Όσοι πάσχουν από ψυχικές ασθένειες πρέπει να μάθουν να ζουν με το στίγμα της ασθένειας τους. Όχι γιατί το επέλεξαν, αλλά γιατί η κοινωνία μας, κρατάει πάντα το χειρότερο σενάριο. Θυμάται τι έκανε ένας διπολικός, “κακός” χαρακτήρας σε μια ταινία τρόμου. Πως ήταν επίδοξος δολοφόνος και στυγερός εγκληματίας. Ξεχνάμε να θυμηθούμε πως οι ταινίες είναι ένα κατασκευασμένο σενάριο. Ακόμα και όταν βασίζονται σε αληθινές ιστορίες, δεν αντιπροσωπεύουν ολόκληρη την κοινωνική ομάδα που αναφέρονται. Ένας Ιταλός μαφιόζος δεν αποδεικνύει πως τα 59 εκατομμύρια Ιταλών είναι όλοι τους μαφιόζοι. Ένας Κινέζος που γνωρίζει πολεμικές τέχνες δε σημαίνει πως 1.4 δισεκατομμύρια άνθρωποι ξέρουν καράτε.
Αυτά είναι στερεότυπα που έχουν δυστυχώς αποτυπωθεί, γιατί το άσχημο κάνει πάταγο. Μένει στη μνήμη μας γιατί ο κρότος είναι πιο δυνατός από το ίδιο το γεγονός. Το στίγμα που ακολουθεί τη διπολική διαταραχή είναι τεράστιο, για αυτό και οι ασθενείς προτιμούν να το κρύβουν. Ενίοτε και από τα πιο κοντινά τους πρόσωπα. Είναι πιο ασφαλές για αυτούς να μη πουν τίποτα, όχι από επιλογή και πάλι. Θέλουν να μιλήσουν και να εκφράσουνε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όμως φοβούνται να ρισκάρουνε, να χάσουν τα πάντα. Οικογένεια, φίλους, εργασία, σπίτι και ασφάλεια.
Μέσα από τα κείμενα μου που αφορούν τη σωματική και ψυχική αναπηρία ή τις ασθένειες, θέλω να σπάσω τα στερεότυπα. Μέσω της ενημέρωσης, για κάθε τι άγνωστο προς το ευρύ κοινό, που θα βοηθήσει την κοινωνία μας να εξομαλύνει το διαφορετικό. Να θυμηθούμε πως όλοι μας διαφορετικοί είμαστε, όλοι μας από κάτι πάσχουμε ή θα πάσχουμε στο μέλλον. Πως δεν είμαστε δα και τόσο καλύτεροι όσο νομίζουμε. Μπορεί να είμαστε πιο τυχεροί, για την ώρα ή ίσως και για όλη μας τη ζωή. Όμως η κάθε είδους αναπηρία και ασθένεια, είναι θέμα τύχης. Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι, οπότε καλό είναι να έχουμε ανοιχτό μυαλό στο κάθε τι διαφορετικό.
- Η μανία είναι το καλό κομμάτι της διπολικής διαταραχής.
Υπάρχει ένας μύθος πως όταν έχεις μια μανία, νιώθεις συνεχώς χαρούμενος. Αντιθέτως, νιώθεις έξαλλος και με σπασμένα νεύρα. Μπορεί να μου προκαλέσει έντονο θυμό και ανησυχία. Με κάνει να νιώθω σα να θέλω να πηδήξω έξω από το ίδιο μου το δέρμα. Και οι δυο όψεις του νομίσματος είναι μια κόλαση, περιγράφει η Pressley Kieran Fields.
- Οι άνθρωποι με διπολική διαταραχή είναι απλά κακόκεφοι.
Επειδή απλώς είχες μια κακή ημέρα ή μια έντονη ημέρα δε σημαίνει πως είσαι διπολικός, περιγράφει η Dana C Hutchins.
- Όλοι όσοι είναι διπολικοί είναι βίαιοι.
