Ακούω πάλι, αυτό το “Εμείς δίνουμε αύριο” και αρχίζω να μετράω και βλέπω έναν.
Πάντα βλέπω έναν που μιλάει στον πρώτο πληθυντικό. Αυτές τις μέρες λοιπόν, αρχίζει και με τρώει το στόμα μου να σταματήσω μπροστά σε μια από εκείνες τις μητέρες να τις ρωτήσω, πως γίνεται όταν δεν θα γράψει καλά το παιδί της, να θυμηθεί επιλεκτικά τον πρώτο ενικό και να τον πει άχρηστο, αδιάφορο, τεμπέλη και όλα τα συναφή. Ε; Πως γίνεται;
Γιατί τότε δεν φωνάζει όλο στόμφο όπως τώρα, είμαστε άχρηστοι, τεμπέληδες, αδιάφοροι, όλο βόλτες κάναμε, δεν περάσαμε πουθενά;
Η αποτυχία όμως είναι μοναχική βλέπεις, ενώ η επιτυχία θέλει παρέα.
Λοιπόν για να τα ξεμπερδέψουμε.
Δεν δίνετε εσείς εξετάσεις, απλά κάνετε φασαρία. Ναι φασαρία. Ενοχλείτε τα παιδιά σας να διαβάσουν γιατί η ανάσα σας μυρίζει φιλοδοξία δική σας.
Ναι, αγωνία μεγάλη δεν λέω οι Πανελλήνιες. Ένας βράχος μέσα στη μέση της θάλασσας που καλούνται τα παιδιά να μετακινήσουν. Αλλά προς Θεού. Σταθείτε πλάι τους όχι πάνω τους. Δείξτε τους ότι είστε εκεί όχι ότι παραμονεύετε.
Ηρεμήστε τα μην τα πιέζετε να σας επιβεβαιώσουν. Πηγαίνετε τους ένα χυμό, χαϊδέψτε τους τα μαλλιά, πείτε τους ένα καλό λόγο και προ παντός, πείτε τους πως, ότι και να γίνει θα τα αγαπάτε και θα τα στηρίζετε.
Αύριο, δεν κρίνετε όλη τους ή ζωή πάρα μόνο ένα κομμάτι από αυτήν. Ούτε τελειώνει η ζωή με την αποτυχία στις Πανελλήνιες.
Πολλά παιδιά διάλεξαν να βάλουν τέλος στην ζωή τους επειδή δεν έγραψαν καλά. Γιατί άραγε; Φοβήθηκαν τον εαυτό τους;
Όχι βέβαια. Την αγανάκτηση σας φοβήθηκαν, την ντροπή που τα κάνετε να νιώσουν με τα φτωχά σας λόγια. Ναι φτωχά.
Γιατί εάν αποτύχουν δεν θα βρείτε κανένα καλό λόγο να τους πείτε. Κι όμως εκεί είναι η υπέρβαση μας σαν άνθρωποι.
Να τα πάρετε μια αγκαλιά, να τους πείτε ένα Μπράβο παιδί μου που προσπάθησες, είμαι περήφανος για σένα που απέτυχες γιατί αυτό σημαίνει πως έκανες ότι μπορούσες.
Δύσκολο ε;
Καθόλου. Δοκιμάστε το.
Το πιο σίγουρο είναι πως θα έχετε ευτυχισμένα παιδιά, ίσως όχι μέσα σε ένα Πανεπιστήμιο αλλά έξω από αυτό κάνοντας ένα άλλο του όνειρο πραγματικότητα.
Ακολούθησα εκείνο που αγαπούσα πολύ, και ήμουν ευτυχισμένη στα 18 μου. Θυμάμαι μόνο όμορφα πράγματα γιατί οι γονείς μου με άφησαν ελεύθερη. Δεν γίνετε να γίνουμε όλοι καθηγητές, γιατροί, δικηγόροι.
Τα όνειρα είναι ανεξάντλητα και πρέπει να είναι και η κατανόηση μας εφόσον λεγόμαστε γονείς.
Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Τίποτα δεν αρχίζει και δεν τελειώνει μέσα σε λίγες μέρες.
Είναι πολύ λίγος αυτός ο χρόνος για να χωρέσει τα όνειρα μιας ζωής, μην το ξεχνάτε.
Μπέττυ Κούτσιου
.