Όταν γεννήθηκες, ήσουν μοναδικός.

Το ίδιο είσαι μέχρι και σήμερα. Πάντα ήσουν, ήμουν και ήταν όλοι μοναδικοί. Από την την στιγμή που ξεκινάμε να αναπνέουμε και η καρδιά μας αρχίζει να χτυπάει. Σκοπός της πρώτης ανάσας που παίρνουμε, είναι να ενσωματωθούμε στον κόσμο και να γίνουμε κομμάτι σε μια «παγκόσμια αγκαλιά». Δεν είναι ότι αμφιβάλλω για τα κράτη, ούτε για τα σύνορα. Ποτέ δεν αμφισβητούσα την σημασία τους. Όμως πόσο λάθος μπορεί να εκλάβει κάποιος χιλιάδες γραμμές πάνω σε έναν καλοσχεδιασμένο χάρτη;

Τα σύνορα πάνω τους δεν κουβαλάνε όπλα. Δεν κουβαλάνε την ηγεσία της προσβολής. Δεν κουβαλάνε την υπερηφάνεια με την κακιά της έννοια. Με εκείνη την έννοια της ανωτερότητας. Εμείς γιατί να την κουβαλάμε; Γιατί αποφασίσαμε να την υπερασπιστούμε σαν να ήταν δική μας ιδέα; Μήπως τελικά ήταν όντως δική μας ιδέα; Πολλές ερωτήσεις, είμαι σίγουρη πως σε μπέρδεψα, έτσι δεν είναι; Δεν πειράζει, εκεί στόχευα. Να σε προβληματίσω.

Δεν είναι κακό να αγαπάς την πατρίδα σου, κακό είναι να μισείς όσους δεν είναι από αυτήν. Ξέρεις, ο κόσμος μας πέρασε από πολέμους και η χώρα μας από 400 χρόνια σκλαβιά. Πέρασε από διωγμούς και σφαγές. Πολλοί παππούδες και γονείς υπήρξαν πρόσφυγες και μετανάστες. Παρ’ όλα αυτά εσύ μισείς όσους έρχονται στην δική μας χώρα. Είναι σαν να εκμηδενίζεις ή να υποβιβάζεις ο ίδιος το παρελθόν σου και το «σπίτι» σου.

Οι άνθρωποι γεννήθηκαν διαφορετικοί και ταυτόχρονα ίσοι. Διαφορετικοί στο «φαίνεσθαι», ίσοι στο «είναι». Ποτέ δεν θα κατανοήσω γιατί κάποιοι καταλήγουν ρατσιστές απέναντι σε κάτι που δεν μπορούν να δεχτούν.

Ας μην ξεχνάμε πως ρατσισμός είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι, γιατί όντως έτυχε να μην γεννηθείς σαν κάποιον άλλον. Αν όμως ήσουν αυτός ο άλλος, είμαι σίγουρη πως δεν θα είχες κανένα πρόβλημα με αυτό! Και όχι δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι κάποιος μεγάλωσε κάτω από λανθασμένα πρότυπα. Μόνοι μας βρίσκουμε την πορεία μας, μετά από ένα σημείο αποφασίζουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος. Ξεκινάμε μαθαίνοντας μέσα από το σπίτι μας και πορευόμαστε μαθαίνοντας ΜΟΝΟΙ μας. Το ότι δεν μπορείς να δεχτείς αγαπητέ μου τον Βουδιστή επειδή απλά είναι Βουδιστής ή τον Ινδό επειδή απλά δεν ταιριάζει στα χρώματα της επιδερμίδας σου, το θεωρώ πρώτον ανώριμο και δεύτερον άκρως εγωιστικό. Μάλιστα μου περνάει από το μυαλό η σκέψη πως αν για παράδειγμα εσύ είχες πάθει κάποιο ατύχημα και είχες καεί, θα έπαυες να ήσουν λευκός. Θα ήσουν πλέον κόκκινος. Κι όμως, ο κόσμος θα σε κοιτούσε περίεργα γι αυτό. Ίσως να μην σε ήθελε για αυτό. Πως αισθάνεσαι; θα ήταν ωραίο;

Κάποτε είχα διαβάσει κάτι πολύ πετυχημένο σε μια φωτογραφία. Μου έχει μείνει ακόμα στο μυαλό. Κουβέντιαζε ο πατέρας με το παιδί του. Ο πατέρας αυτός ρώτησε λοιπόν τον γιο του: «Έχετε πολλά Αλβανάκια και Ρωσσάκια στο σχολείο σας;». Tότε το παιδί του απάντησε: «όχι μπαμπά, μόνο παιδάκια έχουμε». Κι εκεί ακριβώς ήταν που είχα ανατριχιάσει. Αγαπητέ μου, αν ανήκεις σε αυτή την γκάμα των ανθρώπων, των εγωκεντρικών, που θεωρούν ότι μόνο η δική τους φυλή είναι η καλύτερη όλων, που μισούν τους μετανάστες αυτής της χώρας, που προσβάλλουν έναν ανάπηρο στον δρόμο, που βρίζουν ασύστολα τον συνάνθρωπο τους… σκέψου. Έπαιζες κι εσύ με πολλά παιδιά όταν ήσουν μικρός/η. Διαφορετικά παιδιά. Και τότε δεν σε ενοχλούσε. Τώρα γιατί σε ενοχλεί;

Σεβαστείτε τον άνθρωπο για την φύση του. Τον άνθρωπο ως ολοκληρωμένη προσωπικότητα και οντότητα. Αν αναρωτιέστε γιατί, απλά διαβάστε βιβλία και τότε θα καταλάβετε. Η αμορφωσιά και η εγωπάθεια είναι η μάστιγα του μυαλού και σε κάνει να θεωρείς ότι οτιδήποτε δεν σου μοιάζει, δεν ανήκει εδώ. Όμως όλοι ανήκουμε εδώ. Μέσα σε κάθε γραμμή του χάρτη, ανήκουμε εμείς. Γιατί εμείς είμαστε αυτός ο χάρτης. Δεν με νοιάζει αν τώρα που το διαβάζεις, είσαι Έλληνας, Αλβανός, λευκός, μαύρος, Χριστιανός, μουσουλμάνος, άτομο με αναπηρία, ομοφυλόφιλος, λεπτός, παχύς ή ακόμα και ρατσιστής. Δεν με νοιάζει γιατί σε αγαπάω όπως ακριβώς είσαι. Κι ας μην σε ξέρω. Σε αγαπάω γιατί είσαι μέρος αυτού του κόσμου και έχεις και εσύ καρδιά που χτυπάει σαν την δική μου. Κι αυτό είναι που μετράει. Οι καρδιές μας να χτυπάνε παράλληλα.

Με όλο τον σεβασμό προς όλους. Γιατί είναι κρίμα να βλέπεις τους ανθρώπους να παραδίδονται στην υπερηφάνεια και τον εγωισμό ξεχνώντας τι σημαίνει να έχεις τιμιότητα και ανθρωπιά.

Γράφει η Μαρίνα Παυλικάκη.

ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr  ,  www.neopolis.gr