Έχω μία ζωή και ένα γιο. Μπορώ να ξοδέψω αυτή τη ζωή διαπαιδαγωγώντας το γιο μου έτσι ώστε να γνωρίζει τι είναι πιθανό να πιστεύει ο κόσμος γι’ αυτόν σχετικά με το μέλλον του ή μπορώ να πάρω τα ηνία και να τον υποστηρίξω έτσι ώστε να γίνει όσο το δυνατό καλύτερος. Απλώς και μόνο πληροφοριακά, θέλω να σας πω πως επέλεξα το δεύτερο και ναι, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον.
Θυμάμαι τότε που ο Τζακ ήταν μικρότερος και έκανε μαθήματα κολύμβησης. Ο πατέρας του ο Πίτερ και εγώ τον φέρναμε στην πισίνα με την πρόθεση να του κάνουμε εξάσκηση μεταξύ των μαθημάτων. Ωστόσο, δεν ήθελε να κάνει αυτά που θέλαμε εμείς. Ο Πίτερ άρχισε να νευριάζει. Ο Τζακ δεν κολυμπούσε ευθεία και δεν δοκίμαζε καινούριες κινήσεις. Απλώς έκανε σπειροειδείς καταδύσεις στον πάτο της πισίνας, περιστρεφόταν και έκανε τούμπες κάτω από το νερό. Εγώ στεκόμουν εκεί και βρισκόμουν σε δίλημμα, δεν ήξερα τι να κάνω. Έπρεπε να τον σπρώξω; Ποτέ δεν θα μάθαινε εάν δεν τον έσπρωχνα. Και τότε ήταν που μου ήρθε μία φαεινή ιδέα που τη θυμάμαι μέχρι και σήμερα. Στράφηκα στον Πίτερ και του είπα: «Σταμάτα…. κοίταξέ τον. Κοίταξε τη χαρά στο πρόσωπό του. Κάνουμε λάθος. Πρέπει να χαρούμε και εμείς μαζί του… και όχι να τον υποχρεώνουμε να κάνει ό,τι θέλουμε εμείς».
Και έτσι, άρχισα να περιστρέφομαι μαζί με το γιο μου. Έκανα τούμπες προς τα πίσω και μετά προς τα μπροστά για πρώτη φορά στη ζωή μου. Και ξέρετε κάτι; Ήταν σκέτη απόλαυση! Το σφύριγμα και το πλατάγιασμα του νερού όπως και αυτή η ζαλάδα μετά την περιστροφή που σου αναστάτωνε το στομάχι ήταν κάτι μαγικό και δεν το είχα αισθανθεί ποτέ πριν. Ο γιος μου μόλις μου είχε διδάξει ότι το νερό είναι για να το απολαμβάνουμε και όχι για να κολυμπούμε ευθεία. Είχα ξεχάσει τι σημαίνει χαρά. Και όχι μόνο αυτό.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα ενστικτωδώς πως όλα θα πήγαιναν καλά και πως αυτό το αγόρι, ο γιος μου, μου πρόσφερε το δώρο της εναλλακτικής σκέψης. Από εκείνη την ημέρα άρχισα να χαλαρώνω.
Απελευθερώθηκα από τους συμβιβασμούς. Σταμάτησα να προσπαθώ να «διορθώνω» όλα τα ελαττώματα που έλεγαν οι ειδικοί ότι είχε ο γιος μου. Απελευθερώθηκα από την ανάγκη να δικαιολογώ τη συμπεριφορά του γιου μου στη δασκάλα του σε καθημερινή βάση, η οποία του συμπεριφερόταν διαρκώς ως «θρασύ παιδί». Έβγαλα την πίεση από μέσα μου και όλα άρχισαν να καλυτερεύουν. Όταν ήμουν λιγότερο αγχωμένη, ο Τζακ τα πήγαινε πολύ καλά.
Πιστεύω απόλυτα πως ο τρόπος με τον οποίο ο Τζακ αντιμετωπίζει τον κόσμο είναι ο κατάλληλος γι’ αυτόν. Ναι, είναι αλήθεια πως δεν τον καταλαβαίνουμε σωστά πάντα, όμως δεν με ενδιαφέρει. Με υπομονή και επιμονή, ο γιος μου και εγώ συνεχίζουμε το ταξίδι μας. Και μπορώ να πω με ειλικρίνεια πως νιώθω πολύ τυχερή που έχω τον Τζακ στη ζωή μου. Πιστεύω πως όταν είσαι διαφορετικός μπορείς να κάνεις τη διαφορά.
Επιμέλεια κειμένου – Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή κειμένου και εικόνας themighty.com