Κοίτα να δεις τώρα θέμα που πάω και ανοίγω. Πως να αναλύσεις τους άπειρους δειλούς κυρίους και τις δειλές κυρίες, που δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι τι τους φταίει; Είναι όμως που μου αρέσουν τα δύσκολα. Αλλά περισσότερο που δεν τους αντέχω όπως δεν αντέχω την αδικία. Είναι μια μάστιγα, δεν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις αλλιώς. Όλοι αυτοί/ες που βρίζουν, προσβάλλουν, λοιδορούν τους πάντες λες και η ζωή τους είναι άψογη, τέλεια, αμόλυντη. Οι ίδιοι άνθρωποι όταν τους συναντήσεις είναι κότες, δε βγάζουν ούτε μιλιά.
Αν τολμήσουν να ανοιχτούν και να εκφράσουν τις ακραίες απόψεις τους θα γίνει μόνο όταν φτάσουν στα άκρα ή για κάποιο λόγο νιώσουν ασφαλείς να το κάνουν. Σαν κάτι να τους λέει ενστικτωδώς, πως είναι λάθος, όμως θέλουν να μιλήσουν γιατί έτσι ρε παιδί μου. Είναι αυτοί που θα εκφραστούν σε ομάδες, σε μπουλούκια, ώστε να χαθούν στο πλήθος. Δεν έχουν ούτε το θάρρος, ούτε το θράσος να βγουν και να υπερασπιστούν όσα πιστεύουν.
Το κάνουν όμως πίσω από ένα πληκτρολόγιο.
Μερικές δεκαετίες πίσω δεν είχαν τρόπο να εκφραστούν εκτός από κοινές παρέες και τα καφενεία. Τσακωμοί εκεί να δεις, καυγάδες, μέχρι και στα χέρια να πιαστούν. Κυρίως οι άντρες. Οι γυναίκες καθώς δεν είχαν καφενεία, έπαιρναν σβάρνα τις γειτονίες και έλεγαν τα δικά τους. Είχαν όμως κάτι αυθεντικό αυτοί οι άνθρωποι, τα έλεγαν μπροστά σε άλλους και δημόσια. Μπορεί να έλεγαν ότι ανυπόστατο και προσβλητικό μπορούμε να σκεφτούμε, αλλά είχαν θράσος.
Ναι μαρή, εγώ το είπα για σένα ότι δεν ξέρεις να βάζεις μπουγάδα, ότι σε κερατώνει ο άντρας σου, ότι δεν κοιτάς το σπίτι σου. Που πας ρε καραμήτρο, που δεν έχεις μια δουλειά της προκοπής, που ο γιος σου βγήκε αδερφή, που η γυναίκα σου όλο και παίζει το μάτι της.
Η μια προσβολή μετα την άλλη, χωρίς λόγο, χωρίς τύψεις, απλά μαχαιρώματα. Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Ε αυτοί τσάκιζαν ολόκληρες οικογένειες τότε. Όσοι είχαν το θράσος να μιλήσουν έστω. Μέχρι που γνώρισε ο μέσος άνθρωπος το Διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το πως να σχολιάζει άσκεπτα. Η ζωή μας άλλαξε, το ένα μεγκαμπαιτ μετά το άλλο. Όταν ειδικά έγινε απεριόριστη η χρήση των δεδομένων, κανείς δε σταματούσε τις αρσενικές και θηλυκές κυράτσες του Διαδικτύου.
Μα που το βρήκαν τόσο θράσος;
Ας σοβαρευτώ και εγώ τώρα στο λεξιλόγιο μου, αρκετά γλαφυρός έγινα στις περίγραφες μου. Πρέπει να υπάρχει και ένα όριο σε όλα και είναι σημαντικό να το βάζεις εσύ στον εαυτό σου. Ειδικά όταν δεν μπορεί να το βάλει άλλος. Αυτό ακριβώς συνέβη με την άνοδο της χρήσης του Διαδικτύου. Ο καθένας που μπορεί να είναι μορφωμένος ή αμόρφωτος, από σπίτι ή από σοκάκι, από χωριό ή από τη μεγάλη πόλη. Βρήκαν όλοι καταφύγιο στην ανωνυμία του ίντερνετ και στην άνεση του να βρίζουν αδυσώπητα χωρίς να τους ελέγχει κανείς.
