Η σημερινή ιστορία είναι για έναν προσωπικό χώρο που όλοι χρησιμοποιούμε, αρκετές φορές μέσα στην ημέρα και θέλουμε να είναι πάντα καθαρός: η τουαλέτα! Για κάποιον χωρίς αναπηρία τα προβλήματα είναι μικρότερα εάν επισκεφτεί το «δωμάτιο» σε ένα δημόσιο χώρο και αυτό δεν είναι πεντακάθαρο όπως σε ένα εστιατόριο, σε μια καφετέρια ή σε ένα εμπορικό κέντρο. Οι ανάγκες μας είναι μικρότερες και πιο εύκολα επιλύσιμες από εμάς τους ίδιους.
Τι γίνεται όμως όταν μια τουαλέτα για τα Αμεα δεν είναι καθαρή; Πόσοι κίνδυνοι για την υγεία του ατόμου ελλοχεύουν σε αυτή; Μη σας φανεί αστείο, απλά βάλτε τον εαυτό σας στη θέση κάποιου ατόμου με αναπηρία και το αστείο σταματά εδώ. Ένα άτομο με τύφλωση δεν μπορεί να δει πόσο καθαρός είναι ο χώρος, ένα άτομο σε αμαξίδιο θα χρειαστεί κάθε τι που θα αγγίξει να είναι αποστειρωμένο γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να είναι στον αέρα!
Πάμε τώρα στα πατώματα, εκεί που αναγκάστηκε να ξαπλώσει η Σάρα (Sarah Brisdion) από τη Βρετανία ώστε να αναγκάσει τις επιχειρήσεις να κάνουν το σωστό. Να εγκαταστήσουν τουαλέτες που θα διαθέτουν το ειδικό παγκάκι και ανυψωτήρα, για να μην ταλαιπωρούνται από δοκιμασίες όποτε θέλουν να επισκεφτούν το «μέρος».
Θα ξαπλώνατε στο πάτωμα μιας δημόσιας τουαλέτας που είναι μούσκεμα ή θα τοποθετούσατε το νεογέννητο παιδί σας; Φυσικά και όχι. Όμως επι του παρόντος πολλές επιχειρήσεις αναγκάζουν εκατοντάδες χιλιάδες ανάπηρους, ανάμεσα τους και ο 7χρονος γιος μου ο Χάντλει(Hadley) να το υπομένουν.
Ο Χάντλει έχει εγκεφαλική παράλυση και είναι μόνιμος χρήστης αμαξιδίου. Η αναπηρία του σημαίνει ότι δεν μπορεί να σταθεί όρθιος χωρίς βοήθεια και δεν μπορεί πάντα να ελέγξει το έντερο και την κύστη του. Πρέπει να ξαπλώσει κάτω, να προετοιμάσει τα ρούχα του και το εσώρουχο του πριν μεταφερθεί στην τουαλέτα. Χωρίς ένα ασφαλές καθαρό παγκάκι υπάρχουν ελάχιστες επιλογές εκτός από το να χρησιμοποιήσει το πάτωμα της τουαλέτας. Είναι χτύπημα στην καρδιά ενός γονέα να το κάνει αυτό στο παιδί του.
Είναι αναξιοπρεπής, επικίνδυνο και επώδυνο και για τους δυο μας και συχνά καταλήγουμε με δάκρυα. Η μόνη άλλη επιλογή είναι να τον αφήσω να καθίσει στις ακαθαρσίες του. Αυτό που με αναστατώνει είναι πως υπάρχει λύση σε αυτό το μεγάλο πρόβλημα που μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες αρνούνται να εφοδιάσουν και να προνοήσουν. Μια μεγάλη προσβάσιμη τουαλέτα, δηλαδή Changing Places Toilets.
