Παγκοσμίως έχει ξεκινήσει σε πολλές χώρες το «κυνήγι του πλαστικού» και πως αυτό μπορεί να μειωθεί δραστικά από την αγορά. Η αρχή έγινε με την απαγόρευση της πλαστικής σακούλας και το επόμενο στάδιο είναι η απαγόρευση για το πλαστικό καλαμάκι. Τι θα ακολουθήσει μετά, κανείς δεν ξέρει. Μπορούν αυτές οι δράσεις πραγματικά να βοηθήσουν στο να σώσουμε τον πλανήτη από την πορεία του προς την καταστροφή, από τα σκουπίδια και τα απόβλητα που ο άνθρωπος με ευκολία πετά καθημερινά;
Ναι, και η απόδειξη είναι πιο απλή από τις επιστημονικές αναλύσεις: λιγότερη χρήση υλικών αυτομάτως σημαίνει λιγότερα σκουπίδια και περιβαλλοντική επιβάρυνση. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αναλογιστεί πως ότι παράγουμε και το πετάμε λίγο αργότερα, δεν εξαφανίζεται από προσώπου γης. Ο κάδος που γεμίζει, αδειάζει λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι μας, έως ότου αυξηθεί τόσο ο αριθμός των απορριμμάτων που θα μας κατακλύσουν.
Τεχνικά όμως δεν είναι η καλύτερη λύση για όλους μας. Τα άτομα με κάθε είδους αναπηρία παγκοσμίως έχουν ξεπεράσει το 1 δισεκατομμύριο όπως δείχνουν όλες οι στατιστικές και οι καταμετρήσεις από διάφορες πηγές. Συνεχίζουν όμως οι κυβερνήσεις, οι πολυεθνικές και όποιος άλλος αποφασίζει και διατάζει σε αυτόν τον πλανήτη, να αγνοούν το τεράστιο αυτό κομμάτι του πληθυσμού. Το ίδιο συνέβη και με απαγόρευση χρήσης για το πλαστικό καλαμάκι και την πλαστική σακούλα.
Πως επηρεάζεται η ζωή των ατόμων με αναπηρία;
Για τον κλασσικό χρήστη ένα καλαμάκι είναι απλά η ευκολία, η ταχύτητα, η λύση που έμαθε να έχει. Τα περισσότερα ροφήματα μπορούμε να τα πιούμε και από το ποτήρι απευθείας, ακόμα και αν είμαστε στο δρόμο, στο σπίτι μας, πόσο μάλλον σε χώρο εστίασης και ψυχαγωγίας. Το καλαμάκι είναι ένα παιχνίδι στο στόμα μας, μια συνήθεια, ενίοτε και μια αχρείαστη πολυτέλεια π.χ. να μη βγει το κραγιόν μιας γυναίκας από τα χείλια της.
Σε έναν ασθενή με Πάρκινσον, με άνοια, με καρκίνο, σε ένα άτομο με ημιπληγία ή τετραπληγία, σε κάποιον που απλά είχε ένα ατύχημα και δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το ένα ή και τα δυο χέρια του, το πλαστικό καλαμάκι είναι απαραίτητο εργαλείο για να μπορεί να τραφεί! Είτε αν θέλει να πιει νερό, κάποιο ρόφημα ή ακόμα και να μπορέσει να φάει αλεσμένη τροφή λόγω της συνθήκης που τον αναγκάζει η ασθένεια ή η κατάσταση του. Η απαγόρευση από παντού οδηγεί τα άτομα με αναπηρία σε πιο ακριβές λύσεις όπως στο να αγοράσει αναγκαστικά καλαμάκι από σιλικόνη ή μέταλλο. Να φροντίζει να το έχει αποστειρώσει και να το διατηρεί καθαρό. Πόσο εύκολο είναι αυτό όμως όταν ήδη δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις πλήρως τα χέρια σου;
Οδηγεί στον εγκλεισμό στο σπίτι, στην αύξηση των διακρίσεων, στη μείωση της κοινωνικής ζωής και στην απομόνωση. Πώς να απολαύσεις μια έξοδο όταν δεν μπορείς καν να πιείς νερό; Θα πρέπει να έχει πάντα ένα συνοδό-φροντιστή για να μπορέσει να πιει ένα καφέ; Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα που δείχνουν την ανάγκη από ένα πλαστικό καλαμάκι. Αναλογιστείτε εσείς τη χρήση που κάνετε και αν θα μπορούσατε να συνεχίσετε τη ζωή σας χωρίς χέρια, χωρίς βοηθό και χωρίς καλαμάκι! Και το φορητό πολλαπλών χρήσεων καλαμάκι, εάν δεν είναι πεντακάθαρο και αποστειρωμένο, μπορεί να γίνει πηγή μικροβίων όπου σε έναν ήδη επιβαρυμένο οργανισμό είναι ότι χειρότερο και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε καταπόνηση και επιδείνωση της υγείας του.
