Δεν ήθελα τίποτε περισσότερο. Μόνο να με ακούσεις.
Όχι, να σχεδιάζεις μέσα στο μυαλό σου επιχειρήματα για να με αντικρούσεις.
Δεν τίθεται θέμα υπερίσχυσης της μιας άποψης ή της άλλης.
Απλά να με ακούσεις.
Χωρίς τί, πώς και γιατί.
Ήθελα απλώς κάπου ν’ ακουμπήσουν οι σκέψεις μου. Ένα ζευγάρι αυτιά να τις υποδεχτούν και μια καρδιά να μοιραστεί το φορτίο τους.
Αυτό είχα ανάγκη. Να με ακούσεις.
Όχι νουθεσίες και παραινέσεις, όχι στρατηγικές και τεχνικές βελτίωσης.
Ήθελα την προσοχή και την αφοσίωσή σου.
Ούτε να μου επιλύσεις το πρόβλημα, ούτε να μου εντοπίσεις τα λάθη και τ’ ατοπήματα.
Λίγο χρόνο πραγματικό ζήτησα από τον χρόνο σου και την κατανόησή σου.
Ένα άνοιγμα στην ψυχή να εισχωρήσουν οι ανησυχίες κι οι φόβοι μου.
Ένα λιμάνι ν’ απαγκιάσω.
Την εμπιστοσύνη σου ζήτησα πως θα τα καταφέρω. Ότι θα βρω μιαν άκρη με τον εαυτό μου.
Πως κάποια στιγμή θα βγω στην αντίπερα όχθη και θα στεγνώσω από την θαλασσοταραχή που με δέρνει.
Δεν ήθελα έναν καπετάνιο να μου χαράξει πορεία. Ούτε έναν κυματοθραύστη να με προστατέψει από την φουσκοθαλασσιά.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, απλά άκουσέ με.
Στάσου δίπλα μου σαν φίλος, αδελφός, πατέρας και σύντροφος. Δείξε μου ότι νοιάζεσαι με την συμμετοχή και την παρουσία σου, ως ακροατής. Ως ευαίσθητος δέκτης.
Ή αν δεν θέλεις έτσι, χωρίς ταυτότητα.
Σαν ένας απλός συνάνθρωπος που σκύβει ν’ αφουγκραστεί τον διπλανό του. Με μιαν αγάπη οικουμενική και πανανθρώπινη.
Χωρίς εγωισμό και παρωπίδες.
Και σου υπόσχομαι πως όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου να κάνω το ίδιο.
Να σου κρατήσω το χέρι και να σε ακούσω.
Με άδειο μυαλό αλλά γεμάτη καρδιά.
Λίκνον – Σαντίνα Δεναξά