Όλοι γνωρίζουμε τη σχέση λατρείας που αναπτύσσουν τα περισσότερα παιδιά από μικρή ηλικία με τους παππούδες τους.
Και κανείς μας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα παιδιά μας δείχνουν πιο ευτυχισμένα από ποτέ όταν βρίσκονται κοντά στους παππούδες και τις γιαγιάδες τους.
Τα παιχνίδια, τα γέλια, οι φωνές, οι ιστορίες, τα παραμύθια, τα γλυκά, ακόμα και η ώρα του διαβάσματος μοιάζουν πιο ευχάριστα για τα παιδιά μας όταν κοντά τους είναι οι παππούδες τους.
Και αν θυμηθούμε και από τους εαυτούς μας, σίγουρα, έχουμε βιώσει στιγμές στις οποίες οι παππούδες μας ήταν οι φίλοι, οι συνεργοί, οι υποστηρικτές μας. Έχουν υπάρξει, όμως, και στιγμές που δεν θέλαμε ο παππούς να μας πειράζει, να μας γαργαλάει και να παίζει μαζί μας. Το ίδιο, φυσικά, έχει συμβεί κάποια στιγμή και στα παιδιά μας.
Πολλοί γονείς μπορεί να μη δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα αισθήματα δυσφορίας του παιδιού, υπάρχουν, ωστόσο, και εκείνοι που δεν το βλέπουν έτσι και αντιδρούν στην καταπίεση που πιστεύουν ότι νιώθουν τα παιδιά τους.
Όπως η Lisa Norgren, μαμά ενός 3χρονου κοριτσιού, το οποίο δυσανασχετούσε με την πίεση του παππού της για γαργαλητό και παιχνίδια.
«Τις προάλλες πήγαμε για φαγητό στο σπίτι των γονιών μου. Ο πατέρας μου, πατριός μου για την ακρίβεια, πείραζε διαρκώς την κόρη μου, ενώ εκείνη δεν ήθελε. Το αντιλήφθηκα αρκετά νωρίς και δεν έκρυψα τη δυσαρέσκειά μου.
Η μητέρα μου που στεκόταν δίπλα, ένιωσε τον εκνευρισμό μου, αλλά έμεινε αμέτοχη. Όταν βλέπει τη συγκεκριμένη σκηνή δεν βλέπει τίποτε άλλο από έναν παππού που προσπαθεί να δεθεί με το εγγόνι του. Εγώ, από την άλλη, βλέπω έναν άντρα να καταπιέζει ένα κοριτσάκι, ένα παιδί!
Απευθύνομαι, λοιπόν, στην κόρη μου και με σταθερό τόνο στην φωνή μου της λέω: “Μία, αν δεν θέλεις να παίξεις μπορείς να πεις ‘όχι’. Εγώ θα έλεγα, για παράδειγμα: ‘Παππού, σε παρακαλώ άφησέ με. Θέλω λίγο χώρο για μένα’”.
Την ώρα που ξεστόμιζα αυτές τις λέξεις, ο πατέρας μου, έσκυψε πιο κοντά στην κόρη μου και τις χάιδεψε τα μαλλιά της. Επαναλαμβάνω τα λόγια μου με περισσότερη ένταση και, τελικά, η κόρη μου με κοιτάζει.
“Μαμά, μπορείς σε παρακαλώ να το πεις εσύ;”, με ρωτά. ΈΚΠΛΗΞΗ! Ένα 3χρονο κορίτσι δεν νιώθει αρκετά άνετα να υπερασπιστεί τον εαυτό της μπροστά σε έναν μεγαλύτερο άνδρα. Έναν άνδρα, ο οποίος έχει χιλιάδες φορές πει πόσο την αγαπά και τη νοιάζεται, αλλά, και πάλι, στέκεται αμετανόητος μπροστά στις επιθυμίες της και στα συναισθήματά της. Εγώ προετοιμάζομαι για καβγά.
“Μπαμπά, σε παρακαλώ, άφησέ τη. Η Μία θέλει λίγο χώρο”, λέω. Η φωνή μου είναι αυστηρή, αλλά και ευχάριστη. Εκείνος δεν κινείται και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
“Ο, μα ηρέμησε”, λέει εκείνος, ανακατεύοντας τα μαλλιά της μικρής. “Απλώς, παίζουμε!”.
“Όχι, εσύ παίζεις. Εκείνη δεν έπαιζε. Εκείνη σου ξεκαθάρισε ότι θέλει λίγο χώρο, οπότε σε παρακαλώ κάνε λίγο πίσω”, είπα.
“Θα παίζω όπως θέλω με την εγγονή μου”, ύψωσε τον τόνο της φωνή του.
“Όχι, δεν μπορείς να παίζεις μαζί της όπως θέλεις. Δεν είναι σωστό να παίζεις με κάποιον που δεν θέλει να παίξει μαζί σου.”
Θέλει να απαντήσει, αλλά τελικά φεύγει.
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ!
Η κόρη μου με κοιτά και ελπίζω να ένιωσε την οργή και τον θυμό μου, η μητέρα μου κοιτάζει κάτω και μένει σιωπηλή.
Η μητέρα μου νομίζει πως υπερβάλλω, ότι κάνω φασαρία για το τίποτα. Επειδή, είναι η γυναίκα που δέχθηκε καταπίεση τόσα χρόνια – μπορεί και σεξουαλικές επιθέσεις και προσβολές – από αφεντικά, σύζυγο, φίλους. Η ανησυχία της είναι περισσότερο για το αν θα διατηρήσουμε την ισορροπία που θέλει τον άντρα να επιβάλλεται από το αν θα προστατεύσουμε ένα 3χρονο κοριτσάκι από την ίδια κατάσταση.
Θα ήταν πολύ εύκολο να διδάξουμε σε ένα μικρό κορίτσι ότι οι επιθυμίες του δεν έχουν καμιά σημασία. Ότι το σώμα της δεν είναι δικό της, δεν είναι ευθύνη της να το προστατεύσει. Ότι ακόμα και οι άνθρωποι που την αγαπούν μπορούν να την αγνοούν και να την καταπιέζουν. Ότι οι άλλοι άνθρωποι – οι άνδρες στη συγκεκριμένη περίπτωση – μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, ότι η πατριαρχία είναι φυσιολογική.
Αλλά, προσωπικά, βλέπω ένα μικρό κορίτσι που μαθαίνει να αντιστέκεται. Βλέπει τη μητέρα της να αντιδρά και σιγά-σιγά καταλαβαίνει ότι η φωνή της έχει δύναμη, ότι οι επιθυμίες της έχουν δύναμη και εκείνη μπορεί να τις εκφράζει… Μαθαίνει ότι δεν χρειάζεται να καταπνίγει τα θέλω της και εγώ δεν θα αφήσω την κόρη μου να καταπιέζεται για τις επιθυμίες του παππού της!
Και, μεταξύ μας, ελπίζω και η μαμά μου να έμαθε κάτι από αυτό το συμβάν…»
motherwellmag.com