Ήταν ένα κανονικό συνηθισμένο πρωινό , περίπου 8:30 , όταν ο Γιώργος ,ένας ευγενής κύριος περίπου 85 ετών , έφτασε στο νοσοκομείο για να αφαιρέσει τα ράμματα από τον αντίχειρά του.
Μου είπε ότι βιαζόταν γιατί έχει κάποιο άλλο ραντεβού στις 9:15 . Του πήρα την πίεση και τον προέτρεψα να καθίσει στην αίθουσα αναμονής , καθώς γνώριζα πως θα χρειαζόταν να περιμένει τουλάχιστον μία ώρα .
Τον είδα να κοιτάζει επίμονα το ρόλοι του και αφού δεν είχα άλλο ασθενή αποφάσισα να τον φροντίσω .Κατά την εξέταση, ήταν καλά , έτσι μίλησα με έναν από τους γιατρούς, καθώς θα χρειαζόταν βοήθεια για την αφαίρεση ραμμάτων του και την αποκατάσταση του τραύματος του.
Ενώ τον φρόντιζα ,τον ρώτησα αν είχε ραντεβού με άλλο γιατρό και βιαζόταν τόσο πολύ . Εκείνος μου απάντησε ότι πρέπει να πάει σε ένα κέντρο νοσηλείας για να πάρει πρωινό μαζί με τη γυναίκα του .
Του ζήτησα να μάθω την υγεία της. Μου είπε ότι είχε πάει εκεί για λίγο και ότι έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ .
Τον ρώτησα αν θα ανησυχούσε την αργοπορία του και εκείνος μου είπε πως δεν αναγνωρίζει ποιος ήταν τα τελευταία χρονιά .
Ένιωσα μεγάλη έκπληξη και τον ρώτησα : ”Εξακολουθείς να πηγαίνεις κάθε πρωί , παρόλο που δεν γνωρίζει ποιος είσαι;
Εκείνος χαμογέλασε και χαρακτηριστικά μου απάντησε :
Εκείνη δεν ξέρει ποιος είμαι , εγώ όμως ακόμα ξέρω ποια είναι αυτή !
Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου… του έσφιξα το χέρι και του είπα «Αυτό είναι το είδος της αγάπης που θέλω στη ζωή μου.»