Τι κρύβει η συμφωνία Τσίπρα για τα εργασιακά
Οι ομαδικές απολύσεις κυρίως, αλλά και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, πρόκειται να επανέλθουν στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης, το αμέσως επόμενο διάστημα, όσο δηλαδή η κυβέρνηση και οι δανειστές θα προχωρούν στα επόμενα «βήματα» της συμφωνίας.
Οι αλλαγές, ειδικά στο σκέλος των ομαδικών απολύσεων, εκτιμάται από αρμόδιους παράγοντες του υπουργείου Εργασίας, ότι μπορεί να είναι επώδυνες, αφού οι δανειστές θα εντείνουν τις πιέσεις τους για να πετύχουν όσα απαιτούν από το 2010, αλλά δεν γίνονται. Αντίθετα, περιορισμένες είναι οι προσδοκίες για βελτιώσεις στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αφού ο νόμος που έχει ετοιμάσει ήδη από τον περασμένο Απρίλιο η ελληνική κυβέρνηση, «παγώνει» και δύσκολα θα αποτελέσει βάση περαιτέρω συζήτησης.
Στο σκέλος των ομαδικών απολύσεων, οι δανειστές και ειδικά το ΔΝΤ, απαιτούν να αποχωρήσει το Κράτος από τον παρεμβατικό ρόλο που έχει διατηρήσει. Έτσι, θέλουν να ισχύσει το μοντέλο της διαπραγμάτευσης απευθείας ανάμεσα σε εργοδότες και σε εργαζόμενους και σε περίπτωση μη συμφωνίας για περιορισμό του λειτουργικού κόστους με άλλα μέσα (πχ περικοπές μισθών και επιδομάτων) να επιλέγεται η λύση των ομαδικών απολύσεων. Έτσι, θα ολοκληρωθεί το μοντέλο της «ευέλικτης εργασίας» που έχει ήδη εφαρμοστεί στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το κράτος θα διατηρήσει έναν ρόλο περισσότερο ουδέτερο, που θα περιορίζεται στην τήρηση ευρύτερων εργασιακών όρων, αλλά επί της ουσίας δεν θα έχει δικαίωμα παρέμβασης στις αποφάσεις των δύο πλευρών. Εάν δηλαδή μια επιχείρηση, θεωρεί ότι για να διασωθεί πρέπει να προχωρήσει στην εφαρμογή του μέτρου της ομαδικής απόλυσης, στο εξής το Κράτος δεν θα έχει δικαίωμα να εμποδίσει τη διαδικασία.
Έως τώρα υπάρχει το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ), το οποίο απέκτησε διευρυμένες αρμοδιότητες επί υπουργείας Γιάννη Βρούτση και έτσι έχει τον «τελικό λόγο» για την έγκριση ή την απόρριψη ενός σχεδίου ομαδικών απολύσεων.
Στο πεδίο των συλλογικών συμβάσεων οι μοναδικές παρεμβάσεις που ίσως προωθηθούν αναμένεται να εστιαστούν στο ζήτημα της λειτουργίας του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) και στην επέκταση των συμβάσεων αυτής της μορφής σε όλες τις επιχειρήσεις ενός κλάδου. Έως τώρα ο ΟΜΕΔ έχει ουσιαστικά απενεργοποιηθεί, καθώς για να αξιοποιηθεί θα πρέπει εργοδότες και εργαζόμενοι να συμφωνήσουν από κοινού για να ζητήσουν την παρέμβασή του, στην επίλυση μιας εργασιακής διαφοράς. Επίσης, οι συλλογικές συμβάσεις δεν δεσμεύουν όσες επιχειρήσεις δεν έχουν ενταχθεί στο εργοδοτικό σωματείο του κλάδου, στον οποίο δραστηριοποιούνται. Στόχος των δανειστών είναι να ζητήσουν την γνωμοδότηση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ILO), για να προωθηθούν οι όποιες παρεμβάσεις, οι οποίες πάντως δεν φαίνεται, σε πρώτη φάση, να «αγγίξουν» κεφαλαιώδη ζητήματα της ελληνικής αγοράς εργασίας. Άλλωστε οι δανειστές δεν θέλουν να υπάρξει η παραμικρή παρέμβαση ούτε στην επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, ούτε στην αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Πρόκειται για δύο ζητήματα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε ανεβάσει «πολύ ψηλά» στην ατζέντα της διαπραγμάτευσης και όπως όλα δείχνουν, πολύ δύσκολα θα γίνουν πραγματικότητα.
Από τον Βασίλη Αγγελόπουλο
ΠΗΓΗ : www.dikaiologitika.gr