Αν όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι, γιατί φοβόμαστε τόσο την αναπηρία;
Στα 9 χρόνια που ασχολούμαι με την αναπηρία, έμαθα πολλά. Έμαθα να ξεχωρίζω τα άτομα με ειδικές ανάγκες από τα άτομα με αναπηρία. Το καροτσάκι από το αναπηρικό αμαξίδιο. Τις πατερίτσες από τις βακτηρίες. Έμαθα όμως και πολλά πιο βασικά, που με βοήθησαν στη μετέπειτα ζωή μου. Ένα από αυτά, ίσως και το πιο σημαντικό, ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι! Ότι για μικρό η μεγάλο διάστημα της ζωής μας, μπορούμε να βρεθούμε σε μια κατάσταση αναπηρίας. Είτε από ένα ατύχημα, είτε από μια αρρώστια, είτε από ανάγκη.
Η αναπηρία δεν είναι φόβος, είναι φοβία!
Φοβόμαστε κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε τελικά; Προφανώς, για αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι αν τους μιλήσεις για την αναπηρία σε κοιτάζουν με συμπάθεια αναμεμειγμένη με φόβο! Σα να σου λένε: καλά να είναι το (αναπηρο) παιδί, μακριά μου όμως…
Νομίζουν ότι αν συζητήσουν για την αναπηρία, θα την κολλήσουν. Ότι αν την σκεφτούν, ίσως να τους συμβεί το μεγαλύτερο κακό. Χωρίς παράλληλα να σκέφτονται, πως αν είναι αν σου τύχει, δε τη γλιτώνεις! Και ότι αν δε τη γλιτώσεις, απλά πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτήν. Ναι, αλλάζει η ζωή σου, όπως όμως αλλάζει καθημερινά για όλους μας, όταν αλλάζουμε εργασία, χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο, όταν μετακομίζουμε, όταν μια γυναίκα μένει έγκυος, όταν μια οικογένεια μεγαλώνει, όταν οι ανάγκες μας γίνονται πιο σημαντικές από την ίδια τη ζωή μας.
Κάπου εκεί ξεκινά η φοβία! Ότι δηλαδή δε μπορείς να αντιμετωπίσεις τα νέα γεγονότα της ζωής σου, ότι αυτή τρέχει ανεξέλεγκτη και δε σε αφήνει καν να σκεφτείς. Και χάνουμε την ουσία όμως …πως όσο φοβικοί και αν είμαστε, η ζωή δε στάματα! Λέμε δε μπορούμε να συνεχίσουμε, όταν ήδη το κάνουμε με το να σκεφτόμαστε, να χαμογελάμε, να κλαίμε, να δημιουργούμε η να κοιμόμαστε. Έχουμε μια φοβία για μια κατάσταση, που δε γνωρίζουμε και αρνούμαστε να μάθουμε.
Μπορεί η γνώση να κερδίσει τους φόβους μας;
Σαφώς και μπορεί. Για κάθε τι στη ζωή μας, όταν το πλησιάσουμε, το γνωρίσουμε και το απομυθοποιήσουμε, χάνει την αρχική του μεγάλη υπόσταση. Γίνεται δικό μας, γίνεται του χεριού μας, γίνεται ελεγχόμενο! Όταν μιλήσεις με κάποιο άτομο με αναπηρία και καταλάβεις ότι είναι σαν εσένα, έχετε τον ίδιο τρόπο σκέψης, τις ίδιες ανησυχίες, τους ίδιους φόβους για τη ζωή!
Η άγνοια μας τρομάζει, όπως σε όλα τα φάσματα της ζωής μας. Πόσο μάλλον η άγνοια ότι αν μείνουμε ανάπηροι, τι γίνεται μετά. Γιατί κανείς δε μας έμαθε από το σπίτι, από το σχολείο, από τους φίλους μας ….ότι ακόμα και μετά την κατάσταση σε αναπηρία, η ζωή είναι μπροστά σου …απλά έχει πάρει άλλο μονοπάτι από αυτό που φανταζόσουν!
Αυτή όμως είναι και η γλύκα της ζωής: ότι σε ξαφνιάζει, σε βρίσκει στη στροφή, σου γυρίζει τα πάνω –κάτω, ότι πας να της ξεφύγεις και σε περιμένει στο επόμενο πρωινό που θα πεις καλημέρα! Ότι σε περιμένει σε ένα Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη, να του χαμογελάσεις και να το ρουφήξεις με τη πιο μεγάλη ανάσα σου!
Κάλο σαββατοκύριακο να έχετε φίλοι μου ….με η χωρίς αναπηρία!
Βογιατζής Ηλίας
Email: iliasvogiatzis@gmail.com