Σήμερα, λοιπόν, θα αναφερθώ σε σένα που δεν συμπαθείς τα παιδιά μου και που πολύ θα ήθελες να τα «αντιμετωπίσεις» ωσάν μύγες που γλυκοκοιτάζουν το καρπούζι σου.
Σε σένα που όταν βλέπεις οικογένεια να καταφθάνει στην παραλία και να αφήνει τα μπαγκάζια της κοντά σου, στραβομουτσουνιάζεις και που, όχι και τόσο «χαμηλόφωνα», σκέφτεσαι «Φτου ρε πούστη! Ήταν ανάγκη;»
Ναι, για σένα λέω που κοντεύεις να πάθεις πάρεση προσωπικού νεύρου από το σοκ της θέας μιας οικογένειας, που έχει το θράσος να τολμά να απολαμβάνει το καλοκαίρι δίπλα στη κύμα. Εξωφρενικό;;;!!!… Λυπάμαι, αλλά αδυνατώ να κατανοήσω το συλλογισμό σου, τον εκνευρισμό σου, για να μη πω και τον παραλογισμό σου.
Προτού πάρεις φόρα να μου πεις όλα εκείνα τα γνωστά χαριτωμένα, μισό λεπτό να στα πω εγώ. «Που ήρθα να χαλαρώσω λίγο και θα’ χω την κάθε κυράτσα να τρέχει πίσω από το Γιαννάκη για να του ανανεώσει το αντηλιακό… Που θα πρέπει τώρα να ακούω τις ζητωκραυγές κάθε κουτσούβελου
που επειδή έκανε βουτιά εκεί που σκάει το κύμα νομίζει πως θα πάρει και βραβείο… Που θα μας τα κάνουν μπάμιες (κατ’ αντιστοιχία του “μας τα κάνατε τσουρέκια”) με τις τσιρίδες τους, τα σκασμένα …». Αυτά δεν σκέφτεσαι κάθε φορά που μας βλέπεις;
Άκου λοιπόν. Σου έχω νέα. Η παραλία που έχεις αράξει είναι κοινόχρηστος χώρος. Το μόνο που απαγορεύεται εδώ είναι η ρίψη απορριμμάτων. Και απορρίμματα δεν μας λες, ούτε εμένα ούτε τα παιδιά μου. Τα παιδιά είναι παιδιά. Κι αυτό δεν είναι δικαιολογία. Είναι η πραγματικότητα. Ήσουν κι εσύ παιδί.
Ναι, για τότε λέω που είχες το ακαταλόγιστο κι έπαιζες ξέγνοιαστα με τα κουβαδάκια σου στην ακροθαλασσιά, που έτρεχες σηκώνοντας εκατοντάδες κόκκους άμμου προς πάσα κατεύθυνση κι έκανες αισθητή την παρουσία σου με τα γέλια σου. Θυμάσαι;…
Πηγή : singleparent.gr