Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδί με ειδικές ανάγκες. Αν η ανατροφή ενός παιδιού είναι απαιτητική υπόθεση, φανταστείτε πόση δύναμη και επιμονή χρειάζεται σε πιο δύσκολες καταστάσεις. Όσοι γονείς το κάνουν είναι άξιοι θαυμασμού.
Η Crystal Fulmer, μητέρα 4 παιδιών, μοιράζεται την προσωπική της εμπειρία πάνω στο θέμα, τονίζοντας ότι, παρά τις δυσκολίες, ο γιος της είναι υπέροχος και ο προσωπικός της ήρωας.
«Θέλω να σας διηγηθώ την ιστορία ενός μικρού αγοριού που ήρθε στη ζωή μας όταν ήταν 3 ετών. Είναι το παιδί που υιοθετήσαμε μετά από πολύ κόπο με τον σύζυγό μου. Είναι ένα ξεχωριστό πλάσμα και έχει ειδικές ανάγκες. Είναι ο προσωπικός μου ήρωας.
Πριν από 5 χρόνια, αυτό το αγοράκι ήταν πολύ θυμωμένο. Έλεγε λίγες λέξεις και υπήρχαν πολλά σε αυτόν τον κόσμο που δεν καταλάβαινε. Φαινόταν παγιδευμένο και απογοητευμένο με το σώμα και το μυαλό του.
Ήμασταν η νέα του οικογένεια και μας πήρε πολύ καιρό να καταλάβουμε τι έπρεπε να κάνουμε.Για να είμαι ειλικρινής, όμως, ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλά που δεν καταλαβαίνουμε.
Αποτύχαμε πολλές φορές, αλλά συνεχίσαμε να προσπαθούμε και να αγωνιζόμαστε. Έκανε λογοθεραπεία και εργοθεραπεία. Μαζί με εκείνον μάθαμε να μη θυμώνουμε, αλλά να παίρνουμε μεγάλες, βαθιές ανάσες.
Τον πρώτο καιρό δεν τον στείλαμε σχολείο. Του έκανα εγώ μάθημα στο σπίτι. Ήταν δύσκολα. Είχε μια μικρή πρόοδο, αλλά γενικά δεν ενδιαφερόταν πολύ. Σιγά-σιγά, με πολλή αγάπη και υπομονή άρχισε να αλλάζει και να ανοίγει την καρδούλα του σε εμάς.
Η ενσυναίσθησή του μεγάλωνε και όποτε εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος ήταν λυπημένος, έψαχνε να βεβαιωθεί ότι ήταν καλά. Ο θυμός του μετατράπηκε σε χαρά και πλέον ήταν ένα αρκετά ήρεμο παιδί.
Φέτος, αποφασίσαμε να τον εγγράψουμε στο σχολείο για να λάβει κάποια επιπλέον υποστήριξη. Είναι σε μια κανονική τάξη. Είναι φίλος με όλα τα παιδιά και οι δάσκαλοί του μας μιλούν με τα καλύτερα λόγια.
Προσπαθεί με τον δικό του τρόπο να είναι όπως όλα τα παιδιά και πραγματικά, το βρίσκω αξιοθαύμαστο!
Αυτό το μικρό αγόρι που περπατά το δικό του, μοναχικό μονοπάτι στη ζωή είναι η χαρά της ζωής. Θέλει να διαβάζει και να γίνεται καλύτερος. Θέλει να μπορεί να επικοινωνεί με τους συμμαθητές του και να παίζει μαζί τους. Πλέον, ζητάει βοήθεια όταν απογοητεύεται αντί να χάνει το μυαλό του. Αγκαλιάζει, αγαπάει και δεν έχει πια ίχνος επιθετικότητας μέσα του.
Είναι ένας αγωνιστής που αξίζει τον θαυμασμό και τον σεβασμό όλων μας. Ναι, έχει ειδικές ανάγκες αλλά αυτό δεν τον σταματά σε τίποτα! Είναι διαφορετικός, είναι ξεχωριστός και είναι ο γιος που με κάνει περήφανη καθημερινά».
herviewfromhome.com , mama365.gr