Απωλέσαμε κάθε συνείδηση με συνέπεια να γίνει άχρωμη κι άχαρη η ζωή μας.

Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια που κανένα κονσίλερ δεν τους καλύπτει.

Μάρτυρες της αυπνίας που με συντροφεύει πιστά.

Το ίδιο κομμένο πρόσωπο. Χλωμό κι άχρωμο σαν τις μέρες που φεύγουν.

Στην δουλειά τυπική και λιγομίλητη. Ας είναι καλά ο καφές που μέσα του βουλιάζουν οι παραλυμένες ελπίδες μου.

Κάθε γουλιά κρατάει σ’ εγρήγορση το μυαλό.

Τροφοδοτεί μ’ ενέργεια ένα καταπονημένο σώμα.

Γύρω μου όλοι χαμογελούν, ανταλλάσσουν τα νέα του χθεσινού εικοσιτετραώρου. Προγραμματίζουν τα ραντεβού του νέου. Προσδοκίες φωτίζουν το πρόσωπό τους.

Νιώθω ότι είμαι μετανάστης σε μια χώρα που δεν με υποδέχτηκε με θέρμη.

Ξένη απ’ όλους κι όλα.

Κυρίως από τον ίδιο μου τον εαυτό

Κατάθλιψη, κυρά κι αφέντρα μου,

όσο κι αν σε μισώ, σε φορώ σαν δεύτερο ρούχο.

Σε μεταφέρω παντού κι εσύ φροντίζεις να με κρατάς παγωμένη κι αδιάφορη.

Αναζητώ τον λόγο που έγινες μόνιμη συγκάτοικος της ψυχής μου.

Είναι αυτό το άγχος της επιβίωσης; Το μέλλον που μόνο ευοίωνο δεν διαγράφεται;

Οι λογαριασμοί που αυξάνονται, ενώ ο μισθός μειώνεται; Οι συνθήκες εργασίας που θυμίζουν τριτοκοσμική χώρα, αλλά ας κάνουμε τον σταυρό μας που την έχουμε;

Οι σχέσεις που ρημάζουν ό, τι έχει απομείνει από το υγιές κομμάτι του ψυχισμού μας;

Πρόσκαιρες κι επιφανειακές; Σχέσεις σαρκοβόρες.

Όλα έχουν βγει στο σφυρί και ξεπουλιούνται. Αξίες κι ιδανικά.

Γι’ αυτό βλέπεις τους περισσότερους ανθρώπους να προσπαθούν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους, ζώντας με ιλαρότητα μια καθημερινότητα που δεν παλεύεται.

Είναι ο φόβος μήπως χάσουν το ελάχιστο από το πολύ που τους ανήκε κάποτε.

Από το φυσιολογικό που τους έπρεπε.

Οι υπόλοιποι βυθιζόμαστε κάθε βράδυ στην αγκαλιά της αυπνίας και παλεύουμε.

Πασχίζουμε να ξεφύγουμε από τα νύχια του κενού.

Απωλέσαμε κάθε συνείδηση, πολιτική, εθνική, κοινωνική.

Γίναμε ένα σώμα με τον καναπέ τα βράδια. Μαχητές του τίποτα.

Μόνο λόγια είμαστε, λόγια τα οποία ψελλίζουμε μαζί με το ποπ – κορν, που καταπίνουμε βιαστικά.

Μαζί με τ’ αναψυκτικά για να χωνέψουμε αυτό που μας σερβίρει η πραγματικότητα, την οποία εμείς δημιουργήσαμε.

Σαντίνα Δεναξά (Λίκνον)