Η προκατάληψη των Ελλήνων προς τα Αμεα: η προσωπική ιστορία της Φανής που θα σε αγγίξει!
Υπάρχουν διάφορα είδη ρατσισμού που βιώνουν καθημερινά συνάνθρωποι μας, σε μεγάλο βαθμό. Ρατσισμός που δημιουργεί μεγάλο άγχος και στρες, αρνητικά συναισθήματα, απομόνωση. Στην Ελλάδα, παρά τα όσα βήματα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, έχουμε ακόμα ¨το σύνδρομο της αναπηρίας¨. Δηλαδή να τη φοβόμαστε(μαζί με τα ίδια τα άτομα), να συμπεριφερόμαστε δειλά ή με άρνηση, να απωθούμε ότι μας είναι ξένο!
Ξεχωρίζω το ελληνικό κομμάτι και τους Έλληνες, γιατί σε αρκετές χώρες του εξωτερικού δεν έχουν το ίδιο ¨σύνδρομο¨! Και αυτό δεν είναι μόνο δίκη μου άποψη άλλα συμπέρασμα και μιας αναγνώστριας, που μοιράζεται μαζί μας, τη δική της εμπειρία! Γιατί οι δικές σας ιστορίες είναι πιο σημαντικές και αληθινές!
Δεν μπορώ να μην το αναφέρω…. μας λέει η Φανή Αθανασιάδου
Βλέπετε οι διαφορές και οι αντιθέσεις μεγάλες και έντονες. Κάπου στη Θεσσαλονίκη, μια τυχαία συνάντηση κ μια τυχαία κουβεντούλα, έτσι ”στο πόδι” που λέμε. Με μια παρέα τουριστών-τουριστριών από ευρωπαϊκή χώρα. Και για άλλη μια φορά διαπίστωσα και βεβαιώθηκα γι αυτό που έχω καταλάβει όσες φορές έχω συνομιλήσει ή βρεθεί τυχαία με πολίτες από αυτές τις χώρες
Γιατί όταν βρεθώ μαζί τους ξεχνώ πως κάθομαι σε καρότσι; Γιατί με κάνουν να αισθάνομαι άνετα ανάμεσα τους -ναι, βέβαια με την διαφορετική μου εικόνα- αφού εγώ κάθομαι σε αναπηρικό κάθισμα κ εκείνοι/εκείνες είναι όρθιοι βαδίζοντες αλλά ως εκεί. Η άνεση τους δεν είναι προσποιητή είναι αυθεντική και το αντιλαμβάνεσαι από τις πρώτες στιγμές. Σε αντιμετωπίζουν επί ίσοις όροις ούτε αφ υψηλού, ούτε με προκατάληψη. Το βλέμμα πάει ευθεία .
Το αντίθετο όμως συμβαίνει στην χώρα μου με τους συμπατριώτες και τις συμπατριώτισσες πέρα από την προκατάληψη, την αρνητικότητα που πολλές φορές είναι έκδηλη φανερή, υπάρχει κ το κρυφό, τα κρυφά αληθινά συναισθήματα που κρύβονται καλά πίσω από ένα δήθεν συγκαταβατικό χαμόγελο. Και εκείνο το χαμόγελο μπορεί να κρύβει από υποτίμηση, απόρριψη μη αποδοχή και πολλά άλλα αρνητικά συναισθήματα ή υποβόσκουσες συμπεριφορές που δεν θέλω να αναφέρω τώρα..σαν να λένε κοίτα..ως εδώ..εσύ ανήκεις εκεί ούτε ένα βήμα παραπάνω και γω εδώ..κ μου ανήκουν όλα για σένα όμως τίποτα κ μην περιμένεις τίποτα.
Και το ακόμη χειρότερο είναι πως αυτή η στάση είναι α-ταξική. Εννοείται ότι δεν θέλω να είμαι απόλυτη ούτε ισοπεδωτική. Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις δηλαδή να συναντάς ανθρώπους που φέρονται πολιτισμένα σε κάποιον άνθρωπο με αναπηρία και τότε βρίσκεσαι προ εκπλήξεως. Ευχάριστης βέβαια, αλλά εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Βογιατζής Ηλίας
Email: iliasvogiatzis@gmail.com