Μακάρι να γνώριζα τότε όλα όσα γνωρίζω σήμερα.
Ότι μπορούσες να γεννηθείς μέσα σε μόλις 4 λεπτά με δύο μόνο απαλές ωθήσεις.
Ότι δευτερόλεπτα έπειτα από τη γέννησή σου θα με κοιτούσες στα μάτια και θα με έκανες να αισθάνομαι σαν να έχω τον κόσμο όλο.
Το ότι το ένα επιπλέον χρωμόσωμα δεν θα σε καθόριζε, θα ήσουν εσύ, όπως και αν ήσουν.
Το ότι σε ηλικία 5 μηνών έδειξες περισσότερο κουράγιο από ό,τι έχω εγώ, που είμαι 40 ετών, καθώς υποβλήθηκες σε εγχείριση ανοικτής καρδιάς.
Το ότι η πολύτιμη καρδιά σου θα γινόταν καλά.
Ότι θα επικοινωνούσες με τους δικούς σου τρόπους, όμως ηχηρά και ξεκάθαρα.
Ότι θα γελούσες, θα μιλούσες, θα καθόσουν, θα αγκάλιαζες, θα χαιρετούσες και τόσα ακόμη. Ότι θα τραβούσες τους άλλους με το γλυκό σου χαμόγελο.
Ότι θα έφερνες ατέλειωτη λιακάδα στη ζωή μας.
Ότι ο κόσμος μας θα γινόταν χίλιες φορές πιο εκπληκτικός από ό,τι θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.
Ότι θα άλλαζες τη ζωή μας προς το καλύτερο, από τη στιγμή που καταλάβαμε πως ήρθες στη ζωή μας.
Ότι δεν υπήρχε τίποτε να φοβόμαστε και πως είμαστε ευγνώμονες για όλα.
Ότι θα μας έδειχνες την αγάπη, την ανέλπιστη αγάπη, που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ.
Ότι θα γινόσουν το όνειρο που ποτέ δεν είχαμε. Όμως, τελικά, το όνειρό μας έγινε πραγματικότητα.
Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή κειμένου και εικόνας – themighty.com