Οι Κυριακές θέλουνε φως. Θέλουν παράθυρα ανοιχτά με τις κουρτίνες μαζεμένες στη γωνία. Θέλουν ακτίνες ήλιου να μπαίνουν στο σπίτι και να σχηματίζουν ουράνια τόξα στα κρύσταλλα και χαμόγελα στους ανθρώπους.
Θέλουνε ήχο οι Κυριακές. Φωνές και γέλια. Δεν τους ταιριάζει η σιωπή. Θέλουν να γεμίζει το σπίτι από ανθρώπους που ανυπομονούν να βρεθούν μαζί, που μιλάνε ταυτόχρονα, κάνουν γκριμάτσες και γελάνε. Κι είναι το γέλιο το αυθόρμητο, εκείνο της χαράς, που σε γεμίζει δύναμη και σε κάνει να μπορείς να αντέχεις.
Οι Κυριακές θέλουνε χρώματα κι αρώματα. Θέλουν πολύχρωμα αγριολούλουδα στο βάζο και μυρωδιά από φαγητό που σιγοψήνεται. Θέλουνε γύρω από το τραπέζι ανθρώπους που αγαπιούνται, που χαίρονται τις Κυριακές να τις μοιράζονται και να τις γεμίζουν αγκαλιές και γέλια.
Θέλουν αγάπη οι Κυριακές. Θέλουνε χέρια απλωμένα για ν’ ανταμώσουν τα δικά σου και να κουμπώσουν γύρω σου. Θέλουνε βλέμματα ζεστά κι αληθινά χαμόγελα, που ξεκλειδώνουν τις καρδιές και τις αφήνουν να αγαπήσουν.
Είναι αγάπη οι Κυριακές, σου λέω…
Δεν τους ταιριάζει να τις περνάμε χωριστά…
Μπάρμπυ Κορμαρή