Η καθημερινότητα και η ζωή μας γενικά είναι γεμάτη υποχρεώσεις και “πρέπει”. Πρέπει να σηκωθούμε το πρωί και να είμαστε στην ώρα μας στη δουλειά μας, πρέπει να είμαστε τυπικοί και σωστοί ώστε να μας κρατήσουν και να μην την χάσουμε, πρέπει, πρέπει, πρέπει.
Έχουμε ξεχάσει με τόσα πρέπει τι πραγματικά θέλουμε και πορευόμαστε με τον αυτόματο πιλότο. Κάθε πρωί που ξυπνάμε μέχρι το βράδυ που θα ξαπλώσουμε να κοιμηθούμε κάνουμε μηχανικά τις ίδιες ακριβώς κινήσεις σαν να είμαστε καλοκουρδισμένα ρομποτ.
Η οικονομική κρίση και οι μεγάλες απαιτήσεις στον επαγγελματικό τομέα μας έχουν κάνει και έχουμε χάσει το νόημα της ζωής. Ζούμε κυρίως για να διεκπεραιώνουμε τις απαιτήσεις της καθημερινότητας χωρίς πλέον να απολαμβάνουμε τη στιγμή.
Μήπως όμως κουβαλάμε και κάποια περιττά “πρέπει” που μας επιβαρύνουν περισσότερο στην καθημερινότητα μας; Μήπως κουβαλάμε αυτό που τόσο καλά διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά: “Τι θα πει ο κόσμος;”. Η φράση αυτή κρύβει πολλές παγίδες και πολλά περιττά βάρη. Μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια που μας έμαθε να είμαστε καθωσπρέπει και τυπικοί για να μην έχουν οι άνθρωποι του συγγενικού περιβάλλοντος, αλλά και οι γείτονες, να σχολιάζουν τίποτε.
Το παραπάνω είχε ως αποτέλεσμα να πρέπει να προσέχουμε το ντύσιμο μας, το πώς μιλάμε, ακόμα και το πώς κοιτάμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας. Πόσο ψυχοφθόρο για την καθημερινότητα μας!
Μια εξίσου δυσάρεστη συνέπεια της παραπάνω φράσης είναι ότι έχουμε καταλήξει να μην κάνουμε αυθεντικές και ουσιαστικές σχέσεις.
Τείνουμε να επενδύουμε στο “φαίνεσθαι”, ώστε να μην έχει να πει ο κόσμος τίποτε και χάνουμε το νόημα της επαφής. Εάν πρέπει να σκεφτούμε πολλές φορές πριν μιλήσουμε, ώστε να μην πούμε κάτι που μην αρέσει στους άλλους, εάν πρέπει να “αλλάζουμε” τη συμπεριφορά μας κάνοντας το επιτηδευμένα ανάλογα με ποιον μιλάμε, τότε σίγουρα δεν περιβαλλόμαστε από ανθρώπους που μας νοιάζονται, μας αποδέχονται και μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε.
Αποδέχομαι τον άλλον δε σημαίνει απαραίτητα ότι συμφωνώ και μαζί του. Τον αποδέχομαι ως άτομο και ως προσωπικότητα, αλλά μπορώ και να διαφωνώ με τα όσα λέει ή κάνει. Όταν όμως πρέπει να είμαι κάπως για να με αποδεχτούν, τότε ακόμα και όταν περιβάλλομαι από ανθρώπους μήπως τελικά είμαι μόνος μου;
Εσύ αναγνώστη που διαβάζεις αυτό το άρθρο τώρα, έχεις αναλογιστεί πόσα “πρέπει” περιττά έχεις στην καθημερινότητα σου; Πόσα “θέλω” σου έχουν πάει στην άκρη εξαιτίας των “πρέπει” που δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν;
Αξίζει να γίνει ένα μικρό στοπ, ώστε να κάνουμε έναν σύντομο απολογισμό της ζωής μας διαγράφοντας όσα πρέπει μπορούμε. Ίσως διαπιστώσουμε τελικά ότι είναι αρκετά αυτά που μας βαραίνουν άδικα και χωρίς νόημα. Η πατρική μας οικογένεια μας κληροδότησε τα “πρέπει”.
Χρέος δικό μας είναι όμως να τα αναγνωρίζουμε και να σταματήσουμε να τα διαιωνίζουμε αλλάζοντας προτεραιότητες και φέρνοντας τα “θέλω” μας στην επιφάνεια. Τα “θέλω” είναι αυτά που θα γεμίσουν τη ζωή μας και θα της δώσουν νέο νόημα, ώστε να μπορεί να παλέψει τα “πρέπει” που δεν μπορεί να αποχωριστεί! Ας το προσπαθήσουμε και ας δούμε τι καλό έχει να μας δώσει!
Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Πηγή: www.anapnoes.gr