Μάνα, μητέρα, μαμά… Ο άνθρωπος με τον οποίο δενόμαστε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον και, φυσικά, ο άνθρωπος που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.
Όπως παραδέχεται και η παρακάτω μαμά, κανείς μας δεν θα ήταν ίδιος εάν είχε άλλη μητέρα. Πόσο μάλλον εμείς οι γυναίκες που, μεγαλώνοντας, υιοθετούμε κι εμείς οι ίδιες τον ρόλο της μητέρας.
«Εχθές, ενώ βρισκόμουν στην παιδική χαρά με τα τρία μου παιδιά, πέρασαν οι γονείς μου να δουν για λίγο τα εγγόνια τους. Ο μπαμπάς μου, ο οποίος με παρακολουθούσε για αρκετή ώρα, γύρισε στην μαμά μου και της είπε “Το φανταζόσουν ποτέ πως η κόρη μας θα γίνει τόσο υπέροχη μαμά;”. Η μητέρα μου με κοίταξε με νόημα, έπειτα γύρισε στον μπαμπά μου και απάντησε: “Ναι, το ήξερα από πάντα”.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σημειώσω δύο πράγματα.
Πρώτον: Τα λόγια του μπαμπά μου, παρόλο που δεν είχαν σαν απώτερο σκοπό να με προσβάλλουν (και όντως δεν με πλήγωσαν) αλλά να με επαινέσουν, μου άφησαν μία μαύρη σκιά. Σαν να μην περίμενε από μένα να είμαι καλή μαμά. Ή μάλλον, σαν να μην με ήξερε και τόσο καλά τελικά.
Δεύτερον: Δεν είχε απόλυτο άδικο. Στην εφηβεία μου, και γενικά τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής μου, ήμουν πεισματάρα και εγωίστρια. Σε όποιον και να έλεγες τότε πως στα 28 μου θα ήμουν μαμά 3 παιδιών, και μάλιστα μία αφοσιωμένη μαμά, δεν θα σε πίστευε με τίποτα!
Ωστόσο, η μητέρα μου ήξερε από πάντα ποια πραγματικά είμαι… Πίστευε σε μένα ακόμα κι όταν δεν πίστευα ούτε εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Όταν άρχισα να μεγαλώνω και να αυτονομούμαι, ήθελε να είναι σίγουρη πως γνωρίζω ότι μου έχει εμπιστοσύνη – να μην έχω καμία απολύτως αμφιβολία γι’ αυτό!
Στις αρχές της εφηβείας μου, αναγνώριζε πάντα τις συναισθηματικές μου ανάγκες. Μεγάλωσα τη δεκαετία του ’90, φοίτησα σε δημόσιο σχολείο και διαρκώς ήμουν στην νοσοκόμα. Διαμαρτυρόμουν πάντα για το κεφάλι μου ή την κοιλιά μου και η μητέρα μου, χωρίς να ρωτάει ποτέ τίποτα, ερχόταν τρέχοντας να με πάρει από το σχολείο.
Αφιέρωνε τον χρόνο της για να καταλαγιάζει τα νεύρα μου με μία ζεστή κουβέρτα, μια νόστιμη κοτόσουπα και μια ταινία της Disney. Ανακούφιζε τις ημικρανίες μου με χλιαρές κομπρέσες, με παρηγορούσε όταν στεναχωριόμουν με μικροπράγματα ενώ στάθηκε σαν βράχος δίπλα μου όταν έχασα τον παιδικό μου φίλο. Η τρυφερότητα και η κατανόησή της παρέμεινε σταθερή ακόμα και στο γυμνάσιο ή το λύκειο, όταν η συμπεριφορά μου έγινε ακόμα πιο δύστροπη και η επαναστατικότητά μου τους έφερνε συχνά στα άκρα.
Και τώρα, περισσότερο από ποτέ, καθώς βιώνω την μητρότητα και ανακαλύπτω τον πραγματικό μου εαυτό, αναζητώ πάντα τη σοφία και τις γνώσεις της. Ακόμα κι όταν διαφωνώ μαζί της, οι συμβουλές της είναι πολύτιμες και τις λαμβάνω πάντα υπόψη μου. Για την ακρίβεια, είναι εκείνες που λογαριάζω περισσότερο απ’ όλες, γιατί γνωρίζω πως είναι για το συμφέρον μου.
Η μαμά μου με δίδαξε πώς να είμαι η μητέρα που είμαι σήμερα. Παρακολουθώντας την ανιδιοτελή προσπάθειά της και λαμβάνοντας όλη της την αγάπη κάθε μέρα της ζωής μου, με έκανε την μαμά που είμαι. Μου δίδαξε να εμπιστεύομαι τα παιδιά μου ακόμα κι όταν φαινομενικά δεν θα πρέπει: όταν, για παράδειγμα, θα αποτύχουν στο σχολείο, όταν δεν θα προσέχουν τις παρέες τους, όταν θα ‘έρθει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ή ακόμα κι όταν θα πειραματιστούν με τα ναρκωτικά. Όπως ακριβώς έκανε κι εκείνη με μένα. Έτσι κάποια μέρα τα παιδιά μου θα μπορούν να πουν με υπερηφάνεια: Η μητέρα μου πάντα ήξερε…»
ΠΗΓΗ: mama365.gr