Βαλλόμαστε συνεχώς με μηνύματα και ειδήσεις που έρχονται και μας τρομάζουν. Ανοίγουν εκείνα τα μικρά παραθυράκια στο μυαλό μας και βγάζουν όλες τις άσχημες και σκοτεινές μας σκέψεις.

Κάποιες που κουβαλάμε από παιδιά και κάποιες μας τις φόρτωσαν οι γονείς μας, το σχολείο, το περιβάλλον μας και η κοινωνία μας. Δεν φταίνε μόνο τα μέσα ενημέρωσης και η δύναμη της εικόνας για αυτό που συμβαίνει ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες τόσο έντονα.

Μας δημιουργείται πρώτα ο φόβος για κάτι και μετά πώς να τον αποβάλλεις; Φοβία για αρρώστιες, νέους ιούς, ατυχήματα, φοβία για την αποτυχία στην εργασία, στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο. Φοβία ότι θα μείνουμε μόνοι μας, ότι κανείς δε μας αγαπά ή ότι ποτέ δε μας αγάπησαν οι γονείς μας. Φορτώνουμε όλα μας τα προβλήματα σε άλλους, στο παρελθόν ενώ θα έπρεπε να τα προβάλλουμε στο παρόν και να τα επιλύσουμε.

Έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους που οι φοβίες τους, προκαλούν προβλήματα στην καθημερινότητα τους. Δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι, να εργαστούν, να βρεθούν σε μέρη με πολύ ή με λίγο κόσμο, αναλόγως τι φοβούνται. Οι επιπτώσεις μεγάλες στην κοινωνική τους ζωή, καθώς είναι δύσκολο να αναπτύξουν κοινωνικές σχέσεις και φιλίες.

Φόβος για τη ζωή, φόβος και για το θάνατο. Φόβος για το απροσδόκητο, φόβος για τον έρωτα, για την αγάπη. Απομακρύνονται από τους ανθρώπους για να μην ξαναπονέσουν, να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσουν ξανά ή ίσως και για πρώτη φορά, την απόρριψη, την μοναξιά, τη δυστυχία. Καταστάσεις όμως αναπόφευκτες γιατί είναι κομμάτι της ζωής μας και οφείλουμε να δουλέψουμε με αυτές και να τις προσπεράσουμε. Πριν ξεκινήσουν να μας πνίγουν ολοκληρωτικά.

Φόβος για την υγεία μας σε σημείο που γινόμαστε μανιακοί. Μας φταίνε τα τρόφιμα, το νερό, η μόλυνση, η έλλειψη υγιεινής σε χώρους εστίασης, η καθαριότητα σε δημόσιους χώρους. Φόβος πως όταν αρρωστήσουμε θα μας συμβεί το χειρότερο.

Είναι το ίδιο που αντιμετωπίζω όταν δηλώνω ότι αρθρογραφώ και ασχολούμαι επαγγελματικά με την αναπηρία πολλά χρόνια. Με έχουν ρωτήσει αν κολλάει, αν φοβάμαι μήπως πάθω το ίδιο, αν επηρεάζει την ψυχολογία μου, πως μπορώ και είμαι καλά;. Λες και η αναπηρία είναι μεταδοτική και η χειρότερη κατάσταση που μπορεί να επέλθει κάποιος. Εξηγώ πάντα πως δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά. Πως κανείς δεν κόλλησε αναπηρία ποτέ στη ζωή του και αν υπάρχει κάποιος που να το δήλωσε, σίγουρα είναι ψεύτης.

Την αναπηρία την αγκάλιασα και ασχολήθηκα μαζί της. Όπως το ίδιο έκανα πριν χρόνια με τις φοβίες και τις ανασφάλειες που κουβαλούσα στη ζωή μου. Εννοείται, είχα και εγώ τις φοβίες μου: πως είναι η εμφάνιση μου, ο χαρακτήρας μου, αν θα μείνω μόνος, τι είναι η ζωή και τι είναι ο άνθρωπος και άλλα παρόμοια. Που όταν τα σκέφτομαι στο σήμερα χαμογελάω μερικές φορές. Από χαρά γιατί συνειδητοποιώ πως όταν αγκαλιάσεις τις φοβίες σου, μόνο να σε βοηθήσουν μπορούν στην υπόλοιπη ζωή σου.

Γελάω με τον εαυτό μου και με την κατσαριδοφοβία που έχω ακόμα και πιθανόν να αρνούμαι να αντιμετωπίσω. Όμως κανείς δεν είναι τέλειος. Κάτι νικάμε και κάτι μένει για μια άλλη μάχη που θα δώσουμε αργότερα στη ζωή μας. Αρκεί όμως να έχουμε επιλύσει τα πιο σημαντικά και όσα μας δημιουργούν προβλήματα στην καθημερινότητα μας και στις διαπροσωπικές σχέσεις μας.

Υπάρχει και ο υγιής φόβος, αυτός που όταν τον πλησιάσεις και τον γνωρίσεις, θα διαπιστώσεις πως ήρθε για να σε βοηθήσει. Και δεν είναι κάποιος νεοεμφανιζόμενος φόβος, αλλά κάποιος που προϋπάρχει και εσύ θα τον γυρίσεις προς όφελος σου.

