Διαιρούμαστε για να γίνουμε πιο ολοκληρωμένοι άνθρωποι.
Ξαφνικά γέμισαν οι καρέκλες στο μεσημεριανό τραπέζι, το κάλυμμα του καναπέ είναι τσαλακωμένο 24 ώρες το 24ωρο. Ανοίξαμε ζύμη για πίτες, γιατί δεν φτιάχνουμε τα νύχια μας και τις φάγαμε βλέποντας ταινία όλοι μαζί στο σαλόνι και όχι ο καθένας στο ταμπλετ του στο δωμάτιο του.
Διαχωριζόμαστε για να ξαναβρεθούμε σαν οικογένεια.
Το πρωινό που είχαμε ξεχάσει την ύπαρξη του βρήκε βασιλικη θέση στο τραπέζι και πάψαμε να τρέχουμε έξω ο καθένας με ένα κουλούρι στο χέρι.
Μετρηθήκαμε όταν έκλεισε η πόρτα του σπιτιού, νωρίς το βράδυ και με έκπληξη είδαμε ότι τελικά χωράμε όλοι μαζί.
Χωράμε στα 100 τ.μ στα τρία υπνοδωμάτια, στα δύο μπάνια, στις 3 βεράντες, γιατί πλέον δεν γίνεται να μην χωράμε στα τρία αυτοκίνητα μας. Ξαφνικά δεν έχουμε πουθενά να πάμε.
Διαιρούμαστε για να αγαπηθούμε και πάλι πιο δυνατά.
Ξαφνικά, την ώρα που πίναμε καφέ παρατήρησα σήμερα από το πλάι το πρόσωπο του συντρόφου μου. Πότε δεν είχα τον χρόνο να τον παρατηρήσω τόση ώρα. Έχει κάνει ρυτίδες, όμορφες ρυτίδες, έχει περισσότερα άσπρα μαλλιά στους κροτάφους από ότι θυμάμαι. Μα πως να το θυμάμαι αυτό; Όταν του έδινα ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο, πίνοντας μια δύο γουλιές καφέ για να φύγω ξημερώματα; Όταν γύριζα ενώ εκείνος δούλευε μέχρι αργά και μέχρι να έρθει είχα φάει μόνη και είχα ξαπλώσει; Τότε δεν παρατηρείς τον άνθρωπο σου απλά τον κοιτάς. Τα Σαββατοκύριακα με φίλους οι γυναίκες κουβέντα και καφέ, οι άντρες μπύρα και ποδόσφαιρο, ποτέ δεν κάθησα ήρεμα μαζί του δίχως λόγο. Έτσι, για να ακούσουμε μουσική, για να γελάσουμε οι δύο μας, για να αγκαλιαστούμε. Ποτέ δεν περπατήσαμε άσκοπα στο πάρκο, φορώντας μια φόρμα και τον σκύλο να μας κουνάει την ουρά.
Της κόρης μου της αρέσουν πολύ οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, περίεργο για κορίτσι 23 ετών και είδα οτι ρίχνει καφέ σκέτο μέσα στο γάλα. Δεν το ήξερα. Πως να το ξέρω όταν το πρωί στις 7 ήμουν στο γραφείο και γύριζα 8 το βράδυ;
Ποτέ δεν είχα δει τι έβαζε μέσα σε εκείνη τη κούπα, έστελνα mail στη δουλειά και ήμουν αγκαλιά με τον εκτυπωτή και το φαξ μου.
Απομακρυνθήκαμε για να βρεθούμε πάλι.
Ίσως οι άνθρωποι οι πιο ανήμποροι οικονομικά να μην βλέπουν καμία αλλαγή σε όλο αυτό που εμείς θεωρούμε τρέλα. Να είχανε μάθει να τρώνε και να κοιμούνται όλοι μαζί σε 60 τμ σπίτι, όσο η δική μας σαλονοτραπεζαρία. Να περνούσαν περισσότερο χρόνο μαζί αφού η τεχνολογία δεν είχε φέρει στον καθένα ένα 10αρι ταμπλετ και έναν υπολογιστή μπροστά.
Ίσως..
Αυτή η ασθένεια το σίγουρο είναι πως δεν θα μας κοιτάξει τον λογαριασμό. Δεν θα μας ρωτήσει πόσα χρήματα έχουμε και εάν θέλουμε μονόκλινο στο Ιατρικό κέντρο. Το σίγουρο είναι πως ο θάνατος δεν θα μας ξεχωρίσει εκείνη την ώρα σε πλούσιους ή φτωχούς.
Θα μας αφήσει όμως τον χρόνο, για να συνειδητοποιήσουμε πόσες όμορφες στιγμές χάσαμε από την ζωή μας, στον βωμό της καριέρας και της ρουτίνας που παίρνει τις μικρές καθημερινές απολαύσεις μας μακριά. Και αφού μας αφήσει τον χρόνο να σκεφτούμε θα μας δώσει την ευκαιρία μας.
Να αποχαιρετιστούμε για να μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε μια μέρα και πάλι πιο σφιχτά.
“Διαιρούμαστε για να αγαπηθούμε και πάλι πιο δυνατά. ”
Κείμενο :Μπέττυ Κούτσιου