Συνήθως εκφωνούμε επικήδειους σε ανθρώπους, αλλά σε δάχτυλο;
Ας τα πάρω τα πράγματα με τη σειρά. Όταν τραχειοτομήθηκα πριν τρία χρόνια, – πως περάσαν άραγε τόσο γρήγορα; – άρχισε λόγω ακινησίας να φεύγει με ρυθμούς χελώνας, η κίνηση από χέρια και ποδιά. Ξυπνούσα κι ανακάλυπτα πως δεν μπορούσα να κρατήσω ένα κουτάλι, μετά από μήνες τον ειδικό στύλο ενός πίνακα γράψε σβήσε που χρησιμοποιούν τα νηπιαγωγάκια. Αυτός ο πίνακας ήταν 7 χρόνια το μοναδικό εργαλείο επικοινωνίας μου. Το πιο σημαντικό αξεσουάρ στην τσάντα. Παλιά ήταν ένα κραγιόν κι ένα ημερολόγιο που σημείωνα ανελλιπώς τι είχα να κάνω, από τις εκθέσεις που έπρεπε να γράψω μέχρι τις ξυλομπογιές για τα παιδιά.
Να μην τα πολυλογώ, εδώ και δυο χρόνια είχα σύντροφο αχώριστο τον δείκτη του δεξιού χεριού. Το πιο πολύτιμο εργαλείο μετά από τα ματιά. Με βοηθούσε να κάνω αριστερό κλικ. Κλικ να διαβάζω μηνύματα, κλικ να γράφω, κλικ να διαλέγω τραγούδια, κλικ για να βλέπω ταινίες, κλικ να στέλνω sms, να πατώ το κουδούνι στο καροτσάκι για να τραβήξω την προσοχή της νοσοκόμας. Εδώ και μια βδομάδα έπνεε τα λοίσθια. Παρακολουθούσα νύχτα μέρα τους τελευταίους σπασμούς. Αντίο μονάκριβό μου δάχτυλο. Αδικία, άφησες όλη την δουλειά στα μάτια. Ίσως μια μέρα θεού θέλοντος και ιατρικής εξελισσόμενης, να αναστηθείς. Ευχαριστώ πάντως για την ζωτική βοήθεια που μου πρόσφερες μέχρι πρότινος.