Η μονή στιγμή που ακούς για τις διπολικές διαταραχές από τα μέσα ενημέρωσης είναι όταν κάποιος διαπράττει ένα έγκλημα. Όχι όταν ένα άτομο διαχειρίζεται με επιτυχία τη διαταραχή του και είναι ένα παραγωγικό μέλος της κοινωνίας. Πρέπει όλοι να βγούμε μπροστά, περιγράφει η Heidi Long.
- Εάν είσαι διπολικός, είσαι τρελός.
Δεν είναι συνώνυμο της τρέλας. Ούτε είναι μια λέξη που την πετάς έτσι απλά για να περιγράψεις πράγματα που αλλάζουν συνεχώς. Όπως για παράδειγμα ο καιρός είναι διπολικός ή κάτι παρόμοιο, περιγράφει η Lacey H-l K.
- Οι άνθρωποι με διπολική διαταραχή δεν μπορούν να διατηρήσουν υγιείς σχέσεις.
Ο καλύτερος μου φίλος είναι διπολικός. Με υπομονή και κατανόηση, είναι πιθανόν. Πρέπει να θέλεις να μάθεις και να κάνεις ερωτήσεις, όπως έκανα εγώ. Όταν πρωτογνωριστήκαμε, ρώτησα: τι μπορώ να κάνω για να σε καταλάβω καλύτερα; Πες μου πως μπορώ να σε υποστηρίξω, περιγράφει η Belinda Heflin.
- Με διπολική διαταραχή δεν μπορείς να είσαι καλός σύντροφος ή γονέας.
Ο σύζυγος μου ήταν διπολικός. Ήταν ο πιο υπέροχος, ευγενικός, ανιδιοτελής άντρας που έχω γνωρίσει ποτέ. Ήμουν παντρεμένη μαζί του για 49 πολύ χαρούμενα χρόνια. Σίγουρα υπήρχαν κακές στιγμές λόγω της ασθένειας του. Επειδή όμως κατανοούσα πως δεν είχε επιλογή, καταφέραμε να έχουμε έναν υπέροχο γάμο, περιγράφει η Glenda Austin Thompson.
- Κάθε κακή ημέρα είναι και ένα (διπολικό) επεισόδιο.
Το να πάσχεις από μια διπολική διαταραχή δε σημαίνει πως δεν μπορείς να βιώσεις τυπικά συναισθήματα, θετικά και αρνητικά. Κάθε συναισθηματική αντίδραση σε κάτι, δεν είναι πάντα συνδεδεμένη με τη ψυχική σου ασθένεια, περιγράφει η Nikki Fox.
- Οι άνθρωποι με διπολική διαταραχή είναι αδύναμοι, γιατί δεν μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματα τους.
Ακόμα και οι άνθρωποι που είναι εκ φύσεως δυνατοί, μπορούν να έχουν διπολική διαταραχή. Κάθε μέρα μπορεί να είναι μια πρόκληση. Μπορεί εξωτερικά να δείχνουμε κανονικοί, ενώ μπορεί να δίνουμε τεράστιες(δύσκολες) εσωτερικές μάχες, περιγράφει η Shilpa Ugrankar Caldeira.
- Οι άνθρωποι με διπολική διαταραχή είναι απλά δραματικοί.
Αντιδράς υπερβολικά, απλά σταμάτα να συμπεριφέρεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ε όχι, κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για να ελέγξουμε τα συναισθήματα μας. Δε φταίμε για τον τρόπο που νιώθουμε μερικές φορές. Αυτό που χρειαζόμαστε απλά είναι υποστήριξη και να μη μας κρίνουν, περιγράφει η Lauren Eubanks.
- Το να έχεις διπολική διαταραχή σημαίνει πως είσαι μια διχασμένη προσωπικότητα.
Θα διαφωνήσω. Νιώθω περισσότερο σαν τα δυο άκρα από το ίδιο πρόσωπο, περιγράφει η Jamilla Casteel.
