Έχετε ακούσει ή διαβάσει τη φράση: η μόνη αναπηρία στη ζωή είναι η κακή συμπεριφορά; Αυτό δε θα μπορούσε να είναι πιο αληθινό όσον αφορά την αντίληψη που έχει η κοινωνία μας για τους γονείς με αναπηρία.
Η κοινωνία που ακόμα και το 2021 αντιλαμβάνεται πως το να ζει κάποιος με μια είδους αναπηρία είναι μεγάλη τραγωδία. Πως το παιδί που μεγάλωσε σε ένα σπίτι με ανάπηρους γονείς, θα πρέπει να το λυπόμαστε.
Καθώς είχε να αντιμετωπίσει μόνο προκλήσεις λόγω της κατάστασης των γονιών του. Σήμερα θα σας αλλάξω αυτή την αντίληψη. Σήμερα ήρθε η ώρα να δούμε τα πέντε πιο σημαντικά πράγματα που κερδίζει ένα παιδί που μεγαλώνει με έναν ανάπηρο γονέα!
Αυτοπεποίθηση και ανεξαρτησία.
Τα άτομα με αναπηρίες είναι ιδιαίτερα ανεξάρτητοι άνθρωποι και εξαιρετικοί στο να βρίσκουν διαφορετικούς τρόπους για να ολοκληρώσουν δύσκολα καθήκοντα.
Με αυτό τον τρόπο διδάσκουν ευκολότερα στο παιδί ή στα παιδιά τους, βασικές δεξιότητες όπως το να ταΐσουν τους εαυτούς τους, να ντυθούν, να χρησιμοποιήσουν σωστά την τουαλέτα.
Ευκολότερα γιατί τους μαθαίνουν πως να προσαρμόζονται, να βρίσκουν μικρές, απλές και εναλλακτικές λύσεις. Παραμένει δύσκολο στην πράξη αλλά συχνά αυτά τα παιδιά βρίσκουν το κίνητρο και τα καταφέρνουν εξαιρετικά.
Τότε είναι που νιώθουν αυτό το καταπληκτικό συναίσθημα της σκληρής δουλειάς που αποδίδει αποτελέσματα. Συνειδητοποιεί πόσα καθημερινά πράγματα μπορούν να γίνουν και με άλλο τρόπο, κάτι που τα υπόλοιπα παιδιά δε το μαθαίνουν.
Αυτό το παιδί θριαμβεύει και φτάνει ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνει ανεξάρτητο. Νιώθει μεγάλη υπερηφάνεια για τον εαυτό του, όταν βλέπει όλη τη σκληρή προσπάθεια του να αποδίδει. Αυτή η ανταπόδοση κάνει θαύματα στην αυτοπεποίθηση του παιδιού, που είναι τόσο σημαντική σε νεαρή ηλικία.
Αποκτούν κοινωνικές και ομαδικές δεξιότητες από νεαρή ηλικία.
Τα παιδιά, με πολύ φυσικό τρόπο, θέλουν να βοηθήσουν τους γονείς τους, ακόμα από όταν είναι νήπια. Να βοηθήσουν με το πλυντήριο ή το άπλωμα των ρούχων ή να μαζέψουν το σπίτι. Ακόμα και να βοηθήσουν στο να ταΐσουν το μικρό αδερφάκι μαζί με τον γονιό.
Έρευνες έχουν δείξει πως τα παιδιά ηλικίας 12-36 μηνών, που μεγαλώνουν με ανάπηρους γονείς, έχουν περισσότερες ομαδικές δεξιότητες. Αυτές αναδεικνύονται περισσότερο στη ζωή τους αργότερα και είναι ένα ανεκτίμητο προσόν.
Ενσυναίσθηση και συμπόνοια για τους άλλους.
Το να έχεις ένα άτομο με αναπηρία στην οικογένεια, σε βοηθά να αναπτύξεις ενσυναίσθηση γρηγορότερα στη ζωή σου.
Είτε το άτομο αυτό είναι ο γονιός, ο αδερφός, η θεία ή ο παππούς. Παρόλο που δείχνει θλιβερό να πρέπει ένα παιδί να βλέπει ένα αγαπημένο του πρόσωπο να παλεύει με καθημερινές καταστάσεις που οι περισσότεροι άνθρωποι τις έχουν ως δεδομένες.
