Ήμουν δεκατεσσάρων χρονών όταν τον γνώρισα κι εκείνος εικοσιένα. Δεν μπορώ να πω οτι τον ερωτεύτηκα τρελά.
Ήταν εκείνο το αγνό παιδικό καρδιοχτύπι που γρήγορα εξελίχθηκε σε αγάπη.
Λόγω της διαφοράς ηλικίας για πολύ καιρό δεν είχαμε σεξουαλικές επαφές και δεν με πίεσε ποτέ, κάτι που εκτίμησα.
Έμεινα μαζί του σε μια σχέση φλατ. Χωρίς κανένα σκαμπανέβασμα, χωρίς ιδιαίτερες χαρές και λύπες. Μια βαρετή αλλά σίγουρη σχέση. Στα 19 έπαθα βαριάς μορφής κατάθλιψη και κρίσεις πανικού. Ακολούθησαν εξετάσεις, νοσοκομεία, ψυχοθεραπευτές. Δεν με χώρισε. Δεν έφυγε. Το εκτίμησα.
Παντρευτήκαμε , κάναμε παιδί, αγοράσαμε σπίτι. Ότι θα έκανε ένα μεστωμένο ζευγάρι , συνειδητοποιημένο και δεμένο.
Ναι; Οχι.
Εγω ωριμαζα, ενώ εκείνος έμεινε στα 21 του χρονια. Πλήρης αδιαφορία για τα πάντα. Αντικατέστησε την μητέρα του με εμένα. Και τον μεγάλωνα κανονικότατα. Άπειρη κι εγώ. Τι εμπειρίες να έχει ένα τόσο μικρό παιδί; Καμία.
Όλη μέρα δούλευα κι όταν επέστρεφα καθάριζα ένα σπίτι μπάχαλο μέχρι αργά την νύχτα.
Όταν έμεινα έγκυος η ανοχή μου σταμάτησε. Μόνη μου για υπέρηχους, μόνη μου να ξερνοβολαω σαν κατσούλι, ΜΟΝΗ. Στο τέλος της εγκυμοσύνης παρακαλούσα για μια βόλτα να διευκολύνω τον τοκετό. Η απάντησή του; “Δεν είμαι εγώ έγκυος. Βαριέμαι”.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αρχές Σεπτέμβρη μέσα στην ζέστη να έχω πάρει τον υπερήλικα σκυλάκο μου και να περπατάμε και οι δύο αργά, με πολλές στάσεις για μια γουλιά νερό.
Την νύχτα πριν την αναμενόμενη μέρα τοκετού εκείνος θεώρησε φυσιολογικό να κάτσει όλο το βράδυ στον υπολογιστή και να παίζει παιχνίδια. Άρχισαν οι οδύνες στον ύπνο μου κι εγώ αναρωτιόμουν αν είναι σε θέση να με φτάσει στο μαιευτήριο ή θα τον πάρει ο ύπνος στο τιμόνι. Οι επόμενες μέρες εφιάλτης.
Κλείστηκα σε ένα δωμάτιο με το παιδί. Ούτε υποστήριξη, ούτε βοήθεια. Μια πάνα δεν την άλλαξε ποτέ. Σιχαινόταν. Αρρώστησε ο πατέρας μου, πήγαινα στο νοσοκομείο μετά την δουλειά και μέχρι να γυρίσω σπίτι έβρισκα ενα μωρό συγκαμένο , βρώμικο, ατάιστο. Η αντίδραση του στις φωνές μου; Η οικογένεια σου είμαστε εμείς , όχι ο πατέρας σου.
Ο πατέρας μου ήταν εκείνος που τον έπαιρνε σε δουλειές , που τον υποστήριζε πάντα και παντού και που ο ίδιος τον έλεγε “πατέρα” .
Έβλεπα το λουλούδι μου να μεγαλώνει και να σκαρφαλώνει στην κλειστή πόρτα του πατέρα του και να τον φωνάζει χωρίς ανταπόκριση κι έσπαγε η καρδιά μου.
Ζήτησα συγγνώμη από ένα μωρό ενός έτους για τον πατέρα που διάλεξα για εκείνο. Τραγικό!
Όσο για τις σεξουαλικές επαφές μας; Περνούσαν ΧΡΟΝΙΑ για να βρεθούμε και μετά απο παρακάλια.
Πρέπει να είμαι η μόνη γυναίκα στον κόσμο που γνωρίζει ακριβώς μέρα και ώρα σύλληψης του παιδιού της. Τον παρακαλούσα να πάμε σε ειδικούς, τον απείλησα κιόλας πως θα φύγω αλλά ο αντρικός εγωισμός δεν τον άφηνε. Κι έτσι βούλιαζα όλο και περισσότερο στην απάθεια.
