Από το μπουφάν του λείπουν αρκετά κουμπιά, όπως κι οι απλές, καθημερινές χαρές από την ζωή του.

Τον συναντώ συνήθως στα πιο πολυσύχναστα μέρη της πόλης.

Εκεί όπου υπάρχει περισσότερο η πιθανότητα να ξεπεταχτεί η ανθρωπιά μέσα από σφιχτά κλειδωμένες καρδιές.

Εκεί όπου το βλέμμα μπορεί να σταθεί και να κοιτάξει κάτω από τα παλιά, ταλαιπωρημένα ρούχα.

Και η ψυχή ν’ αφουγκραστεί την αξιοπρέπεια που σκύβει λαβωμένη.

Τον ανταμώνω δίπλα σε φούρνους που μοσχοβολούν καθαριότητα και ζεστό ψωμί.

Κοντά σε σούπερ μάρκετ που τροφοδοτούν νοικοκυριά κι εξαργυρώνουν τον κόπο των ανθρώπων για επιβίωση.

Προστασία από το κρύο του δρόμου έχει ένα χαρτόνι. Πάνω σ’ αυτό φωλιάζει την ελπίδα και την ανάγκη του.

Το κορμί του λιγνό και σκυφτό μαρτυρά πολλές δεκαετίες ζωής. Ο μάλλινος σκούφος του μάχεται τόσο με τον αέρα και την βροχή όσο του επιτρέπουν τα συστατικά της σύνθεσής του.

Από το μπουφάν του λείπουν αρκετά κουμπιά, όπως κι οι απλές, καθημερινές χαρές από την ζωή του.

Δεν απλώνει το χέρι του όταν περνούν από μπροστά του οι περαστικοί. Δεν παρακαλεί.

Δεν σιγομουρμουρίζει κλαψουρίζοντας ευχές για να κεντρίσει ευαισθησίες. Απλά περιμένει.
Το ρολόι της ζωής του μοιάζει ξεκούρδιστο. Ο λεπτοδείκτης των ημερών του κινείται σπασμωδικά

μπρος – πίσω. Όπως εκείνη η αδιόρατη κίνηση του κεφαλιού του.Τα ρυτιδωμένα μάτια του κοιτούν χαμηλά.

Σαν ν’ αναζητούν το οριακό σημείο εκείνο, προτού οι καταστάσεις τον κατατάξουν στο περιθώριο.

Δέχεται την φιλανθρωπία των περαστικών μ’ ευγνωμοσύνη που υγραίνει τα μάτια του. Χτυπάει την αποστεωμένη παλάμη του στο μέρος της καρδιάς αντί για ευχαριστώ.

Κι αν τύχει να του προσφέρουν φαγώσιμα, θα φροντίσει πρώτα να χορτάσει την πείνα του ο μοναδικός του σύντροφος και μετά εκείνος.

Διοχετεύει με τόση θέρμη την αγάπη του σ’ αυτόν, έτσι όπως σφιχταγκαλιάζει κανείς την σανίδα σωτηρίας του στο αφρισμένο πέλαγος.

Η υγρή γλώσσα που φιλάει τα παραμορφωμένα από την αρθρίτιδα δάχτυλά του είναι η μόνη τρυφερότητα που χαίρεται πια.

Μαζί μοιράζονται άλλωστε τα πάντα.

Όλα τα δεινά που εξαθλιώνουν τα πλάσματα του δρόμου.

Το βράδυ η γωνιά του αδειάζει για να γεμίσει πιο μακριά ένα στρώμα όλο τρύπες και σκισίματα.

Δύο κουβέρτες άγριες στην υφή είναι όλο κι όλο το κάλυμμα του μεταξύ ουρανού και γης.

Το σπίτι κι η περιουσία του.

Η παρουσία κι η επιβίωσή του είναι για μένα ένα στοίχημα, πέρα από την συμπάθεια που του τρέφω.

Είναι μια απόδειξη ότι οι αξίες μας δεν έχουν πια χαθεί.

Γι’ αυτό όταν δεν τον βρήκα στα συνηθισμένα μέρη, ανησύχησα. Δεν ήταν πουθενά.

Παράξενο, το στρώμα του τώρα ξεκουράζει αλλουνού τις ελπίδες.

Αργότερα έμαθα πως πάνε λίγες μέρες που το σκυλάκι του ξεψύχησε στον δρόμο χτυπημένο.

Σαντίνα Δεναξά ( Λίκνον)

.