Οι σύγχρονοι Ντόριαν Γκρέυ…

Τους συναντάς όλο και πιο συχνά στον δρόμο σου, αψεγάδιαστους και αρωματισμένους.

Θαρρείς κι έχουν βγει από μια άλλη πραγματικότητα, όπου η ανέχεια κι ο αγώνας για επιβίωση δεν έχουν θέση.

Φορούν την πολυτέλεια και την ξενοιασιά κατάσαρκα και τις περιφέρουν αδιάφοροι.

Το μόνο που τους αφορά είναι η εικόνα τους και το πώς θα την πλασάρουν καλύτερα.

Είναι οι λεγόμενοι παγωμένοι άνθρωποι που όταν σε χαιρετούν, όταν σου μιλούν, δεν ξέρεις να πεις αν χαίρονται ή λυπούνται.

Ανέκφραστοι και κρυμμένοι πίσω από το προσωπείο τους, έχουν αντικαταστήσει ό,τι έφθειρε ο χρόνος με πλαστική ύλη.

Όλα τα ίχνη από το γέλιο και το δάκρυ μιας ζωής

τ’ άφησαν στο απορριμματοδοχείο του πλαστικού τους χειρουργού, έναντι μιας αδρώς πληρωμένης νεότητας.

Οτιδήποτε πιστοποιούσε την αποδοχή της ωριμότητάς τους αφαιρέθηκε με ακρίβεια.

Ως άλλοι Ντόριαν Γκρέυ έμειναν αμετάκλητα ερωτευμένοι με τον εαυτό και την δροσιά της νεανικής τους ηλικίας.

Δεν μεγάλωσαν ποτέ.

Αρνήθηκαν την αλλαγή που φέρνει το πλήρωμα του χρόνου και την πολέμησαν παντοιοτρόπως. Ασπάστηκαν την εφηβική συμπεριφορά κι εικόνα μια για πάντα. Κι εξακολουθούν να την επιδεικνύουν, όσο κι αν δεν μπορούν να την υποστηρίξουν πια. Όσο κι αν τους στενεύει.

Δεν έμαθαν, γιατί δεν ήθελαν ότι κάθε ηλικία έχει την χάρη και την ομορφιά της.

Δεν σεβάστηκαν αυτό το πέρασμα. Εγκατέλειψαν την αξιοπρέπεια τους κι άγγιξαν τα όρια της γελοιότητας στην προσπάθειά τους να μην αφήσουν να φανεί μια ρυτίδα, ένα σπάσιμο, λίγη χαλάρωση…

Στα ραγίσματα όμως κρύβεται η αληθινή ομορφιά.

Η αληθινή ζωή άλλωστε τα εμπεριέχει όλα αυτά.

Είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων κι όλων των έμβιων όντων. Δεν είναι κακό να περιποιείσαι τον εαυτό σου και να τον φροντίζεις όσο κι όπως μπορείς.

Κακό είναι να μην τον αποδέχεσαι και να μην τον αγαπάς σε κάθε του στάδιο.

Σε κάθε του μεταβολή.

Η προσκόλληση στο φαίνεσθαι, στο for ever young πάση θυσία, το μόνο που έχει να μαρτυρήσει είναι ότι αξίζει ν’ αγαπηθώ μόνο γι’ αυτό που δείχνω.

Όχι, για το τι πραγματικά είμαι.

Είναι κρίμα να διαπιστώνεις πόσο αυτή η σάρκα έχει οπαδούς, πόσα συναισθήματα καταπατάει, πόσες αξίες ξεπουλάει για να διατηρηθεί ακμαία.

Το μαρτυρούν οι τόσες σχέσεις που δημιουργήθηκαν με κριτήριο την υλική ασφάλεια και την οικονομική υπεροχή.

Οι τόσες φώτος στα media, η απροσμέτρητη ανάγκη για επιβεβαίωση, η επιδερμική σύνδεση κι επικοινωνία με τους άλλους.

Φαινόμενα των καιρών μας η επιφανειακή εστίαση, η ακαλλιέργητη προσωπικότητα, η χαλαρότητα των ηθών κι η μεταλλαγμένη εμφάνιση.

Συμβαδίζουν μαζί με την έκπτωση των αξιών και την πολιτικοοικονομική κρίση. Ισοπεδώνουν τα πάντα. Ένα μόνο δεν μπορούν.

Το ψυχικό ανάστημα.

Κι αυτό γιατί τροφοδοτείται αστείρευτα

από ένα κριτικό πνεύμα που αναπνέει και θα αναπνέει ελεύθερο.

Σαντίνα Δεναξά (Λίκνον)

 

.