Πώς αυτές οι 4 λέξεις με βοηθούν να επιζήσω με τη ΣΚΠ…
Τελευταία, κουράζομαι πολύ. Τις Τρίτες παρακολουθώ ένα υδρόβιο πρόγραμμα παρέμβασης όμως, σήμερα ειδικά, η κούραση με έχει καταβάλει. Και γι’ αυτό προτίμησα να πάω στη γυμναστήριο και να χρησιμοποιήσω τη συσκευή Nustep. Μου αρέσει αυτό το μηχάνημα γιατί κάθεσαι και αθλείσαι ταυτόχρονα, χρησιμοποιώντας μία συσκευή που είναι κατάλληλη και για τα χέρια και για τα πόδια.
Ο στόχος μου ήταν 10 λεπτά την ημέρα. Μόλις 10 απαίσια λεπτά. Αυτό κάνω συνήθως τις καλές μέρες. Τι με έπιασε σήμερα και θεώρησα πως μπορούσα να τα καταφέρω αυτό παρόλο που ήμουν πολύ κουρασμένη για να πάω στην πισίνα; Δεν ξέρω. Ίσως ήταν απλώς άρνηση, ευσεβής πόθος ή και τα δύο;
Μπήκα στο γυμναστήριο και χωρίς δισταγμό κατευθύνθηκα αμέσως στο στέπερ μου. Μέσα στα πρώτα δύο λεπτά άλλαξα γρήγορα το επίπεδο έντασης από 2 σε 1, το οποίο είναι και το χαμηλότερο.
Ύστερα από 5 λεπτά, είδα τον σύζυγό μου να σηκώνεται από την καρέκλα του και να έρχεται κατά πάνω μου. Σκέφτηκα: «Θα πρέπει να έχω ζαλιστεί». Και άρχισα να συγκεντρώνομαι και να προσπαθώ να διατηρήσω την ισορροπία μου.
Στα 7 λεπτά, αισθανόμουν πως στριφογύριζα και ίδρωνα και πως οι χτύποι της καρδιάς μου είχαν φτάσει στα ύψη! Μετά, έκανα μία έξυπνη κίνηση. Σταμάτησα. Πίστεψα πως έπρεπε να κάνω ένα διάλειμμα.
Ο σύζυγός μου με ρώτησε: «Τέλειωσες;»
«Όχι», του απάντησα.
Μου έδωσε να πιω μία γουλιά νερό.
Κράτησα την αναπνοή μου και ξανάρχισα.
«Μόνο τρία λεπτά», μονολόγησα. Έπρεπε να το πιστέψω. Μπορώ να το κάνω!
Είχα αρχίσει να γυμνάζομαι όταν, ξαφνικά, και τα δυο μου πόδια γλίστρησαν από το μηχάνημα. Έχασα την ισορροπία μου. Οι φτέρνες μου, τα πόδια και ο πισινός μου βρέθηκαν στο πάτωμα. Με το μισό μου σώμα καταγής και το άλλο μισό ακόμη πάνω στο μηχάνημα, η γυμναστική μου είχε επίσημα τελειώσει.
Το μόνο που ήθελα ήταν να βελτιωθώ και είχα την αυταπάτη πως αυτή η άσκηση ήταν ένα από τα μέσα για το πραγματοποιήσω αυτό. Όμως ξέρω όπως και σεις πως η ΣΚΠ δεν λειτουργεί έτσι. Όμως, ακόμη αναζητώ την απάντηση.
Ζω υποφέροντας από μία απρόβλεπτη, ανίατη ασθένεια και γι’ αυτό δεν έχω άλλη επιλογή από το να το δεχτώ. Εάν όχι, θέτω τον εαυτό μου σε μεγαλύτερη ταλαιπωρία. Και ποιος τη χρειάζεται; Το γνωρίζω πως υπάρχει έμφυτη η ροπή προς το θυμό και την αγανάκτηση. Όμως, εάν συγκρατηθούμε, βοηθάμε τον εαυτό μας ακόμη περισσότερο.
Παρόλο που το γνωρίζω αυτό, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο για το σπίτι, χαμήλωσα το κεφάλι νιώθοντας ηττημένη. Και ψιθύρισα στον άντρα μου: « Δεν μπορούσα να αντέξω για 10 λεπτά».
Χαμογέλασε και μου απάντησε: «Είναι μόνο ένας αριθμός».
Για κάποιο λόγο, με το που άκουσα αυτές τις τέσσερεις λέξεις, χάρηκα πραγματικά. Με βοήθησαν να αντικρίσω την περιοριστική μου ζωή με νέα ματιά.
Η αλήθεια είναι πως μπορεί να μην τα καταφέρω πλέον να ασκηθώ για δέκα λεπτά συνεχόμενα. Όμως, δεν με ενοχλεί αυτό πλέον γιατί υπάρχουν και άλλα πράγματα που μπορώ να κάνω. Εάν καταφέρω να διατηρήσω αυτήν τη θεώρηση για τη ζωή, θα δεχτώ την αλλαγή ευκολότερα.
Καθώς συνεχίζαμε την πορεία μας προς το σπίτι, κάθε φορά που μου ερχόταν στο μυαλό η αποτυχημένη μου προσπάθεια στο γυμναστήριο, σιγοψιθύριζα στον εαυτό μου: «Είναι μόνο ένας αριθμός. Είναι μόνο ένας αριθμός. Είναι μόνο ένας αριθμός».
«Ξεκίνα από εκεί που βρίσκεσαι. Χρησιμοποίησε ό,τι έχεις. Κάνε ό,τι μπορείς».
Άρθουρ Ας
Επιμέλεια κειμένου: Σωτηριάδου Χριστίνα