Η Ενσυναίσθηση είναι μια τόσο δυνατή επιδεξιότητα που θα τους βοηθήσει στη μετέπειτα ζωή τους. Με την ενσυναίσθηση έρχεται και η συμπόνοια, και αυτό το γκρουπ των παιδιών είναι γνωστό πως τη διαθέτουν σε αφθονία.
Μια διαφορετική αίσθηση της κανονικότητας.
Μεγαλώνοντας με έναν γονέα με αναπηρία, ειδικά αν είναι εκ γεννητής η αναπηρία τους, σημαίνει πως το παιδί δεν βλέπει κάποια διαφορά. Τα παιδιά έχουν αυτόν τον υπέροχο τρόπο σκέψης. Πως αν κάτι ήταν από πάντα έτσι, το δέχονται για αυτό ακριβώς που είναι.
Αυτό ισχύει και για την αναπηρία. Αν η μαμά χρησιμοποιούσε από πάντα αναπηρικό αμαξίδιο, το δέχονται απλά ως: έτσι είναι η μαμά μας.
Αυτά είναι όσα μπορεί να κάνει η μαμά με τις ικανότητες της. Σε γενικές γραμμές τα παιδιά αποδέχονται περισσότερο από τους ενήλικες. Ακόμα και αν ο γονέας αποκτήσει την αναπηρία του στην πορεία της ζωής τους, το παιδί προσαρμόζεται πιο εύκολα.
Μεγαλώνοντας με την αναπηρία στην καθημερινότητα τους, η αναπηρία γίνεται το κανονικό, όπως θα έπρεπε άλλωστε. Μεγαλώνουν γνωρίζοντας ότι όλοι είναι διαφορετικοί, χωρίς να χρειαστεί να το αντιληφθούν αργότερα στις ζωές τους.
Γενικώς, θα δείτε πως τα παιδιά που είχαν κάποιον γονέα με αναπηρία, είναι αυτά τα παιδιά που είναι πιο ανοιχτά και εύκολο να αποδεχτούν κάθε μορφής διαφορετικότητα. Επομένως, συμπεριφέρονται στους πάντες με μεγάλο σεβασμό και αποδοχή.
Μακάρι κάθε οικογένεια να συμπεριλάμβανε ένα άτομο με αναπηρία. Η συμπεριφορά και η στάση της κοινωνίας μας θα ήταν τόσο διαφορετική.
Μια συναισθηματική ωριμότητα, πέραν της ηλικίας τους.
Ακόμα πριν τα μωρά γεννηθούν, οι γονείς στεναχωριούνται για το πόσο γρήγορα θα μεγαλώσουν και πως περνάει ο χρόνος γοργά.
Αυτό συμβαίνει γιατί θέλουμε να σταματήσουμε το χρόνο και να απολαύσουμε την κάθε στιγμή περισσότερο. Όμως μεγαλώνουν γρήγορα και μερικά ωριμάζουν γρηγορότερα από κάποια άλλα παιδιά.
Η κοινωνία αυτομάτως πιστεύει πως ένα παιδί που είναι πιο σοφό από την ηλικία του, είναι λόγω κάποιου παιδικού τραύματος. Κάποιων οικονομικών δυσκολίων στο σπίτι, ότι έχει βιώσει το χωρισμό των γονιών του, οικογενειακή βία ή γιατί έχουν έναν γονέα με αναπηρία.
Το να έχεις έναν γονέα με αναπηρία δεν είναι τραγωδία. Το να αναπτύξεις συναισθηματική ωριμότητα δεν θα έπρεπε πάντα να συνδέεται με κάποια δυσκολία στη ζωή.
Το να έχεις αυτή την ωριμότητα, σου ανοίγει ευκαιρίες στη ζωή, που κάποιοι συνομήλικοι του θα είναι ανώριμοι ακόμα για να τις απολαύσουν. Με την ωριμότητα έρχεται και η ευκολότερη κατανόηση, για το πως να πλοηγηθείς στον κόσμο καλύτερα.
Επομένως η συναισθηματική ωριμότητα είναι κέρδος για το παιδί και θα το βοηθήσει περισσότερο στο να αναπτυχθεί, σε αυτό το παιχνίδι που ονομάζεται ζωή!
Κείμενο – σύνταξη: Βογιατζής Ηλίας για newsitamea.gr
Email επικοινωνίας: iliasvogiatzis@gmail.com