Οι μανάδες που ξεροσταλιάζουν ολόκληρα μερόνυχτα στις παιδοογκολογικές μονάδες, εκείνες που αγωνιούν κάθε στιγμή για τα αγγελούδια τους και μένουν για μέρες άυπνες να τους κρατούν το χέρι, εκείνες οι ηρωίδες που δεν παύουν ποτέ να ελπίζουν, να τις αγαπάμε λίγο παραπάνω…
Κι ακόμα πιο πολύ να αγαπάμε τα παιδιά τους που, ενώ δίνουν σκληρή μάχη για τη ζωή τους, βρίσκουν το κουράγιο να γελούν, να ελπίζουν και να δίνουν κουράγιο στους γύρω τους. Όπως η παρακάτω μικρή μαχήτρια που διαβάσαμε στη σελίδα «Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών Σητείας»:
«Σαν σήμερα 26/3/2017 η πόρτα μας στο δωμάτιο της παιδοογκολογικής, χτύπησε.
Σαν σήμερα πήραμε μια λαμπάδα δώρο και μία κάρτα γραμμένη από μία άγνωστη μικρούλα, την Έλενα.
Σαν σήμερα ο γιος μου Κωνσταντίνος – Εφραίμ πήρε ένα μήνυμα αισιοδοξίας από μία ΜΑΧΗΤΡΙΑ.
Σαν σήμερα τον είχα στην αγκαλιά μου και προσεχόμουν να γίνει καλά και να γυρίσουμε σπίτι μας, στην Κρήτη.
Σήμερα, 6 χρόνια μετά, είμαι σπίτι χωρίς το σπλαχνο μου αγκαλιά και μία κάρτα να μου θυμίζει την ουσία. ΜΑΧΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΝΙΚΟΥΝ ΜΑ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΜΑΧΟΝΤΑΙ».
mama365.gr