Καμία συνεννόηση, καμία επαφή. Μίλησα στην μάνα του, στον αδελφό του, ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΧΡΟΝΙΑ. Ωσπου κατέρρευσα. Ήμουν στην κουζίνα και μαγείρευα. Πήρα τον μικρό αγκαλιά και τον έβαλα στο κρεβάτι, άνοιξα το λάπτοπ, του έβαλα παιδικά, τον φίλησα, πηρα την μαμά μου και της είπα “τρέξε σπίτι μου” . Νευρικός κλονισμός. Η άμμος στην κλεψύδρα του γάμου μου τελείωνε.
Του το είπα. Αντέδρασε αναμενόμενα. Πρώτα με κλάματα κι έπειτα με φωνές και απειλές. Έχανε την μαμά του. Όχι την γυναίκα του. Έχανε την μόνη που θα άντεχε την απέραντη αδιαφορία του, την μάνα του παιδιού που μεγαλώνει μόνη της, την καθαρίστρια, την μαγείρισσα αλλά όχι την σύζυγο του.
Πήρα το παιδάκι μου απο το χέρι και μια βαλίτσα, κυριολεκτικά. Δεν πήρα τίποτα άλλο. Νοίκιασα μια σοφίτα και αρχικά κοιμόμασταν κάτω, πάνω σε παπλώματα. Χωρίς τηλέφωνο, χωρίς τηλεόραση, χωρίς τα βασικά. Δεν με ένοιαζε. Ανέπνεα! Πρώτη φορά μετά απο πολλά χρόνια ανέπνεα οξυγόνο! Διατροφή αρχικά δεν έδινε. Έμαθα πως η απώλεια μου τον είχε οδηγήσει σε αγοραίους έρωτες και δεν έφταναν και για εμάς. Εκατο βιντεοκλήσεις στο παιδί δήθεν για να ελέγχει τα πάντα.
Τα κατάφερα όμως. Στάθηκα στα πόδια μου. Είχα φοβερή υποστήριξη. Και απο την μαμά μου και από φίλους ακόμα και από ανθρώπους που δεν γνώρισα ποτέ.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε.Οι σχέσεις με τον πρώην σύζυγο έχουν ζήσει όλες τις πιθανές διακυμάνσεις. Φωνές, βια, απειλές, άλλοτε προσπάθεια από εκείνον επανασύνδεσης.
Πάντα όμως άγρυπνα! Με φοβερό έλεγχο μέσω του παιδιού που προσπαθώντας να μην τον επιβαρύνω δεν του έχω πει κάτι κακό ποτέ για τον μπαμπά, σε αντίθεση με εκείνον. Ας είναι! Το παιδί μου είναι ήδη δώδεκα κι έχει αρχίσει να καταλαβαίνει.
Μου είπε πέρσι “Μαμά αισθάνομαι σαν χαλασμένη μηχανή. Απ εξω δείχνω φυσιολογικός αλλά μέσα μου κάτι έχει χαλάσει”
Ούτε αυτό τον τρόμαξε τον πατέρα παρόλο που τον πήγα σηκωτό σε έναν παιδοψυχολόγο να του εξηγήσει πόσο σοβαρό ήταν αυτό που είπε το παιδί.
Ακόμα και σήμερα κρύβω αν κάνω μια σχέση. Τον φοβάμαι. Δρα επιπόλαια. Ζηλεύει. Δεν θέλει να προχωρήσω και το δείχνει. Έχω μιλήσει όμως με το παιδί και του έχω εξηγήσει πως εαν χρειαστεί και μόνο αν είναι εντελώς απαραίτητο θα χρησιμοποιήσω εννομα μέσα για την ασφάλεια μας. Κι όπως είπα και πριν… Το λουλούδι μου είναι ήδη δώδεκα κι έχει αρχίσει να καταλαβαίνει.
Δεν τον μισώ. Μου χάρισε το νόημα της ζωής μου.
Θα ήθελα όμως πολύ να μην χρειαζόταν να έχω φτιάξει 10 διαφορετικά σχέδια επιβίωσης η διαφυγής μου σε περίπτωση που θελήσω να ξαναφτιάξω την ζωή μου. Να μην είχα ρωτήσει δικηγόρους και εισαγγελείς.
Θα ήθελα να είχα φύγει νωρίτερα απο αυτή την αρρώστια και θα ήθελα να είχε τελειώσει εκεί. Στην υπογραφη του διαζυγίου….
Άννα Βήχου