Τα γενέθλια και οι γιορτές είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μιλήσεις με φίλους και γνωστούς που έχεις καιρό να τα πείτε. Μπορεί με τα πιο κοντινά μας άτομα να μην αποτελεί αφορμή, όμως για όσους δεν μπορούμε να έχουμε συχνά δίπλα μας, είναι οι καλύτερες στιγμές.
Οι συγγενείς που βρίσκονται σε απόσταση, οι φίλοι που έχουν τις δικές τους υποχρεώσεις. Οι γνωστοί που συμπαθείς και θα ήθελες να μάθεις τα νέα τους. Πρώην συνάδελφοι που μπορεί να έχετε αλλάξει δυο-τρεις θέσεις εργασίας ήδη. Αλλά περάσατε τόσο καλά μαζί, που σας δένουν αναμνήσεις και περιστατικά. Κάπου εκεί ανάμεσα θα σας «ενοχλήσουν» και άτομα που λόγω κοινωνικής συνθήκης κρατάτε επαφή, αλλά μη δώσετε σημασία. Αντιθέτως, μπορείτε να τους διαγράψετε δια παντός, αν οι συνθήκες το επιτρέπουν.
Πρόσφατα ήταν τα δικά μου γενέθλια. Είμαι από τους ανθρώπους που τα χαίρομαι και τα γιορτάζω. Δεν με ενόχλησε ποτέ ο χρόνος και το γεγονός ότι μεγαλώνω. Όπως έχω ξαναπεί, το θεωρώ τύχη ότι ζούμε και υπάρχουμε. Άρα ας το απολαύσουμε για όσο διαρκεί. Ούτε κρίση των 30 πέρασα, ούτε η κρίση των 40 με άγγιξε.
Είμαι 42 πλέον και χαμογελώ. Περισσότερο όμως φέτος χαμογέλασα με το παρελθόν μου. Ειδικά όταν επικοινώνησα με φίλους που γνωρίζω από μικρό παιδί ή από την έναρξη της ενήλικης ζωής μου. Στα 42, το να έχεις καλές επαφές με άτομα που γνωρίζεις 20 και 30 χρόνια, είναι κατόρθωμα. Ειδικά σε μια εποχή που μετράμε τους «μου αρέσει» και τους ψηφιακούς άγνωστους φίλους.
Χαθήκαμε με αρκετούς και ξαναβρεθήκαμε. Στο πέρασμα του χρόνου και στις διαφορετικές διαδρομές που πήρε ο καθένας. Πόσες διαφορετικές ιστορίες έχουμε με τους φίλους που γνωριζόμαστε από τα μαθητικά χρόνια; Πόσες ιστορίες με φίλους στην εφηβεία και αργότερα, που μοιραστήκαμε τρελές διακοπές και μακρινά ταξίδια. Το πέρασμα του χρόνου έσβησε τις όποιες παρεξηγήσεις συνέβησαν, γιατί η αγάπη είναι πιο δυνατή. Ακόμα και αν υπάρχουν μνήμες από άσχημα γεγονότα ή καυγάδες, ο δεσμός αποδείχτηκε πιο γερός και υγιής από όσο νομίζαμε.
Οι ζωές μας άλλαξαν, λίγο-λίγο, χρόνο με το χρόνο.
Το καταλαβαίνεις μόνο όταν γυρίσεις να δεις που ήσουν πριν 20 χρόνια και που είσαι τώρα. Που ήταν οι φίλοι σου και πόσο έχουν αλλάξει και αυτοί στο σήμερα. Γάμοι, παιδιά, διαζύγια, θάνατοι, γεννητούρια, μετακομίσεις, σπίτια που άνοιξαν και έκλεισαν. Μεγάλα γεγονότα, για αυτό και χαθήκαμε. Όταν ειδικά έχουμε αλλάξει διαδρομές και πήραμε αντίθετα μονοπάτια. Ξαναβρεθήκαμε γιατί ο ένας έψαξε τον άλλον.
Κάπου μας βοήθησαν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πως αλλιώς θα ξαναερχόμασταν σε επαφή με παλιούς συμμαθητές; Εκτός αν βρεθείς σε μια πτήση προς Καβάλα, εν μέσω κακοκαιρίας, όπως εγώ με τη φίλη Ηρώ πριν χρόνια. Μέσα σε 60 λεπτά είπαμε όλα τα σημαντικά της ζωής μας και ας κουνούσε το ελικοφόρο.
Το ίδιο συμβαίνει όταν συναντάς κοντινούς σου ανθρώπους, προλαβαίνεις να πεις τα πάντα μέσα σε λίγες ώρες.
Σχεδόν τα πάντα, αλλά νιώθεις πως δεν πέρασε μια εβδομάδα. Όπως συμβαίνει όταν βρίσκομαι με τον παλαιότερο φίλο μου, το Γιάννη. Με τη φίλη μου την Ελένη, τον Κυριακό, την Αρίστη, τη Βάσω. Για εσένα αναγνώστη είναι απλά μερικά ονόματα, εύχομαι όμως να έχεις ή να δημιουργήσεις τόσο δυνατές φιλίες και εσύ.