Αν και σήμερα προσπάθησαν αρκετά από τα μέσα να βάλουν όρια, να δημιουργήσουν τις αναφορές για κακομεταχείριση και εξύβριση, οι προσβολές συνεχίζουν να δίνουν και παίρνουν. Εδώ δεν μπορούν να σταματήσουν την παιδική πορνογραφία, σιγά μη μπορέσουν να σταματήσουν την εξύβριση και τη λεκτική κακοποίηση. Όχι ότι δεν μπορούν, αλλά είναι πολλά τα λεφτά για να το κάνουν. Πως να χάσουν το κοινό τους, που μένει με τις ώρες κολλημένο σε ένα πληκτρολόγιο; Έτσι έγινε ξέφραγο αμπέλι ο χώρος των σχολίων και βρίζει ο καθένας τον άλλον. Επειδή διαφωνεί, δε ξέρει πως να κάνει μια πολιτισμένη κουβέντα, επειδή θέλει να ξεσπάσει. Να βγάλει τα νεύρα του, να αποτινάξει τα δεσμά της.
Το βρίσιμο δεν έχει φύλο, εάν έχετε περάσει έστω λίγα λεπτά σε σχόλια στο YouTube ή Facebook, θα έχετε διαπιστώσει πως γυναίκες γράφουν στα νταλικέρηδες και άντρες σαν κομμώτριες. Συγνώμη και στα δυο επαγγέλματα, όμως είναι ένα παράδειγμα που θα γίνει κατανοητό από όλους. Ένα από χειροτέρα μου είναι που διαβάζω γυναίκες να ξεσκίζουν άλλες γυναίκες. Για το πως ντυθήκαν, πως τραβήχτηκαν, πως γδυθήκαν, πως τολμήσαν να είναι ο εαυτός τους. Όταν οι ίδιες ζουν την καταπίεση του Μεσαίωνα μέσα και έξω τους.
Η ‘Έλενα Ακρίτα, η Ναταλία Γερμανού και άλλες.
Για την Έλενα Ακρίτα έχουν γράψει τα χειρότερα, λες και την ξέρουν προσωπικά, λες και τους γκρέμισε το σπίτι. Προσβολές, ψευτιές, κατάχρηση της εικόνας και του ονόματος της. Προσπαθεί η γυναίκα να τους τραβάει μηνύσεις όταν το έχουν παρατραβήξει μερικοί και μερικές. Τι να κάνει και η ίδια από την πλευρά της για να προστατευτεί; Η Ναταλία Γερμανού, που την είχα γνωρίσει και πριν πολλά φεγγάρια σε ένα πλατό, υπέροχος άνθρωπος. Τόλμησε να δημοσιεύσει μια φωτογραφία της άβαφη. Το τι ξεκατίνιασμα ακολουθήσε δεν υπάρχει. Αμφιβολίες αν είναι άβαφη όντως, αν τραβήχτηκε, να φταίει ο ήλιος που την φώτισε και δείχνει όμορφη.
Οι γυναίκες δυστυχώς είναι συνήθως τα μεγαλύτερα θύματα και είναι τραγικό ότι οι επιθέσεις γίνονται από γυναίκες επίσης. Τι σε νοιάζει αν ο άλλος έκανε επέμβαση, αν ντύθηκε, αν γδύθηκε, αν ερωτεύτηκε ή αν χώρισε; Πόσο άδεια και μίζερη πρέπει να είναι η ζωή σου για να μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία; Γιατί δεν είναι θέμα μόνο άπλετου χρόνου. Εγώ σου λέω πως ελεύθερο χρόνο έχουν αρκετοί. Το ότι μπήκαν όμως στην διαδικασία να κάνουν ένα κακοπροαίρετο, ένα χυδαίο ή ψευδές σχόλιο, είναι κάτι παραπάνω.
