Το μεγάλο ψέμα της αναπηρίας: δεν είναι εργαλείο έμπνευσης.
Η Stellayoung γεννήθηκε στο Stawell, Victoria της Αυστραλίας και είναι κωμικός, δημοσιογράφος και νομικός σε θέματα αναπηρίας. Σε μια ομιλία της, μίλησε για τη ζωή της, το πώς μεγάλωσε αλλά και για το ψέμα της αναπηρίας! Το βίντεο είναι στα αγγλικά, οπότε θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τα βασικά της μηνύματα, για όσους δε μιλούν τη γλώσσα, αλλά σας προτείνω να το δείτε όλο και να ακούσετε τις σημαντικές αλήθειες που εκφράζει!
Στα 15 της, πρότειναν στη μητέρα της, ότι θέλουν να βραβεύσουν τη κόρη της για τα όσα έχει κατορθώσει. Η μητέρα της δέχτηκε, λέγοντας όμως: ¨δεν έχει καταφέρει κάτι ακόμα¨. Και είχε δίκιο, συμπληρώνει η Stella, δεν είχα κάνει τίποτα το ιδιαίτερο από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου, τους φίλους μου και την οικογένεια μου. Έκτος από το γεγονός ότι γεννήθηκα ανάπηρη …αν αυτό αξίζει βραβείο φυσικά!
Χρόνια μετά, με ρώτησαν στο λύκειο, πότε θα ξεκινήσω να βγάζω ομιλίες και τους ρώτησα, τι είδους ομιλίες? Και μου είπαν: ομιλίες για να εμπνεύσεις κόσμο, όπως κάνουν οι ανάπηροι. Ένιωσα ότι ήμουν αντικείμενο για έμπνευση! Οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι ανάπηροι δε μπορούν να είναι μανικιουρίστες ή δάσκαλοι, αλλά ότι υπάρχουν στον κόσμο για να εμπνεύσουν!
Κυρίες και κύριοι, δεν είμαι εδώ για να σας εμπνεύσω, αλλά να σας πω ότι σας έχουμε πει ψέματα. Ότι η αναπηρία είναι κακό πράγμα και ότι είμαστε η διαφορά. Λοιπόν: δεν είναι κακό πράγμα και δεν είμαστε διαφορετικοί. Και με τα χρόνια, κάναμε αυτό το ψέμα μεγαλύτερο, μέσα από διάφορα δημοσιεύματα που έλεγαν: πριν παραιτηθείς, προσπάθησε, η μόνη αναπηρία στη ζωή είναι η κακή συμπεριφορά κ.α. Όλο αυτό έγινε ώστε οι άνθρωποι χωρίς αναπηρία να σκεφτούν, πως όσο χάλια και αν είναι η ζωή τους, μπορεί να γίνει και χειρότερη.
Η StellaYoung, συνεχίζει με χιούμορ και ειλικρίνεια να βάζει τα πράγματα σε μια τάξη, έστω από τη δίκη της οπτική γωνία. Δεν κάνουν κάτι το ιδιαίτερο αυτά τα παιδιά στα παραδείγματα των φωτογραφιών και των ρεπορτάζ, απλά χρησιμοποιούν το σώμα τους όπως όλοι.
Κανείς απλά χαμογελώντας και στέλνοντας θετική ενέργεια και έχοντας σωστή συμπεριφορά, θα αλλάξει τα βιβλία σε ένα βιβλιοπωλείο και να είναι γραμμένα σε γραφή Μπράιγ! Δε πρόκειται να συμβεί!
Καταλήγει στην ομιλία της, για το πώς φαντάζεται και θέλει, τον κόσμο στο μέλλον: Θέλω να ζήσω σε ένα κόσμο που η αναπηρία δε θα είναι υπέροχη και εξαιρετική! Θέλω να ζήσω σε ένα κόσμο που δε θα έχουμε τόσο χαμηλές απαιτήσεις από τα Αμεα και θα τα συγχαίρουν μόνο και μόνο επειδή σηκώνονται κάθε πρωί από το κρεβάτι και θυμούνται το όνομα τους! Η αναπηρία δε σε κάνει ιδιαίτερο, το να αναρωτηθείς τι ξέρεις για αυτήν, είναι που σε κάνει!
Βογιατζής Ηλίας