- Όταν ξεκινάς φαρμακευτική αγωγή για τη διπολική διαταραχή, θεραπεύεσαι.
Δε φεύγει ποτέ. Είναι τα φάρμακα που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα. Με βοηθούν να ζήσω. Να εργαστώ. Να έχω μια σχεδόν φυσιολογική ζωή. Και δε θα το ήθελα με κανέναν άλλον τρόπο. Τα φάρμακα δεν είναι κάτι κακό. Είναι το σωσίβιο μου, περιγράφει η Suzie Lang.
- Οι άνθρωποι με διπολική διαταραχή δεν μπορούν να είναι επιτυχημένοι.
Ούτε καν, έχω διπολική διαταραχή 2 και αποφοίτησα με την υψηλότερη βαθμολογία από το σχολείο και την υψηλότερη ακαδημαϊκή διάκριση από ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Δε σημαίνει πως δεν μπορώ να είμαι ή δεν είμαι επιτυχημένη στη ζωή μου, περιγράφει η Jenna Renee Gillit.
Αποδοχή και αναγνώριση του προβλήματος, τα πιο σημαντικά πρώτα βήματα!
Από τις 12 δηλώσεις που καταρρίπτουν μύθους γύρω από τον διπολισμό έβγαλα δυο συμπεράσματα. Το πρώτο είναι πως θα πρέπει να υπάρξει αποδοχή της κατάστασης που επικρατεί σε ένα άτομο. Ώστε να αναζητήσει επαγγελματική βοήθεια από ειδικούς του χώρου και τη σωστή φαρμακευτική, πάντα συνταγογραφημένα, αγωγή. Όσο απλό και αν ακούγεται, δεν είναι. Η πλειοψηφία των ασθενών αρνούνται να αποδεχτούν ότι χρειάζονται βοήθεια ή ότι χρειάζονται θεραπεία. Εκεί είναι που μπαίνει ο βασικός παράγοντας, το οικογενειακό, συντροφικό και φιλικό περιβάλλον. Εάν υπάρχει η ανάλογη υποστήριξη, είναι ευκολότερο για ένα άτομο να αποδεχτεί αυτό που συμβαίνει.
Αυτό με οδηγεί στο δεύτερο συμπέρασμα, πως οι άντρες σπάνια μιλούν για τη ψυχική τους υγεία. Για αυτό και όλες οι παραπάνω δηλώσεις είναι από γυναίκες; Ίσως επειδή οι άντρες είναι πάντα οι δυνατοί και δεν παθαίνουν τίποτα; Στην πατριαρχική κοινωνία που γαλούχησε τόσες γενιές, είναι δυσκολότερο για τους άντρες να δεχτούν πως ο ψυχισμός τους χρειάζεται φροντίδα και θεραπεία. Προτιμούν να βγάλουν πάντα τους άλλους «τρελούς» παρά να ζητήσουν βοήθεια ή να αποδεχτούν πως κάτι δεν πάει σωστά.
Ίσως να είναι και ο λόγος πως οι άντρες στην πλειοψηφία τους κρατούν τα σκήπτρα του διπολικού, μανιακού χαρακτήρα στα έργα φαντασίας. Αντρές ή γυναίκες, εάν θεωρείται πως χρειάζονται βοήθεια, μη διστάσετε να τους πλησιάσετε και να βοηθήσετε. Όπως είπαμε ήδη, όχι δεν είναι βίαιοι ή επικίνδυνοι άνθρωποι. Παρόλα αυτά, όταν δίνεις άσχημα νέα σε οποιονδήποτε, δεν αντιδρά πάντα θετικά και ήρεμα. Είστε εκεί για να συμβουλέψετε και όχι να αναπληρώσετε το γιατρό που χρειάζεται να κάνει τη διάγνωση. Μιλήστε με αγάπη και ενδιαφέρον στους ψυχικά ασθενείς.
Σύνταξη, μετάφραση, επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας
Πηγή: www.themighty.com
Email επικοινωνίας: iliasvogiatzis@gmail.com