Περίπου πριν ένα χρόνο είχα αφιερώσει ένα άρθρο σε αυτές. Σε ελεύθερη μετάφραση, οι τουαλέτες που το άτομο με συγκεκριμένες αναπηρίες θα μπορεί να νιώσει άνετα και ασφαλή για να τις χρησιμοποιήσει, σε μια πιο περίπλοκη διαδικασία αλλαγής και καθαριότητας π.χ. χρήση πάνας. Άτομα με μυϊκή δυστροφία, πολλαπλή σκλήρυνση, χρόνιους πόνους, με τραυματισμούς της σπονδυλικής στήλης, εγκεφαλική παράλυση είναι κάποιες από τις περιπτώσεις που χρειάζονται μια ολοκληρωμένη τουαλέτα για να τους εξυπηρετήσει.
Η Σάρα συνεχίζει τονίζοντας ότι υπάρχουν 1000 Changing Places τουαλέτες στο Ηνωμένο Βασίλειο και μπορεί να ακούγονται πολλές, μέχρι να αντιληφθείς ότι υπάρχουν εκατομμύρια τουαλέτες για όλους τους άλλους πολίτες. Χάνουμε πολλές δραστηριότητες που πολλοί θεωρούν δεδομένες γιατί αν δεν υπάρχει τουαλέτα για το γιο μου ξέρουμε ότι θα πρέπει να φύγουμε νωρίτερα ή να μην πάμε καθόλου. Ακόμα και όταν υπάρχει προσβάσιμο WC καταστρέφεται από το γεγονός ότι είναι φρικιαστικό (αναφέρεται στη βρωμιά).
Ο Χάντλει είναι ενήμερος ότι αυτό είναι άδικο και ότι του συμπεριφέρονται απαίσια. Όταν βλέπεις το παιδί σου να κλαίει με λυγμούς και να σε παρακαλά να μην το ξαπλώσεις στο βρωμερό πάτωμα, είναι πολύ δύσκολο να μείνεις θετικός και αισιόδοξος. Μένω ξύπνια και αναρωτιέμαι τι επιπτώσεις έχει αυτό στην πνευματική του υγεία και στη δική μου. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως σπάνια βγαίνουμε έξω από φόβο για το τι θα συναντήσουμε, μια ιστορία κοινή για τόσα πολλά άτομα.
Η Σάρα τονίζει ότι στη Βρετανία δεν τους αρέσει να μιλάνε για το συγκεκριμένο θέμα και πως είναι από τις πιο αγνοημένες μάχες για ισότητα σε αυτούς τους καιρούς που ζούμε. Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, αναρωτιέμαι που μπορεί να υπάρχει μια αντίστοιχη τουαλέτα και πόσες είναι στον αριθμό σε ολόκληρη τη χώρα.
Τι αποφάσισε να κάνει;
Ήθελα να κάνω κάτι ώστε να σπάσει αυτό το ταμπού γύρω από τις τουαλέτες. Όλοι μας χρειάζεται να ουρήσουμε κατά μέσο όρο 8 φορές την ημέρα. Απλά κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται λίγη περισσότερη βοήθεια από κάποιους άλλους. Έτσι την 1η Δεκέμβριου 2017 γεννήθηκε το #LooAdvent. Για 24 μέρες δημοσίευα φωτογραφίες μου που χρησιμοποιούσα την τουαλέτα, ντυμένη κάθε μέρα με διαφορετικό εορταστικό κοστούμι για να προσελκύσω όλο και περισσοτέρους ανθρώπους με το μήνυμα μου.
Κάποιοι είπαν ότι δεν έχω αξιοπρέπεια. Απαντώ ότι το να ξαπλώνω σε πάτωμα καλυμμένο από ούρα ανθρώπων είναι μακράν πιο αναξιοπρεπής και προτίθεμαι να κάνω τα πάντα για να σταματήσει. Ελπίζω πως θα αναγκάσω τις επιχειρήσεις και όσους άλλους χρειάζονται Changing Places να πάρουν αποφάσεις που θα έχουν καλύτερα αποτελέσματα για το γιο μου και όσους άλλους μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν.
