Η πίστη, η θρησκεία και η έκφραση λατρείας είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Η ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει και να ακολουθεί μια θρησκεία και ένα Θεό, είναι τόσο παλιά όσο και η ύπαρξη μας.
Όσο μακρόχρονη όμως είναι η ύπαρξη του ανθρώπου στον πλανήτη γη, τον ίδιο χρόνο μετράει και η αναπηρία. Η κατάσταση της αναπηρίας υπήρχε, υπάρχει και όπως όλα φανερώνουν θα συνεχίσει να υπάρχει. Όσο θα ευδοκιμεί το ανθρώπινο είδος τόσο θα ευδοκιμούν οι ασθένειες και τα ατυχήματα. Άρα θα συνεχίσουμε να ζούμε με την αναπηρία, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Στις περισσότερες θρησκείες, αν ανατρέξουμε στα αρχαία βιβλία, η αναπηρία θεωρούνταν αποτέλεσμα αμαρτίας. Είτε του ίδιου του ατόμου ή των προγονών του. Οπότε ακόμα και ένα νεογέννητο με αναπηρία, έρχονταν στη ζωή με την τιμωρία ως σφραγίδα. Τιμωρία από το Θεό ή τους Θεούς, αναλόγως σε ποια εποχή και σε ποια γεωγραφική τοποθεσία αναφερόμαστε. Το να αναλύσουμε γιατί κρίνονταν ως τιμωρία η αναπηρία, σε ένα άρθρο είναι αδύνατον. Γιατί θα πρέπει να αναλύσουμε τους αρχαίους πολιτισμούς, το πως δημιουργήθηκαν, τις αντιλήψεις και τις προκαταλήψεις της εκάστοτε εποχής.
Ένας Χριστός που δέχεται τους πάντες.
Επειδή όμως δεν έχω σκοπό με το σημερινό κείμενο να το παίξω ιστορικός, και ας αγαπώ την παγκόσμια ιστορία, ας μιλήσουμε για ένα συγκεκριμένο ιστορικό πρόσωπο. Τον Ιησού Χριστό. Είτε πιστεύει κανείς στον Χριστιανισμό, είτε σε άλλη θρησκεία, είτε σε καμία απολύτως, αποδεχόμαστε ότι υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο. Δεν μπορεί για 2.000 χρόνια να απασχολεί την ανθρωπότητα χωρίς λόγο και αιτία. Ποια ήταν η φύση του, αυτό όπως είπα και στην εισαγωγή, ας το αφήσουμε στο τι επιλέγει να πιστεύει ο καθένας.
Όταν οι μαθητές του τον ρώτησαν (Ιωάννης 9:1-12) για τον τυφλό που θεράπευσε: ποιος αμάρτησε, αυτός ο άντρας ή οι γονείς του, και γεννήθηκε τυφλός; Ο Χριστός απάντησε: Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού πάνω σ’ αυτόν. Είναι ένα από τα πιο διάσημα θαύματα του Χριστού, που συχνά αναφέρεται για την αναπηρία. Για να φέρει ως παράδειγμα πως την αμαρτία μπορεί να την έχει κάνει ο πρόγονος, το ίδιο το άτομο ή τελικά γιατί ο Θεός έχει άλλα σχέδια.
Και ενώ η στάση της εκκλησίας είναι ξεκάθαρη απέναντι στην αμαρτία και στην αναπηρία, η στάση του Χρίστου είναι πιο ανοιχτόμυαλη. Ενώ η εκκλησία πιστεύει και προάγει την αναπηρία ως αποτέλεσμα της αμαρτίας, ο Χριστός μιλά για αγάπη. Αγαπάτε αλλήλους, μιλά περί συγχώρεσης, αποδοχής, ανοιχτής αγκαλιάς προς όλους. Δέχεται τους πάντες, από τον κλεφτή μέχρι την πόρνη, από τον αόμματο μέχρι τον κουτσό. Δεν ξεχωρίζει, δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες, αναλόγως με το τι μπορούν να του προσφέρουν. Δεν επιλεγεί βάσει κοινωνικού κύρους και θέσης. Αναγνωρίζει και συγχωρεί τους πάντες.
Μήπως όσοι δεν πιστεύουμε, είμαστε τελικά πιο πιστοί;
Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά ή μέσα από τα άρθρα μου, ξέρουν πως δεν πιστεύω σε καμία θρησκεία. Από μικρό παιδί και έφηβος ακόμα. Η μητέρα μου πάλι πίστευε τόσο πολύ, που κάπου εκεί στα 16 και για τα επόμενα χρόνια, μπήκα στη διαδικασία να διαβάσω όλα τα εκκλησιαστικά βιβλία. Για να καταλήξω ακράδαντα πλέον, πως όντως είμαι άθρησκος και πως όλες οι θρησκείες λένε, λίγο έως πολύ, την ίδια ιστορία. Μιλούν για αγάπη, για ισότητα, για αποδοχή, για συμπόνια και για δικαιοσύνη. Κάποιες, για να χαλάσουν το ωραίο κλίμα, έβαλαν μέσα την αμαρτία και όλα τα συναφή.
