Η πρώτη μέρα στο σχολείο μπορεί να αποδειχτεί από αγχωτική έως τραυματική για ένα παιδί, ιδίως όταν δεν γνωρίζει κανέναν από τους συμμαθητές του.
Ωστόσο, δύο μαθητές δημοτικού, στη Γουιτσιτά του Κάνσας, κατάφεραν να περάσουν το σκόπελο της πρώτης μέρας, δίνοντας μαθήματα συμπεριφοράς και αλληλεγγύης.
Η Κόρτνεϊ Μουρ, η μαμά ενός οκτάχρονου που μόλις τον είχε αφήσει στο σχολείο, περιγράφει το πώς αντέδρασε ο γιος της, Κρίστιαν, όταν είδε ένα άλλο αγόρι, καθισμένο κάτω σε μία γωνία νακλαίει απαρηγόρητο: «Πήγε να τον παρηγορήσει. Του έπιασε το χέρι και τον οδήγησε στην είσοδο. Περίμενε μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι κι έπειτα περπάτησε μαζί του στο σχολείο».
Η αντίδραση του μικρού Κρίστιαν αποδείχτηκε ιδιαίτερα αγχολυτική για τον συνομήλικό του, Κόνερ που πάσχει από αυτισμό.
Και, παρότι ο Κόνερ ήταν ενθουσιασμένος για την πρώτη του μέρα στο σχολείο, η νέα ατμόσφαιρα και τα νέα πρόσωπα τον άγχωσαν, εξηγεί η μαμά του, προκαλώντας αυτήν τη συναισθηματική κατάρρευση.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο μπορεί να αποδειχτεί από αγχωτική έως τραυματική για ένα παιδί, ιδίως όταν δεν γνωρίζει κανέναν από τους συμμαθητές του. Ωστόσο, δύο μαθητές δημοτικού, στη Γουιτσιτά του Κάνσας, κατάφεραν να περάσουν το σκόπελο της πρώτης μέρας, δίνοντας μαθήματα συμπεριφοράς και αλληλεγγύης.
Η Κόρτνεϊ Μουρ, η μαμά ενός οκτάχρονου που μόλις τον είχε αφήσει στο σχολείο, περιγράφει το πώς αντέδρασε ο γιος της, Κρίστιαν, όταν είδε ένα άλλο αγόρι, καθισμένο κάτω σε μία γωνία νακλαίει απαρηγόρητο: «Πήγε να τον παρηγορήσει. Του έπιασε το χέρι και τον οδήγησε στην είσοδο. Περίμενε μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι κι έπειτα περπάτησε μαζί του στο σχολείο».
Η αντίδραση του μικρού Κρίστιαν αποδείχτηκε ιδιαίτερα αγχολυτική για τον συνομήλικό του, Κόνερ που πάσχει από αυτισμό.
Και, παρότι ο Κόνερ ήταν ενθουσιασμένος για την πρώτη του μέρα στο σχολείο, η νέα ατμόσφαιρα και τα νέα πρόσωπα τον άγχωσαν, εξηγεί η μαμά του, προκαλώντας αυτήν τη συναισθηματική κατάρρευση.
Για την ιστορία, τα παιδιά ταίριαξαν αμέσως. Από εκείνη τη στιγμή, κάνουν παρέα εκτός σχολείου.
«Με βρήκε και μου κράτησε το χέρι και έκλαψα από χαρά» λέει με αφοπλιστική παιδικότητα ο Κόνερ που ευγνωμονεί το νέο του φίλο γιατί δεν είδε σ’εκείνον ένα πρόβλημα, αλλά μόνο μία ανάγκη ενός αμήχανου παιδιού.
Πηγή :fumara.gr