου, κατάλαβε το πρόβλημα μου, μετά το τρίτο μας ραντεβού. Όταν πλέον την είχα εντυπωσιάσει με το χαρακτήρα μου (είμαι και όμορφος !!!), της είπα ότι μερικές φορές το τεχνητό μου πόδι με ζεσταίνει και θέλω να το βγάζω… Εκεί, έμεινε κόκαλο, για μερικά δευτερόλεπτα. Έπειτα με ρώτησε «τι εννοείς;» Της έδειξα αμέσως. Το σοκαρισμένο βλέμμα της τα έλεγε όλα. Ήταν όμως ψύχραιμη και ευγενική. Εγώ πάλι, ρεαλιστής και άνετος. «Έμαθα να ζω με αυτό. Δεν είναι και ότι καλύτερο αλλά με βολεύει» της απάντησα. Αυτό ήταν. Μετά από λίγο μου είπε, «Εγώ δεν άλλαξα συναισθήματα. Θέλω όμως να ξέρω τι πρέπει να κάνω;» Της εξήγησα πώς είναι η νέα μου ζωή. Μιλήσαμε ώρες… Κατάλαβε, με φίλησε εκείνη (όχι από λύπηση) και είμαστε μαζί.
Είμαι φοιτητής! Δύσκολα πήγα στην αρχή… Σκεφτόμουν διάφορα, κυρίως όμως τους ανθρώπους. Κι εκεί, έπρεπε να τους θέσω ξεκάθαρα το πώς θέλω να με αντιμετωπίζουν. Δηλαδή, αν με γουστάρουν για φίλο, αν τους ταιριάζω κι αν μου ταιριάζουν κάποιοι θα γίνουν φίλοι μου. Έχω κάνει μια καλή παρέα με κάποια παιδιά. Μάλιστα ο ένας είναι μηχανόβιος και του λέω συνέχεια να προσέχει.Επίσης, δε πιάνει… οι καθηγητές δε με βοηθάνε αν δε γράψω καλά. Οπότε, στρώνομαι και στο διάβασμα.
Παιδιά, δεν είναι εύκολο να ζεις με ένα πόδι, με ένα τεχνητό μέλος ακόμα. Αλλά μαθαίνεις. Σκοπός είναι να μη τα βάζετε κάτω. Να μιλήσετε με κάποιον ειδικό, να ξεκινήσετε γυμναστική και να καταλάβετε ότι η ζωή σας άλλαξε, όπως η δική μου, αλλά είμαστε εδώ γεμάτοι όνειρα να ζήσουμε με το δικό μας τρόπο.
Οι άνθρωποι θα σας λυπούνται. Εσείς πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή και πείσμα για τη ζωή σας.
Οι άνθρωποι θα κάνουν περίεργες ερωτήσεις. Εσείς πρέπει να καταλάβετε, ότι δεν ξέρουν καν πώς νιώθουμε και πώς είναι η καθημερινότητα μας.
Οι άνθρωποι θα σας κοιτούν με μισό μάτι. Όχι από μίσος, αλλά από διακριτικότητα. Χαχα! Απλώς δε ξέρουν τι κάνουν ή είναι περίεργοι.
Οι άνθρωποι θα σας αντιμετωπίζουν σαν να είστε απόλυτα αρτιμελείς. Το κάνουν για να σας δείξουν ότι δεν σας διαχωρίζουν από τους ίδιους. Βλακεία, γιατί δε ξέρουν ότι αν ήμασταν ίδιοι θα έπρεπε να έχουν κι εκείνοι κάποιο μελος λιγότερο…
Σας τα λέω, γιατί εγώ στην αρχή πήγα να τρελαθώ. Δε ήξερα τι να κάνω με εμένα, τη ζωή μου, τους γύρω μου. Είχα κλειστεί μέσα στο σπίτι. Αλλά, με έσωσε ένας ειδικός ψυχολόγος, όπου μιλάγαμε καθημερινά και με έκανε να ξεκινήσω γυμναστική αλλά και να βγω από το σπίτι. Έπειτα, έμαθα μόνος μου, να είμαι δυνατός, να έχω υπομονή με τους άλλους, να μη κρίνω τους άλλους και να κοιτάζω τη δική μου εξέλιξη.
Μη το βάζετε κάτω. Ξέρω τι νιώθετε. Ξέρω πώς όλα άλλαξαν. Αλλά μπορούμε να έχουμε μια καλή ζωή για εμάς, είτε με τεχντητό μέλος, είτε με αναπηρικό αμαξίδιο.
(στη φωτογραφία 2 δεν είναι ο Πέτρος. Δεν ήθελε να φανεί το πρόσωπο του, για να μη γίνει αποδέκτης τηλεφωνημάτων, από φίλους, γνωστούς κλπ. )
( φωτογραφία 1 απο Αρχείο)
ΠΗΓΗ: www.juniorsclub.gr