Όταν ζούσα στο Πόρτλαντ, στο Όρεγκον και περίμενα να εγκριθεί η βίζα του μελλοντικού συζύγου μου, του Κέβιν, παρακολουθούσα έναν ψυχίατρο που είχε το γραφείο του κάτω, στο κέντρο, στην Τέιλορ Στριτ. Πήγαινα στο ραντεβού μου με τη δημόσια συγκοινωνία. Είχα την ταυτότητά μου και ένα κορδόνι στο λαιμό μου που αποδείκνυαν ότι είχα το δικαίωμα να πληρώνω μισό εισιτήριο. Μία συγκεκριμένη μέρα που είχα ραντεβού, αποφάσισα να βάλω τα καλά μου γιατί ένιωθα μεγάλη κατάθλιψη. Φυσικά, πρέπει να αναφέρω πως μου αρέσει το γεγονός ότι μπορώ να αγγίζω τους άλλους αφού είχα μία μακροχρόνια σχέση από απόσταση, λόγω των συνθηκών.
Αποφάσισα πως πρέπει να κάνω μία προσπάθεια και να ντυθώ καλά. Δεν είναι και κανένα κατόρθωμα, σωστά; Όμως, είχα περάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου, εκτός από κάποιες φορές που κατέβαλα προσπάθεια, φορώντας απλά ρούχα. Το δικαιολογούσα αυτό στον εαυτό μου, λέγοντας πως μου αρέσουν τα μονόχρωμα ρούχα και πως δεν μου άρεσαν και τόσο πολύ τα φανταχτερά. Ένας πολύ σοβαρός λόγος γι’ αυτό ήταν ότι φορούσα επιγονατίδα στο αριστερό μου πόδι, μέχρι την ηλικία των 14 ετών. Έπρεπε να φοράω δύο διαφορετικά μεγέθη παπουτσιών, για να μπορώ να τα βγάλω πέρα με την ασθένειά μου. Μία παρενέργεια της μακροχρόνιας χρήσης της είναι ότι το αριστερό μου πόδι είναι δύο εκατοστά μικρότερο σε διάμετρο από το δεξί. Για πολλά χρόνια φορούσα φαρδιά ρούχα για να μπορώ να το κρύψω.
Σήμερα προσπαθώ να ανακαλύψω ποιο είναι το πραγματικό μου στυλ, αυτό που μου ταιριάζει. Όμως, ας επιστρέψουμε στη δημόσια συγκοινωνία στο Πόρτλαντ. Είμαι ντυμένη καλά, φοράω φούστα, πιθανότατα μία από τις δέκα που απέκτησα σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Τα παπούτσια μου δεν μοιάζουν και πολύ φθαρμένα και το πουκάμισό μου είναι εφαρμοστό. Κατά τη γνώμη μου, η εμφάνισή μου είναι καλή.
Ανεβαίνω στο τρένο και κατευθύνομαι προς το κέντρο. Στη συνέχεια, παίρνω το λεωφορείο. Όταν έχει κανείς το κορδόνι και την ταυτότητα, όπως εγώ, έχει το δικαίωμα να απομακρύνει τον κόσμο από το μπροστινό μέρος του λεωφορείου για να βρει θέση. Το έκανα και χάρηκα γι’ αυτό. Κάθομαι στη θέση μου στο μπροστινό μέρος του λεωφορείου και απέναντί μου βρίσκεται ένας κύριος με εξοπλισμό μετακίνησης. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι και πολύ χαρούμενος με την παρουσία μου εκεί. Το κορδόνι μου δεν φαίνεται καθώς φοράω το παλτό μου ενώ το δικό του κρέμεται από τον εξοπλισμό του. Δεν μου λέει λέξη, απλώς με κοιτάει απαξιωτικά. Λαμβάνω το μήνυμα και ανοίγω το παλτό μου για να του δείξω το κορδόνι μου. Μέσω του βλέμματός μου του μεταδίδω το μήνυμα ότι «είμαι μία από εσάς». Αμέσως μαλακώνει και μου λέει «Να έχεις μία καλή μέρα», καθώς κατεβαίνει από το λεωφορείο.
Θυμάμαι αυτό το περιστατικό κάποιες φορές και σκέφτομαι το πώς πρέπει να δείχνουν τα άτομα με αναπηρίες. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να αποδείξουμε την αναπηρία μας και, εκείνη την ημέρα, διδάχτηκα πως, σύμφωνα με κάποιους, δεν έχουμε το δικαίωμα να ντυθούμε καλά. Αναρωτιέμαι και πάλι το πόσο πρέπει να επιτρέπω στις προσδοκίες των άλλων, αληθινές ή όχι, όπως και στις προσδοκίες της ίδιας της κοινωνίας, αληθινές ή όχι, να επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο εκφράζομαι. Ακόμη αλλάζω. Θέλω να με βλέπουν και να με ακούν. Επιθυμώ να ελευθερωθώ από όλα αυτά τα δεσμά των προσδοκιών και να είμαι απλώς «ο εαυτός μου», που εξελίσσεται, αλλάζει και ωριμάζει συν τω χρόνω.
Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα