Τη σημασία της σωματικής δραστηριότητας και άσκησης στη ζωή των ατόμων με πολλαπλή σκλήρυνση αναδεικνύει πρόσφατη μελέτη, ως ένα εργαλείο για να μετριάσουν τα συμπτώματα κόπωσης και ανικανότητας
Καλύτερη φυσική κατάσταση και εντονότερη καθημερινή δραστηριότητα είναι ο συνδυασμός, που μπορεί να προφυλάξει από την υπερβολική κόπωση, τα άτομα με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα Πολλαπλή Σκλήρυνση (RRMS), αναφέρει πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύεται στο Multiple Sclerosis and Related Disorders.
Πρόκειται για τη συχνότερη μορφή (85%) της αυτοάνοσης νευροεκφυλιστικής πάθησης που προσβάλλει το κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ) φθείροντας τη μυελίνη, το προστατευτικό περίβλημα των νεύρων.
Η κόπωση αποτελεί ένα από τα συνηθέστερα συμπτώματα σε ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση, με την αξιολόγηση των επιπτώσεών της στην καθημερινότητα των ασθενών να παραμένει πρόκληση. Επί παραδείγματι, μειώνει την ικανότητα των ατόμων να εργάζονται και τα εξωθεί στην πρόωρη συνταξιοδότηση, επηρεάζοντας εν μέρει την κοινωνική τους ζωή.
Σύμφωνα με ένα ακόμα συμπέρασμα της μελέτης με επικεφαλής ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας, η λιγότερη κόπωση συσχετίστηκε με μικρότερα ποσοστά ανικανότητας.
Η ερευνητική ομάδα αξιοποίησε μια σειρά από διαφορετικές μεθόδους μέτρησης, όπως επιταχυνσιόμετρο για τον υπολογισμό της σωματικής δραστηριότητας, δύο διαφορετικά εργαλεία υποκειμενικής μέτρησης της κόπωσης από τους ασθενείς.
Την κλίμακα δριμύτητας (FSS) και την τροποποιημένη κλίμακα αντίκτυπου (MFIS), και την καταγραφή της ανικανότητας-περιλαμβάνει συνήθως την αδυναμία για μετακίνηση, ένδυση και σίτιση- μέσα από τις μεθόδους EDSS και MSFC, συμπεριλαμβανομένων διαφορετικών δοκιμασιών σωματικής απόδοσης.
Η EDSS (Expanded Disability Status Scale) προσδιορίζει τη νευρολογική κατάσταση του ατόμου και εστιάζει στις λειτουργίες της όρασης, του εγκεφαλικού στελέχους, της πυραμιδικής και παρεγκεφαλιδικής περιοχής, της ουροδόχου κύστης, του εντέρου και του εγκεφάλου.
Για τα άτομα με επίπεδο ανικανότητας 0-2,5 βαθμών της κλίμακας EDSS, δηλαδή μέτρια χαμηλό, διαπιστώθηκε ότι είχαν υψηλότερο επίπεδο κόπωσης από τα άτομα της ομάδας ελέγχου (άτομα χωρίς τη νόσο), αλλά χαμηλότερο από τους ασθενείς με υψηλότερο επίπεδο ανικανότητας (EDSS 3-5,5).
Αναδείχθηκε επίσης σημαντική σχέση μεταξύ κόπωσης και ανικανότητας, καθώς και μεταξύ καθημερινής σωματικής δραστηριότητας και κόπωσης. Χαμηλότερο ποσοστό ανικανότητας, καλύτερη φυσική κατάσταση και υψηλότερη καθημερινή δραστηριότητα ήταν δείκτες χαμηλότερων επιπέδων κόπωσης.
«Τα ευρήματα είναι ενδιαφέροντα και σε έρχονται να προστεθούν σε αντίστοιχα από προηγούμενες μελέτες.
Οι ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση θα πρέπει να βρουν την κατάλληλη μορφή άσκησης, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το βαθμό ανικανότητάς τους, η οποία επιτρέπει να παραμένουν λειτουργικοί και μειώνει την κόπωση» ανέφερε ο διδακτορικός ερευνητής Marko Luostarinen από το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας.
ygeiamou.gr