Κι έρχεται η ώρα που βλασταίνει μέσα σου ο καρπός της αλήθειας.
Φουσκώνει στα στήθια σου ορμητικός κι ασυγκράτητος.
Τόσα δάκρυα τον πότισαν άλλωστε.
Τόσα ξενύχτια τον όργωσαν για να βρει χώμα ελαφρύ.
Αναδύεται στα χείλη σου. Ζωγραφίζεται στο βλέμμα σου. Θεριεύει στο μυαλό σου.
Ξεχνούν οι άνθρωποι.
Ανταλλάσουν τηλέφωνα και όρκους αγάπης με το καλησπέρα.
Κερνούν αλόγιστα φιλιά και χάδια.
Αφήνουν πυρακτωμένα ίχνη και χάνονται.
Δένουν μαντήλια στο λαιμό λόγια αγάπης κι ο άνεμος τα λύνει.
Τα παίρνει μακριά.
Ξεχνούν οι άνθρωποι τι ήσουν γι’ αυτούς. Τις θυσίες σου.
Προσπερνούν τυφλωμένοι από καυτούς ήλιους.
Βουλιάζουν στην άμμο θέλοντας να προλάβουν το κύμα πριν σκάσει στην ακρογιαλιά.
Και μετά το επόμενο.
Και το επόμενο…
Αγκαλιάζουν τον άλλο απελπισμένοι.
Μισοφαγωμένοι από την αλμυρή μοναξιά στην οποία επιστρέφουν κάθε βράδυ.
Σφίγγουν το χέρι σου στις πεδιάδες της χαράς, για να το αφήσουν μ’ ευκολία στον πρώτο γκρεμό που θα συναντήσουν.
Κλείνουν τ’ αυτιά στ’ αναφιλητά σου.
Τραγουδούν τις επιθυμίες τους στο τραπέζι της ηδονής.
Ακόρεστοι εραστές του χθες, του σήμερα, του τώρα.
Σου θερίζουν τ’ όνειρο πρώιμα. Στο κόβουν στα δυο.
Αφού εξάντλησαν όλους τους χυμούς σου.
Αφού έκαναν την αναπνοή σου μαρτύριο.
Ξεχνούν οι άνθρωποι. Όπως ξεχνάς κι εσύ.
Ποιος ήσουν πριν παραδοθείς στον έρωτά τους.
Πώς φανταζόσουν το σμίξιμο και την συντροφικότητα.
Πόσο πίστευες στο θαύμα που εκκολάπτεται μέσα τους,
όπως το μαργαριτάρι στ’ όστρακο.
Ξεχνάς και προχωράς σε δρόμους άλλους.
Με μόνο στήριγμα τον εαυτό σου.
Με την αλήθεια των καιρών καρφωμένη στην καρδιά.
Δεν είναι οι άνθρωποι έτοιμοι για την αγάπη ακόμη.
Σαντίνα Δεναξά
.