Μιλάμε για ανθρώπους με ψυχική αστάθεια και το λέω με τις γνώσεις που μου επιτρέπουν οι επαγγελματικές μου ιδιότητες. Όταν ένας άγνωστος μπαίνει στη διαδικασία να επιτεθεί σε έναν άγνωστο του, μιλάμε για διαταραχή και δε το γραφώ με ελαφρά την καρδία. Είναι σχεδόν βέβαιο πως χρίζουν ψυχολογικής βοήθειας, πως πρέπει να ερευνήσουν τι τους φταίει στη ζωή τους. Καταπίεση, απωθημένα, βίαιες οικογενειακές καταστάσεις, κακοποίηση, εκφοβισμός όταν ήταν παιδιά ή μέχρι και σήμερα. Το παρελθόν τους καθρεφτίζει ένα φοβισμένο και επιθετικό χαρακτήρα στο σήμερα.
Τίποτα το εποικοδομητικό
Είναι θλιβερό πως η πλειοψηφία των σχολίων που γίνεται δεν έχει εποικοδομητικό χαρακτήρα. Θυμάμαι παλιότερα που με γνωστούς και αγνώστους, κουβεντιάζαμε ζωντανά στις πλατφόρμες. Δε γνωριζόμασταν, δεν υπήρχε καν το Facebook και όμως κάναμε πολιτισμένες συζητήσεις. Μεγάλης διάρκειας όμως, χωρίς να βριζόμαστε, χωρίς να ρίχνουμε το ανάθεμα του αιώνα και ας διαφωνούσαμε κάθετα. Ίσως γιατί εκείνη την εποχή είμασταν λιγότεροι οι χρήστες και εκτιμούσαμε περισσότερο τα θετικά που έφερνε το διαδίκτυο.
Σήμερα έχω συναντήσει ανθρώπους μετα από προσβλητικά σχόλια προς το πρόσωπο μου ή τρίτους. Ούτε αχνά μιλάμε, με το ζόρι να με κοιτάξει στα μάτια ο ίδιος άνθρωπος που μου το έπαιζε μάγκας πίσω από το πληκτρολόγιο. Συχνά επίσης όταν διαπιστώνουν αρκετοί πως αυτός που είσαι στο διαδίκτυο είσαι το ίδιο και καλύτερος στην πραγματικότητα, τότε σιωπούν. Η ελαφρότητα τους όμως είναι τέτοια που μόλις ξαναβρεθούν πίσω από την οθόνη τους, τα ίδια θα κάνουν. Χωρίς να προσφέρουν κάτι, χωρίς διάθεση συζήτησης ή καλοπροαίρετου σχολίου.
Η συμβουλή μου είναι αν έχετε τέτοια άτομα στον κύκλο σας, τα απομακρύνετε. Ας είναι και συγγενείς, ας είναι και συνάδελφοι ή πρώην φίλοι σας. Δε χρωστάτε σε κανέναν να έχετε επιθετικά άτομα στη ζωή σας, ούτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δε θα τους αλλάξετε, είναι ήδη τόσο τοξικοί που χρειάζονται επαγγελματική βοήθεια. Επίσης μπορεί να μη λένε για εσάς, όμως να θάβουν όλους τους άλλους. Είναι πιθανόν ότι κάνουν το ίδιο και για εσάς όταν δεν είναι είστε εκεί. για αυτό αγαπητέ αναγνώστη, χρησιμοποίησε το διαδίκτυο για καλό σκοπό. Όπως κάθε εργαλείο, μπορεί να έχει διαφορετική χρήση, αναλόγως ποιος το χειρίζεται κάθε φορά.
Σύνταξη, επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας
Email επικοινωνίας: iliasvogiatzis@gmail.com