Πλαστική σακούλα: τόσο άχρηστη μα και τόσο χρήσιμη σε αρκετούς.
Τις έχουμε δει κρεμασμένες σε μπαλκόνια να διώχνουν τα πουλιά, πεταμένες σε παραλίες, μέσα στη θάλασσα, στα σκουπίδια σχεδόν άθικτες μετά από μια και μόνο χρήση. Τη ζητάμε ακόμα και όταν θέλουμε να βάλουμε μέσα ένα μικρό αντικείμενο ή προϊόν και όπως είναι, καθαρή συνήθως, δεν την επαναχρησιμοποιούμε, ούτε καν καταλήγει στον κάδο ανακύκλωσης. Την χρειαζόμαστε τόσο πολύ ή είναι και πάλι θέμα συνήθειας;
Όσοι δεν έχουμε κάποια αναπηρία μπορούμε κάλλιστα να κρατήσουμε ένα πακέτο τσιγάρα, ένα γάλα ή το ψωμί μας μέχρι να πάμε σπίτι. Αν όχι, μπορούμε να έχουμε μαζί μας μια επαναχρησιμοποιούμενη σακούλα ή τσάντα. Ένα άτομο με αναπηρία όμως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Εάν είναι χρήστης αμαξιδίου, πατερίτσας ή περιπατητή( το γνωστό Πι ή με 2 ρόδες), χρειάζεται απαραίτητα μια σακούλα σε περίπτωση που ξέχασε να πάρει από το σπίτι ή δεν μπορεί και πάλι λόγω της κατάστασης του. Δεν είναι θέμα ευκολίας για ένα Αμεα, είναι λειτουργικό το θέμα.
Αρκετές φορές είναι και ζήτημα αξιοπρέπειας και διακριτικότητας. Μεγάλη μερίδα του κόσμου με αναπηρίες, χρησιμοποιεί καθημερινά καθετήρες, προϊόντα κολοστομίας, πάνες, εσώρουχα μιας χρήσης, ειδικά καθαριστικά και είδη προσωπικής υγιεινής κ.α. Φανταστείτε ένα άτομο να κυκλοφορεί στο δρόμο κρατώντας τους καθετήρες ή τα εσώρουχα μιας χρήσης. Κανείς δεν είναι αναγκασμένος να «διαφημίσει» σε όλο τον κόσμο τις προσωπικές και λειτουργικές του ανάγκες.
Η λύση και στις δυο περιπτώσεις είναι απλή: να υπάρχουν διαθέσιμα και τα πλαστικά καλαμάκια και οι πλαστικές σακουλές σε όσους πραγματικά τα χρειάζονται, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί μια ολοκληρωμένη επίλυση του προβλήματος. Ακόμα και αν πρέπει να επιδείξουν μια διαπίστευση, ότι το άτομο έχει όντως κάποια αναπηρία, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις στο εκάστοτε κατάστημα ή στον εκάστοτε ταμία/πωλητή. Να βοηθήσουμε στην προστασία του περιβάλλοντος όμως ας ακούσουμε και αυτή τη μεγάλη μερίδα του κόσμου, που συνεχώς την αγνοούν όλοι στη λήψη αποφάσεων.
Ας υπάρξει κοινό έδαφος επικοινωνίας και συζήτησης μεταξύ των φορέων, προτού αποφασιστούν δραστικά μέτρα για οποιοδήποτε θέμα, πόσο μάλλον όταν αφορούν τη ζωή και το σεβασμό των ατόμων με αναπηρία. Όλοι οι υπόλοιποι, καλό θα ήταν να αναθεωρήσουμε την υπερβολική χρήση του πλαστικού και τη διαχείριση των απορριμμάτων μας.
Στο βίντεο που ακολουθεί, δυο άτομα με αναπηρία μοιράζονται τις προσωπικές εμπειρίες τους για την απαγόρευση στα πλαστικά καλαμάκια. Δείτε το βίντεο εδώ.
Βογιατζής Ηλίας
Μοιραστείτε τις δικές σας ιστορίες μαζί μας, επικοινωνήστε γραπτώς στο: iliasvogiatzis@gmail.com