Τι γίνεται τώρα όμως αγαπητοί αναγνώστες. Και γράφω με μεγάλο σεβασμό προς όλους. Οι επιτήδειοι, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, χρησιμοποίησαν τις θρησκείες και τις γραφές προς όφελος τους. Τις κοινωνικές και ιστορικές διαστάσεις αυτής της κίνησης, τις αφήνω εκτός ως άλλο ένα τεράστιο θέμα ανάλυσης. Την παραποίηση όμως των έργων και των εκφράσεων δεν μπορώ να μην τη σχολιάσω.
Πως είναι δυνατόν να θες να θεωρείσαι καλός Χριστιανός και να αγαπάς μόνο εκεί που σε βολεύει; Πως μπορεί να δέχεσαι μόνο όσους είναι της τάξεως σου; Πως κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά σε όσους υποφέρουν; Πως βρίζεις σαν φορτηγατζής στην Εθνική οδό και μετά πηγαίνεις και ανάβεις κεριά και λαμπάδες; Πως σχολιάζεις και κουτσομπολεύεις και μετά πηγαίνεις να εξομολογηθείς με ελαφριά την καρδιά; Πως τολμάς και λες ψέματα κατάμουτρα στο Χρίστο, στο Θεό (αυτόν που εσύ πιστεύεις) και μετά βγαίνεις από το ναό και κάνεις τα ίδια με πριν;
Πως έρχεσαι μετά και κρίνεις όσους έχουν μια αναπηρία; Πως τους κοιτάς και τους ζητάς να βγουν από την εκκλησιά; Γιατί τους θεωρείς βρωμιάρηδες και ότι κουβαλούν αρρώστιες; Ασθένειες που μάλιστα είναι μεταδοτικές. Πως θα κολλήσεις αναπηρία και αυτισμό; Πως θα κολλήσεις τη σκλήρυνση κατά πλάκας ή τον καρκίνο; Φοβάσαι μη τυφλωθείς και εσύ; Ο Χριστός δεν φοβήθηκε και σου ζήτησε ούτε εσύ να φοβάσαι. Αντιθέτως, να ανοίξεις την αγκαλιά και το σπίτι σου, ζήτησε. Πως αντέχεις όλοι εμείς που δε πιστεύουμε, να έχουμε πιο μεγάλη αγκαλιά για όλους; Να δεχόμαστε το διαφορετικό, την κάθε ασθένεια και την κάθε αναπηρία;
Άνοιξε την αγκαλιά σου και αποδέξου την αλήθεια.
Φέτος και με αφορμή το Πάσχα, μήπως να ξεκινήσεις να πιστεύεις και εσύ κάπως περισσότερο; Όπως πρέπει όμως, όχι όπως σε συμφέρει. Όπως αναφέρουν οι γραφές και όχι όπως βολικά σου τα είπαν οι παπάδες και οι ίσως οι γονείς σου. Όχι να κάνεις το σταυρό σου και μετά να βρίζεις τους πάντες. Αποδέξου, αγάπα το διαφορετικό, άνοιξε το μυαλό και την καρδία σου. Δεν μπορώ να κατανοήσω τη λογική αυτών που: φοβούνται μη κολλήσουν με τη Θεία Κοινωνία κάποια αναπηρία. Αλλά είναι οι ίδιοι που δεν πιστεύουν σε πανδημίες και εμβόλια! Στην τελική ότι είναι να συμβεί, δεν είναι θέλημα του Δημιουργού σου; Δεν τον εμπιστεύεσαι;
Μη περιμένεις το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, το Δεκαπενταύγουστο για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Δεν είναι οι μεγάλες γιορτές που θα σε βελτιώσουν, που θα σε βοηθήσουν, που θα θρέψουν τη ψυχή σου. Υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από το ψέμα; Από το να λες κάτι και να πράττεις το αντίθετο; Από το να ψεύδεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό, ότι είσαι εσύ σωστός και σωστή, ενώ δεν χωνεύεις τους άλλους ανθρώπους; Σταμάτα να εξορκίζεις και να μισείς το άγνωστο. Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι και όλοι χρειαζόμαστε τον συνάνθρωπο, όποιος και αν είναι, σε ότι και αν πιστεύει.
Κείμενο – σύνταξη: Βογιατζής Ηλίας