Μπορεί μέχρι τώρα να μην εμφανίστηκαν νέες εγκαταστάσεις κατάφερε όμως να ξεσηκώσει τον Βρετανικό Τύπο και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Βρήκε υποστήριξη από αρκετούς διάσημους και 2 Παραολυμπιονίκες, τη Hannah Cockcroft MBE και την Anne Wafula Strike που έβγαλαν φωτογραφίες και οι ίδιες μέσα από τουαλέτες. Η μεγάλη επιτυχία της έδωσε ωθηση να συνεχίσει να βγάζει σελφι (selfies) στις χειρότερες τουαλέτες που είχε την ατυχία να συναντήσει.
Διαβάζοντας σχόλια στο βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, είδα για μια ακόμη φορά ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι ανάγκες έχει ένα άτομο με αναπηρία ή πόσο πιο εύκολο είναι να σχολιάσουν με μια ανοησία. Ενώ θα μπορούσαν να συμπαρασταθούν ή έστω να ψάξουν και να μάθουν γιατί είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη για αλλαγή.
Σχόλια όπως: «γιατί δεν απλώνει ένα σεντόνι κάτω ή σιγά μην ξοδέψουμε τόσα χρήματα για το 1% του πληθυσμού». Κανείς δεν τους ενημέρωσε ή αρνούνται να μάθουν ότι τα άτομα με κάθε είδους αναπηρία ανά τον κόσμο είναι το 15%, δηλαδή πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι! Στην Αμερική το ποσοστό είναι 20%. (σύμφωνα με τις μετρήσεις του Π.Ο.Υ.)
Είναι η μεγαλύτερη μειονότητα στον κόσμο. Είναι η μοναδική μειονότητα επίσης που ανά πάσα στιγμή κάποιος/α μπορεί να γίνει μέρος της. Και μόνο τότε θα δει πως αυτός ο σύγχρονος κόσμος μας, με τις τόσες ανέσεις και τις μοντέρνες λειτουργίες του, είναι φτιαγμένος σχεδόν αποκλειστικά για όσους είναι πλήρως λειτουργικοί. Οι προσβάσιμες τουαλέτες δεν είναι μόνο για τα Αμεα, είναι για μητέρες με νεογέννητα, για κάποιο άτομο με σπασμένο πόδι ή χέρι που για τη συγκεκριμένη περίοδο αποθεραπείας, οι ανάγκες του είναι μεγαλύτερες. Είναι για όλους μας γιατί αύριο μπορεί να τις χρειαστούμε εμείς ή ένα συγγενικό μας/ φιλικό μας πρόσωπο.
Άλλη μια παραπομπή από το περσινό μου αφιέρωμα στο ίδιο θέμα: «Το μεγάλο τους πρόβλημα είναι πως για να μπορέσει μια μητέρα να αλλάξει το παιδί με αναπηρία θα πρέπει να το ακουμπήσει όπου μπορεί στις τουαλέτες. Σε ένα χώρο που βάσει ερευνών καλύπτεται από 77.000 βακτήρια και ιούς! Το ίδιο αντιμετωπίζει και ένας ενήλικας μόνος ή με το φροντιστή του. Παρά το μεγάλο κίνδυνο μόλυνσης που διατρέχει, το άτομο είναι αναγκασμένο να αλλάξει στο πάτωμα».
Οι επιχειρήσεις ας σκεφτούν έστω επιχειρηματικά αν θέλουν να θεωρούνται έξυπνες στη σύγχρονη εποχή. 1 δισεκατομμύριο πελάτες είναι δυσαρεστημένοι και απομονωμένοι. Ακόμα και αν το κάνουν μόνο για οικονομικούς λόγους, εγώ είμαι ικανοποιημένος να ξέρω πως θα υπάρχουν καθαρές και προσβάσιμες τουαλέτες. Οι υπόλοιποι ας σκεφτούμε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι και ο σεβασμός είναι μια αξία που αξίζει σε όλους, ανεξάρτητα σε τι σωματική ή πνευματική κατάσταση είμαστε.
Δείτε το βίντεο που δείχνει τη Σάρα εν δράσει εδώ!
Βογιατζής Ηλίας
Υ.Γ. αν κάποιος γνωρίζει που υπάρχουν εγκατεστημένα Changing Places, παρακαλώ ας με ενημερώσει μέσω e mail: iliasvogiatzis@gmail.com
Πηγή: Sky News