Η μάνα στην Ελλάδα ειδικά, είναι κάτι σαν ιερή αγελάδα. Αποκλείεται να μην αγαπάει το παιδί της, αποκλείεται να το ζηλευει και να θέλει το κακό του και φυσικά έχει πάντα δίκιο αλλά κι αν δεν έχει “έλα μωρέ πόσα χρόνια θα ζήσει; Μη δίνεις σημασία”.
Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα ζήσει. Ξέρω πόσα χρόνια μου πήρε για να συνειδητοποιήσω οτι δεν ειναι ολες οι μάνες για μάνες, ούτε αξίζουν όλες οι μάνες τον σεβασμό επειδή λέγονται μάνες αλλά δεν είναι. Το καταλαβαίνεις μόνο όταν γίνεσαι κι εσύ γονιός και μπαίνεις στη θέση των δικών σου. Τότε, που στη θέση του ως παιδί μπαίνει το παιδί σου, μόνο τότε αισθάνεσαι αν σου έκαναν κακό, πόσο μεγάλο ήταν αυτό και αν τους άξιζε ο τίτλος του γονιού.
Η μητέρα μου δεν με αγαπούσε. Το κατάλαβα όταν έμεινα έγκυος ότι αγαπούσε μόνο την εικόνα της. Γι αυτή την εικόνα εγώ έτρωγα ξύλο από τον αλκοολικό πατέρα μου και εκείνη τον κάλυπτε για να μην χωρίσει και τί θα πει ο κόσμος. Γι αυτή την εικόνα με έδιωξε από το σπίτι ενώ ήμουν έγκυος επειδή ήμουν ανύπαντρη οπότε αναγκάστηκα να παντρευτώ γιατί δεν είχα που να πάω.
Γι αυτή την εικόνα ανεχόμασταν τον μέθυσο πατέρα μου και τους καυγάδες τους, που τελικά κατέληγαν σ’ εμένα, αντί να μας πάρει και να φύγουμε όπως έκανα εγώ όταν το παιδί μου ζούσε μέσα στη φασαρία. Η μαμαδίστικη ατάκα “όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις” είναι πέρα για πέρα αληθινή, αλλά δεν συμφέρει πάντα τη μάνα που θα σου την πει. Γιατί καμια φορά καταλαβαίνεις πως ευτυχώς δεν έγινες η μάνα σου.
Κάπως έτσι πορεύτηκα στη ζωή, χωρίς τη στήριξη των δικών μου. Σπάνια μου κρατούσαν το παιδί, με το ζόρι τους το άφηνα λίγες ώρες μια φορά το εξάμηνο να κάνω κι εγώ δυο δουλειές ή να ξεκουραστώ.
Στην πορεία έμαθα να ζω χωρίς εκείνους. Μετακόμισα από την Αθήνα στην επαρχία -φυσικά χωρίς καμιά βοήθεια-και τότε κατάλαβα ακόμα περισσότερο τι θα πει ορφάνια αν και ο πραγματικά ορφανός, θεωρείται κάπως “προνομιούχος” γνωρίζοντας ότι οι γονείς του δεν ζουν για να τον αγκαλιάσουν ενω οι δικοί σου, ζουν για να σε απορρίπτουν. Κι αυτό ίσως να πονάει πιο πολύ…
Σπίτι μου ζήτημα να έχουν πατήσει 2 φορές κι αυτό για διακοπές. Μιλάμε στο τηλέφωνο μια φορά το τρίμηνο κι αυτό για ευχές σε γιορτές που μου στέλνουν λες και είμαι ο μακρινός συγγενής από την Αμερική.
Ούτε λόγος να πάρουν να ρωτήσουν αν είμαι καλά. Λένε σε όλους πόσο πετυχημένη είμαι στη δουλειά μου και πόσο ψηλά έχω ανεβεί αλλά δεν λένε πως όλα αυτά τα έφτιαξα για να έχω δίχτυ ασφαλείας ακριβώς επειδή εκείνοι ήταν-και παραμένουν- απόντες.
“Πώς μιλάς έτσι για τη μάνα σου;” μου ειπε κάποτε ένας φίλος όταν πιάσαμε την κουβέντα για γονείς και του ελεγα οτι η μάνα μου ειναι στον κόσμο της, δηλαδή την αλήθεια. Φίλος που όταν χώρισε πήρε μαζί του τα παιδιά και έμεινε με τους γονείς του, που του άνοιξαν το σπίτι τους. Φίλος που η μάνα του, 80 ετών σήμερα, ακόμα τους μαγειρεύει και τους πλένει.
Δεν είχα την απαίτηση να μου μαζεύει το βρακί 45 χρονών γυναίκα, ούτε να μου κάνει τη νταντά. Ζήτησα μόνο κατανόηση και ενδιαφέρον. Αυτό ο φίλος δεν το καταλαβαίνει γιατι ζει την καλη πλευρά της μάνας. Την κακή δεν τη γνώρισε κι ελπίζω να μην του συμβει.
Διαβάζω λοιπον τις τελευταίες μέρες για τη Ματούλα και την ανύπαρκτη σχέση με τον γιο της, Λορέντζο. Δεν γνωρίζω τί πραγματικά συνέβη για να πάρω θέση και δεν μου πέφτει και λόγος.
Εμπειρικα θα πω ωστόσο ότι, όταν ένα παιδί δεν μιλάει στη μάνα του, σπάνια φταίει το παιδί και το λέω πλήρη συνείδηση παρολο που είμαι και εγώ μάνα σήμερα και ναι, μπορει το παιδι μου να μου κοψει και την καλημέρα.
Το πιο πιθανο ομως ειναι να έχω κάνει κατι εγώ. Ή να μην έχω κάνει….
Μαύρα Χ.
Singleparent.gr