Αν φοβάσαι για την καριέρα σου και τη δουλειά σου, για το περιβάλλον εργασίας και τους συνάδελφους τότε ξεκινά να ψάχνεις αν ότι κάνεις είναι σωστό και αν έχεις την αρμόζουσα συμπεριφορά για το σημείο που βρίσκεσαι. Μην αφήνεις το φόβο να σε κυριεύει, ότι μπορεί να απολυθείς ας πούμε, όσο ανάγκη και αν έχεις τη συγκεκριμένη δουλειά. Αυτό το λανθασμένο πάθος σου για να την κρατήσεις, θα σε οδηγήσει σε χειρότερα μονοπάτια και τότε είναι πιο πιθανόν να οδηγείς εσύ τον εαυτό σου στην έξοδο.

Αν φοβάσαι για την υγεία σου, την σωματική σου κατάσταση, τις αρρώστιες, τότε ξεκίνα να ζεις καλύτερα. Μέσα από τη διατροφή σου και την άσκηση, να προσέχεις τον εαυτό σου περισσότερο χωρίς υπερβολές όμως. Αν έχεις φοβία για τη σωματική σου ακεραιότητα, τότε έχε το νου σου όταν κυκλοφορείς και μέχρι εκεί που μπορείς να το ελέγξεις. Μην φοβάσαι ότι τρένα, πλοία, αεροπλάνα θα πέσουν επειδή μόλις επιβιβάστηκες σε ένα από αυτά. Μην χάνεις την απόλαυση του ταξιδιού καταστρέφοντας το, σκεπτόμενος/η ότι κάτι κακό θα γίνει οπωσδήποτε και 99% δεν γίνεται ποτέ. Αυτό το 1% είναι πολύ μικρό για να το αφήσεις να ορίσει τη ζωή σου.

Ακόμα και αν επέλθεις σε μια κατάσταση αναπηρίας, προσωρινή ή μόνιμη, η ζωή σου δεν τέλειωσε. Δες το ως μια 2^η ευκαιρία, ως μια επόμενη ζωή, μια νέα ζωή, μια αφορμή για να δεις τον κόσμο αλλιώς. Δεν χάθηκε το σύμπαν και ευτυχώς, παρά τις δυσκολίες που θα συναντήσεις ειδικά στην αρχή, ζούμε σε μια εποχή που η αναπηρία κερδίζει έδαφος, εκτίμηση, καλύτερες συμπεριφορές και αντιμετώπιση, από ότι δεκαετίες πίσω.

Κάνε το φόβο και τη φοβία σύμβουλο σου, φίλο σου, συνοδό σου και προστάτη σου. Όχι εχθρό σου και φυσικά μακριά από τη δαιμονοποίηση. Ας μη προβάλουμε άδικα σε ένα παράγοντα και μόνο όλες τις άσχημες καταστάσεις που μας τυχαίνουν ή συμβαίνουν. Αναζήτησε το μερίδιο ευθύνης σου και διόρθωσε το. Ζήτα τη βοήθεια της οικογένειας σου ή των φίλων σου ή ενός ειδικού υγείας. Αν πάλι το περιβάλλον σου είναι αυτό που σου προκαλεί ανασφάλεια, τότε οφείλεις να απομακρυνθείς. Για το δικό σου καλό, διώξε τους αρνητικούς και τοξικούς ανθρώπους από δίπλα σου, που σου απορροφούν κάθε καλή σκέψη και θετική ενέργεια.

Καλύτερα να μείνεις με δυο ανθρώπους δίπλα σου παρά να έχεις μια ομάδα ανθρώπων που μόνο φίλους δεν μπορείς να ονομάσεις. Αν είναι συγγενικά πρόσωπα, όσο και αν είσαι δεμένος/η μαζί τους, πρέπει να κρατήσεις αποστάσεις. Μην οδηγείσαι στο σκοτάδι για να έχουν φως οι άλλοι γύρω σου. Φρόντισε τον εαυτό σου πρώτα και μετά προσπάθησε να βοηθήσεις και τον περίγυρο σου, αν φυσικά είναι ανοιχτοί σε μια τέτοια πρόθεση.

Όλες οι παραπάνω σκέψεις, αποτυπώνονται σε ένα βίντεο 2 λεπτών που δημιούργησε η Nata Metlukh, από το πανεπιστήμιο του Βανκούβερ. Με τίτλο Φόβοι, δείχνει τον πρωταγωνιστή της να αδιαφορεί για κάθε φόβο, όταν όλοι γύρω του τρέφουν τις δικές τους φοβίες με επιζήμια αποτελέσματα. Ούτε όμως και ο ίδιος προσέχει τον εαυτό του με αποτέλεσμα…η συνέχεια στο βίντεο που ακολουθεί. Προτιμώ ο καθένας από εσάς να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Μην ξεχνάτε, εμείς ορίζουμε τα όρια μας, την ενέργεια μας, την κάθε κατάσταση και κυρίως τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας. Κάθε επιλογή έχει και ένα τίμημα, καλό είναι να μη χρειαστεί να το πληρώσεις.

Δείτε το βίντεο της Nata Metlkuh εδώ.

Βογιατζής Ηλίας

.