Πάντα ήμουν άνθρωπος που ήθελε να γνωρίζει τι συμβαίνει. Όμως, όταν πρωτοξεκίνησα το ταξίδι αυτό πριν από 8 χρόνια, όταν αντιμετώπισα στο διάβα της ζωής μου πολλά συμπτώματα και ασθένειες, όπως διαταραχές του ήπατος, αλλεργίες και γαστρεντερικές δυσλειτουργίες, είχα χάσει τελείως τον έλεγχο. Ωστόσο, χάρη σε κάποια υπέροχα δώρα που μου έχει προσφέρει η ασθένειά μου, έχω συνειδητοποιήσει πως, ναι, ίσως όλες οι μέρες να μην είναι καλές αλλά υπάρχει κάτι καλό σε κάθε μέρα.
Ναι, και όμως. Οι ασθένειές μου μου έχουν προσφέρει δώρα.
Αυτά τα δώρα ήρθαν συν τω χρόνω. Δεν ήταν άμεσα και άρχισα να τα αντιλαμβάνομαι όταν ήμουν έτοιμη να τα δεχτώ. Κάποια είναι απλά αλλά μαγευτικά, όπως ένα ειλικρινές ξεκαρδιστικό γέλιο, ένα καινούριο σετ σεντόνια για το κρεβάτι ή το ότι μπορώ και ακούω τα αγαπημένα μου τραγούδια στο ραδιόφωνο. Όμως, ένα από τα καλύτερά μου δώρα κατέφτασε σε ένα μικρό πακέτο, με τη μορφή ενός γλυκού 11χρονου κοριτσιού.
Σχεδόν πριν από ένα χρόνο, είχα λάβει ένα μήνυμα από μία γυναίκα, ονόματι Κάρεν, την μητέρα της Τζες, του κοριτσιού που έπασχε από όγκο στον εγκέφαλο. Με την Τζες νοσηλευόμασταν στο ίδιο νοσοκομείο Παίδων και η μητέρα της μου εξήγησε ότι η κόρη της ήθελε πραγματικά να γνωρίσει κάποιον που καταλάβαινε τι περνούσε. Εγώ δεν είχα όγκο στον εγκέφαλο αλλά μπορούσα να καταλάβω πόσο δύσκολο είναι να είσαι άρρωστος κατά τη διάρκεια της παιδικής σου ηλικίας.
Όταν πρωτογνώρισα την Τζες, ήταν γλυκιά και ντροπαλή, με μία φωνούλα αδύναμη όπως η Μίνι Μάους. Κρατούσε ένα λούτρινο αρκουδάκι που φορούσε ένα μικροσκοπικό κοντομάνικο μπλουζάκι που έγραφε «One tough cookie». Κατά τη διάρκεια της πρώτης μας επίσκεψης μιλήσαμε, γελάσαμε και μοιραστήκαμε ιστορίες για τις ασθένειές μας και το χρόνο που περνούμε μέσα στο νοσοκομείο. Στη συνέχεια, η επίσκεψη τελείωσε τόσο γρήγορα όσο είχε ξεκινήσει.
Οι επισκέψεις μου στη Τζες συνεχίστηκαν και κάθε φορά παίζαμε χαζά παιχνίδια για να γνωριστούμε, να μιλήσουμε για τις αγαπημένες μας μυρωδιές, τα φαγητά που δεν μας άρεσαν ή για τα φαγητά που αγαπούσαμε. Επίσης, μιλούσαμε για ό,τι μας άγχωνε ή μας λυπούσε. Για να τη βοηθήσω να ηρεμήσει, αποφάσισα να πάω μαζί της στο επόμενο ραντεβού. Και παρόλο που ήμουν αποφασισμένη να κάνω αυτήν την επίσκεψη θετική για αυτήν, καθώς ήταν αισιόδοξη και γενικότερα στη ζωή της, η Τζες ήταν εκείνη που έκανε αυτήν την επίσκεψη θετική για εμένα.
Για παράδειγμα, ο όγκος της, που τον ονόμασε Τόμι, δεν είναι κάτι που προσπαθεί να την πληγώσει αλλά να τη βοηθήσει να μεγαλώσει. Οι χημειοθεραπείες δεν την καταστρέφουν αλλά τη βοηθούν να γίνει καλά. Είναι πάντα εκεί για να μου θυμίζει την ομορφιά της ζωής.
Η Έλεν Κέλερ είπε κάποτε: «Στρέψε το πρόσωπό σου προς το φως του ήλιου και δεν θα βλέπεις τις σκιές. Αυτό κάνουν τα ηλιοτρόπια». Έτσι είναι και η Τζες. Γι’ αυτό και της έβγαλα το παρατσούκλι «το ηλιοτρόπιό μου».
Εκείνη την ημέρα δέχτηκα το φως του ήλιου. Η Τζες μού δίδαξε ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς τέλειος για να είναι υπέροχος και πως η ομορφιά μπορεί να βρεθεί μόνο όταν την αναζητά κανείς. Με τη Τζες, πάντα την αναζητώ. Ελπίζω πως ο καθένας θα βρει τη δική του Τζες κάποια μέρα που θα τον εμπνεύσει.
Όπως λέμε εγώ και η Τζες: «Τα καλύτερα δεν ήρθαν ακόμη. Κάντε υπομονή».
Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή κειμένου – themighty.com