Όταν σκέφτομαι τα καμένα, ντρέπομαι.
Όταν βλέπω τη στάχτη στον αέρα και στο δήθεν οξυγόνο που αναπνέουμε, απελπίζομαι.
Σκέφτομαι το σκούρο και σκοτεινό περιβάλλον που μας περιμένει αύριο. Σε 10 και σε 20 χρόνια από τώρα το πράσινο θα είναι λιγότερο.
Όσο και να βάψουμε τα νέα κτίρια που θα χτιστούν στη θέση του δάσους, δέντρα δε θα είναι.
Πότε θα καταλάβουμε πως κακό δεν κάνουμε στον πλανήτη;
Δε τιμωρούμε την ατμόσφαιρα, τους ωκεανούς και τις ατέλειωτες πεδιάδες.
Η τιμωρία είναι όλη δική μας.
Όλη αυτή η στάχτη που θα περάσει στο νερό που πίνουμε.
Τα καμένα θα απορροφήσουν στο έδαφος και θα γίνουν η αυριανή μας τροφή.
Τα πλαστικά και όλα τα επικινδυνά υλικά που κάηκαν θα τα εισπνέουμε όλοι εμείς.
Και οι επόμενοι.
Τα νεογέννητα αναπνέουν έναν επικινδυνά τοξικό αέρα από τη στιγμή που θα κλάψουν για πρώτη φορά.
Αναρωτιόμαστε γιατί τόσες αρρώστιες και άλλες τόσες αλλεργίες;
Έχουν το θράσος μερικοί να λένε πως η νέα γενιά είναι πιο ευαίσθητη. Πως αρρωσταίνει εύκολα, πως δεν έχουν αντοχές, πως τους καλομαθαίνουμε.
Μα φυσικά, έχουν καλομάθει στα τοξικά υλικά που τα έχουμε φλομώσει τα παιδιά.
Έχουν βγει τόσο «γεροί» οργανισμοί από το ακατάλληλο νερό που πίνουν.
Όσα φίλτρα και αν βάλουμε, η ζωή δεν προστατεύεται κλεισμένη σε νάιλον και φίλτρα άνθρακα.
Πιστεύεις ότι το εμφιαλωμένο νερό είναι καθαρό; Πιστεύεις ότι έχουν μείνει καθαρές πηγές σε αυτόν τον καμένο πλανήτη;
Σε αυτή τη γη που τη ψήνουμε στους 45 βαθμούς Κέλσιου και ανεβάζουμε το θερμοστάτη κάθε χρόνο;
Όταν μας έλεγαν για το λιώσιμο των πάγων γελούσαν μερικοί. Τώρα που το φυσικό κλιματιστικό του πλανήτη χάλασε, πήγαινε να βρεις άλλο άμα μπορείς.
Δεν κάνουμε κακό στη Γη.
Η Γη έχει αποδείξει πως η Φύση είναι πιο δυνατή από τον άνθρωπο.
Το πρόβλημα είναι πως δεν θα έπρεπε να ευχόμαστε στον αφανισμό του ανθρωπίνου είδους για να επιζήσει ο πλανήτης.
Ούτε σας καταλαβαίνω μερικούς που εύχεστε να εξαφανιστούμε από προσώπου γης για να επιζήσουν η χλωρίδα και η πανίδα.
Για τόσους αιώνες αυτή η συμβίωση γίνονταν και θα συνεχίσει να συμβαίνει.
Αφήστε τις δραματικές σκηνές και τις θλιβερές κατάρες.
Να βρούμε τις λύσεις και να τις εφαρμόσουμε. Όχι μόνο όταν έρχεται η καταστροφή.
Όχι όταν έχουμε πλημμύρες να κλαίμε.
Όχι όταν καίγονται τα ελληνικά νησιά να ωρυόμαστε.
Όχι μόνο όταν χάθηκε το εισόδημα από τον τουρισμό και τα ενοικιαζόμενα.
Πάρε θέση, μπορείς;
Σε πόσες ομάδες βοήθειας είσαι εθελοντής; Σε καμία.
Σε πόσες ομάδες περιμένεις να παρακαλέσουν για τις ανάγκες τους, ώστε να κάνεις μια δημοσίευση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Πιστεύεις ότι έτσι βοηθάς; Ότι έκανες κάτι; Ούτε μια τρύπα στο νερό δεν έκανες.
Η βοήθεια είναι χρήσιμη εκεί έξω. Όχι στον καναπέ σου.
Δωρίζεις αίμα μόνο όταν είναι μεγάλη ανάγκη και όχι συνέχεια.
Χαρίζεις ότι σου περισσεύει μόνο όταν η απελπισία χτυπάει κόκκινο.
Που είναι ο οργανωμένος εθελοντισμός στην Ελλάδα; Πουθενά.
Έκανα μια αναζήτηση και πρώτη χώρα παγκοσμίως με τους περισσοτέρους εθελοντές είναι οι ΗΠΑ.
Γελάτε ορισμένοι με τα Αμερικανάκια αλλά μας έχουν βάλει τα γυαλιά. Ούτε καν στις 24 πρώτες χώρες δεν ανήκει η Ελλάδα.
Στις ΗΠΑ το 41.9% είναι εθελοντές σε κάποια οργάνωση. Τελευταία αναφέρεται η Ουγγαρία με εθελοντές στο 6.32%.
Η Ελλάδα όπου και αν ανήκει στην κατάταξη είναι σίγουρα κάτω από αυτό.
Με τόσες φυσικές καταστροφές δεν έχουμε οργανωμένο εθελοντισμό. Ώστε η βοήθεια να είναι πάντα διαθέσιμη.
Να γίνεται καλύτερη διαχείριση και επικοινωνία των αναγκών. Όχι μέσω γνωστών και του Facebook.
Σε μια φυσική καταστροφή δε θα έχεις Ιντερνέτ. Θα έχεις μόνο ανθρώπους.
Και μετα λέμε γιατί η νεολαία είναι συνέχεια με ένα κινητό στο χέρι και σε μια οθόνη μπροστά.
Γιατί δεν τους μάθαμε να κάνουν αλλιώς. Γιατί δεν τους δώσαμε τις ευκαιρίες να βγουν έξω.
Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ομάδα, παρέα, συνολικές κινήσεις και δράσεις χωρίς ανταμοιβή ή όφελος.
Τους παραδίδουμε καμένη γη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και ως γέροι θα έχουμε το θράσος να τους ζητήσουμε και τα ρέστα σε λίγα χρόνια.
Ντροπή μας. Για όσα δεν κάναμε και για όσους ακούμε με θράσος να μιλούν και δεν τους λέμε να σκάσουν και να βγουν εκεί έξω να βοηθήσουν.
Όχι άλλος καναπές. Φωτιά θα πάρει και αυτός στο τέλος. Σήκω και δράσε, όπως μπορεί ο καθένας.
Αλλά πραγματική δράση, όχι πίσω από την οθόνη σου με κροκοδείλια δάκρυα.
Σκέψεις και λόγια: Βογιατζής Ηλίας
Email επικοινωνίας: iliasvogiatzis@gmail.com