Δεν έχω μιλήσει ποτέ γι αυτό γιατί μέχρι πρότινος το θεωρούσα κάτι αμελητέο. Ένας θείος που απλά είχε πιάσει την κουβέντα με έναν συνεργάτη του και εγώ μέσα στο αυτοκίνητο, 12 χρονών παιδάκι, να καίγομαι και να πνίγομαι καθώς φεύγοντας ο θείος έκλεισε όλα τα παράθυρα, κλείδωσε τις πόρτες και πήρε μαζί του και τα κλειδιά….
Τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων, τους 2 μήνες που δεν ήμασταν διακοπές, τα περνούσα στο κέντρο της Αθήνας όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Οι γονεις μου έφευγαν για δουλειά και εγώ έμενα σπίτι μόνη μου από πολύ μικρή. Κάποιες φορές -σπάνιες-με κρατούσε η μία γιαγιά αλλά δεν μπορούσε πάντα γιατί έμενε μακριά. Άλλες φορές πήγαινα να κάτσω στην άλλη γιαγιά και κάπως το πράγμα μοιραζόταν.
Ένα καλοκαίρι οι γονείς μου αποφάσισαν να πάω να μείνω με τα ξαδέρφια μου λίγες μέρες να μην είμαι κλεισμένη σπίτι μέσα στο κατακαλόκαιρο και να έχω και παρέα. Από την πρώτη μέρα δεν πέρναγα καλά γιατί είχα να κάνω με έναν πολύ αυστηρό θείο που δεν μας άφηνε να πάρουμε ανάσα, μας φερόταν άσχημα και δεν μπορούσαμε να παίξουμε γιατί ήταν διαρκώς πάνω από τα κεφάλια μας.
Από την 2η μέρα πήρα τους γονείς μου τηλέφωνο να έρθουν να με πάρουν αλλά είπαν πως είχαν δουλειά και δεν μπορούσαν. Την 3η μέρα, τους ξαναπήρα κλαίγοντας και απειλώντας ότι θα βγω εξω στον δρόμο και θα γυρίσω μόνη μου από την άλλη άκρη της Αθήνας οπότε είπαν στον θείο μου, να με κατεβάσει εκείνος καθώς θα πήγαινε σε μια δουλειά που είχε.
Εκείνη τη μέρα έκανε αφόρητη ζέστη, είχε σίγουρα 40 βαθμούς. Καθώς κατεβαίνουμε προς το κέντρο, σταματάει το αμάξι να συναντήσει έναν κύριο για δουλειά. Κλείνει παράθυρα, κλειδώνει πόρτες και κατεβαίνει. Περνάνε 5 λεπτά, περνάνε 10. Έχει πάει στη γωνία του δρόμου να μιλήσει, βλέπει το αμάξι αλλά λόγω του ήλιου που πέφτει επάνω στο αυτοκίνητο δεν βλέπει μέσα.
Μετά τα 10 λεπτά, στάζω και έχω αρχίσει να πνίγομαι. Με πιάνει πανικός. Εκείνος συνεχίζει να μιλάει με τον συνεργάτη του, του κανω νοήματα βαράω τα παράθυρα να με προσέξει αλλά τίποτα. Τα κλειδιά δεν είναι πάνω στη μηχανή, τα τζάμια είναι ηλεκτρικά και δεν μπορώ να τα κατεβάσω να πάρω αέρα. ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΑΕΡΑ.
15 λεπτά μετά έχω αρχίσει να νιώθω ήδη να πέφτω σε κώμα, σαν να ειμαι έτοιμη να λιποθυμήσω. Δεν μπορώ να αντιδράσω, σαν να χάνομαι σε νιρβάνα. Συνειδητοποιώ ότι μάλλον πεθαίνω, και δεν ξέρω πώς, πετάγομαι και κάνω μια τελευταία προσπαθεια να με προσέξουν για να με σώσουν. Βαράω πολύ δυνατά την κόρνα, συνέχεια.
Ο κόσμος γυρίζει προς το αμάξι, βλέπει να χτυπιέμαι μέσα, να βαράω παράθυρα να φωνάζω βοήθεια.
Ο θείος πλησιάζει ενώ συνεχίζει να μιλάει και να γελάει αμέριμνος με τον συνεργάτη του. “Έλα τί έπαθες;” μου λέει χαλαρός στην κοσμάρα του, καθώς μπαίνει μέσα και ανοίγει τα παράθυρα, με εμένα να παίρνω την πιο βαθιά ανάσα που έχω πάρει ποτέ. Δεν ξέρω αν είχε αργήσει άλλα 10 λεπτά τί θα γινόταν.
Ήθελα να του ουρλιάξω μέσα στη μούρη ότι είναι ΗΛΙΘΙΟΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΙΚΑ ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ αλλά το μόνο που ψέλλισα με όση δύναμη μου είχε απομείνει “έσκασα εδώ μέσα”.
Μετά από 10 λεπτά βρισκόμουν σπίτι μου. Δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν γιατί φοβήθηκα πως θα τσακώνονταν εξαιτίας μου συν ότι μας είχαν μάθει πως οι γονείς δικαιούνται να κάνουν λάθη.
Ναι οι γονείς δικαιούνται να κάνουν λάθη.
Λάθος με λάθος όμως έχει διαφορά. Υπάρχουν λάθη που διορθώνονται και λάθη που δεν έχουν γυρισμό.
Ας είμαστε απλά πιο παρατηρητικοί και προνοητικοί, όχι μόνο ως γονείς των δικών μας παιδιών αλλά και ως παρατηρητές-γονείς των άλλων.
Κυριακή Χαριτάκη
Singleparent.gr