Που να αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου και τις κακουχίες της απόστασης. Να έχεις ανθρώπους που ξέρεις πως μπορείς να μιλήσεις, πως αν είναι ανάγκη θα είναι εκεί. Θα σου ζητήσουν και θα ζητήσεις συμβουλή ή βοήθεια. Θα πεις τα μισά και επειδή σε ξέρουν τόσο καλά, θα καταλάβουν τα άλλα μισά πριν καν ολοκληρώσεις. Όπως συμβαίνει με την Πέγκυ, τη Μαρία, τη Βίκυ και τον Αντώνη.
Μιλώντας αυτές τις ημέρες με τους γνωστούς μου, κατάλαβα γιατί είμαστε γνωστοί και όχι κολλητοί. Γιατί συνηθίζουν να μου λένε πως δεν άλλαξε τίποτα στη ζωή τους. Δεν τους πιστεύω, απλά είναι από τους ανθρώπους που δεν ανοίγονται. Δεν ανοίχτηκαν σε μένα, όπως ανοίχτηκα εγώ σε εκείνους.
Τους αγαπώ, όμως να θυμάστε πως τους γνωστούς, τους βάζουμε σε άλλη κατηγορία. Δεν θα βασιστείς πάνω τους, γιατί τους κάλεσες και δεν σε κάλεσαν πίσω. Γιατί τους μίλησες και εκείνοι σου απάντησαν μονολεκτικά. Γιατί τους τηλεφώνησες και σου ευχήθηκαν με ένα μήνυμα. Έτσι λοιπόν, τους εκτιμώ, όμως μέχρι εκεί που νιώθω ότι με εκτιμούν και εκείνοι.
Μεγαλώνοντας, ανάμεσα στα όσα έμαθα, είναι πως δεν κυνηγάω ανθρώπους.
Αν δεν μπορεί ο άλλος να είναι δίπλα μου, χωρίς κυνηγητό, δεν με ενδιαφέρει. Δεν κρατάω κακίες, δεν κάνω μούτρα, ούτε θα «σβήσω» κανέναν. Όμως θέλω κοντά μου ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά. Είτε είναι οι αδερφές μου, είτε είναι η οικογένεια που εγώ έχτισα στην πορεία της ζωής μου. Δίνω χρόνο στους υπολοίπους, τους αφήνω στην ηρεμία τους. Κάποιοι θα ξαναγυρίσουν, όπως ξαναγύρισα εγώ σε κάποιους. Άλλοι θα χαθούν και αυτός ήταν ο κύκλος τους και έκλεισε.
Να σκέφτεσαι αγαπητέ αναγνώστη: «είμαι εγώ καλά μέσα μου, νιώθω πλήρης και σε γαλήνη»;
Μην περιμένεις να αλλάξουν όσοι υποχρεωτικά είναι δίπλα σου, δε θα φτιάξει η πεθερά σου τώρα, ενώ δεν έφτιαξε 30 χρόνια. Μην έχεις απαιτήσεις από κουμπάρους και κουμπάρες, γιατί σας ενώνει ένα χαρτί. Ούτε από συγγενείς, επειδή μας ενώνει δεσμός αίματος, έχω απαιτήσεις. Αρκεί να μην έχουν και αυτοί από εμένα. Την οικογένεια μου, εγώ την επέλεξα, εγώ την έχτισα, εγώ τη συντηρώ. Οι κοινωνικές φόρμες δε με χώρεσαν ποτέ και δεν τις συμπάθησα ποτέ. Η ζωή είναι ρευστή, η κατάσταση μας δεν είναι δεδομένη. Σήμερα περπατώ και αύριο είμαι σε αμαξίδιο. Σήμερα αναπνέω και αύριο είμαι με αναπνευστική υποστήριξη.
Σε όλα τα κείμενα μου, είτε μιλούν άμεσα για την αναπηρία, είτε για τη ζωή γενικότερα, τονίζω τη σημασία της τύχης και του σήμερα. Όχι γιατί είμαι απαισιόδοξος. Αντιθέτως, επειδή σκάω ώρες-ώρες από αισιοδοξία, θα αδράξω τη στιγμή, την ημέρα, τα γεγονότα. Για να γεμίζω με αναμνήσεις που θα μοιράζομαι ξανά με φίλους στα γενέθλια μας και θα γελάμε.
Για να βλέπω φωτογραφίες με την Ιωάννα, τη Ράνια και τη Χρύσα και να αναρωτιέμαι πως πέρασαν τα χρόνια. Για να έχω κάτι να περιμένω αλλά και αυστηρότερο κριτήριο για το ποιος μπαίνει στη ζωή μου από εδώ και πέρα. Αν, ότι μεγαλώνω σημαίνει κάτι για μένα, δεν είναι πως μένω με λιγότερα άτομα και φίλους στη ζωή μου. Αλλά ότι προστατεύω και διατηρώ αυτούς που αντέξαμε μαζί, στο πέρασμα του χρόνου.
Κείμενο – σύνταξη: Βογιατζής Ηλίας για newsitamea.gr
Email επικοινωνίας: iliasvogiatzis@gmail.com