Άνοιξε τα μάτια του αργά, ο ήλιος τον τύφλωνε. Πάλι ξέχασε να κλείσει τις κουρτίνες πριν κοιμηθεί.
Άπλωσε την παλάμη του για να καλυφθεί από το εκτυφλωτικό φως, σηκώθηκε από τον καναπέ, τράβηξε την κουρτίνα μέχρι τη μέση. Ένιωθε χάλια, πιασμένη η μέση του, ένας ελαφρύς πονοκέφαλος από το αυχενικό του σίγουρα. Γιατί νιώθω λες και είναι μεσημέρι; Τι ώρα έχει πάει; Γύρισε να κοιτάξει το μεγάλο μεταλλικό ρολόι τοίχου, 12:14μμ. Όντως είχε μεσημεριάσει, άλλαξε η ώρα πρόσφατα και τώρα ο ήλιος ήταν πιο δυνατός. Πήγε στην κουζίνα, καφέ επειγόντως. Που είναι το κινητό μου;
Σε μια άλλη πλευρά της Αθήνας, ακούγονταν μουσική μέσα από την κουζίνα του σπιτιού της Αλεξάνδρας. Τραγουδούσε μόνη της ενώ μαγείρευε, διασκέδαζε την καραντίνα της. Είχε πολύ καλή διάθεση και αποφάσισε να «κεράσει» στον εαυτό της ένα σπιτικό τσιζκέικ! Δεν ήταν μόνο το γλυκό που της έφτιαχνε τη διάθεση. Από τις 9:15 που ξύπνησε δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται τη χθεσινή βραδιά. Τα μηνύματα, τις φωτογραφίες του Στέφανου, τις πέντε ώρες συνομιλίας τους. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι έπρεπε να βρεθεί σε καραντίνα για να πετύχει έναν ωραίο άντρα μέσω γνωστής εφαρμογής γνωριμιών.
Έτοιμος ο καφές, αποφάσισε να τον πιει στο μπαλκόνι να πάρει φρέσκο αέρα. Έκανε ένα γρήγορο ντους μέχρι να κρυώσει κάπως ο διπλός ελληνικός καφές που είχε ψήσει. Κάθισε με πλάτη στον ήλιο, θέα την απέναντι πολυκατοικία και τις κορυφές από τα δέντρα στο μικρό πάρκο παραδίπλα. Άναψε τσιγάρο, φώτισε την οθόνη του κινητού του. Είδε το μήνυμα της Αλεξάνδρας ανάμεσα σε άλλες ειδοποιήσεις. Αμέσως πήρε στροφές το μυαλό του. Το γραπτό μήνυμα ήταν σχεδόν δύο ώρες πριν. Γαμώτο, θα νομίζει ότι την αγνοεί, πρέπει να απαντήσει αμέσως.
Μήνυμα γραπτό μέσα στον εγκλεισμό
Είχαν περάσει δύο ώρες και δέκα λεπτά, λες να άλλαξε γνώμη; Λες να ήταν όλα ένα τσατ της μιας βραδιάς; Άνοιξε την εφαρμογή, ήταν ακόμα εκεί το «ταίριασμα τους». Έβαλε το τσιζκέικ στο ψυγείο και ενώ ήταν έτοιμη να ετοιμάσει ένα φρέντο καπουτσίνο, άκουσε τον ήχο από γραπτό μήνυμα στο κινητό της!
- Καλημέρα και σε σένα χαμογελαστό κορίτσι! Σορρυ, πριν λίγο ξύπνησα, αφότου σε καληνύχτισα έβαλα να δω τη σειρά που μου πρότεινες J
- Πάνω που νόμιζα ότι δεν θα απαντούσες ξανά, πως με ήθελες για να περάσεις την 22η νύχτα καραντίνας σου χεχε.
Περίμενε, δεν έβλεπε τελίτσες, δεν απαντούσε. Μήπως δεν έπρεπε να το πει αυτό; Και ξαφνικά σκάει μια φωτογραφία στην οθόνη του κινητού της. Ο Στέφανος, με ένα τεράστιο χαμόγελο και να της κλείνει το μάτι. Μια σέλφι από το μπαλκόνι του, να κρατά μια άσπρη κούπα που έκανε αντίθεση με το μαύρο μπλουζάκι που φορούσε. Από κάτω μια λεζάντα συνόδευε την φωτογραφία: Αν ήταν στο χέρι μου, θα παρατούσα μέχρι και τον πρωινό καφέ μου, για να έρθω να σε πάρω να πάμε βόλτα στην Πλάκα!
Άρπαξε τον γάτο της, τον Θαλή, έβγαλε μια σέλφι μαζί του και την έστειλε, γράφοντας: θα παρατούσα μέχρι και τον Θαλή για λίγες ώρες, ώστε να πάμε μια βόλτα. Βλέπω το θυμάσαι ότι μου αρέσει να πηγαίνω στην Πλάκα.
Το χθεσινό βράδυ
Ο Στέφανος, 31 ετών, μένει στους Αμπελόκηπους. Δουλεύει στα γραφεία μεγάλης μεταφορικής εταιρίας. Ζει μόνος σε ένα δυάρι, είναι ελεύθερος εδώ και 2 χρόνια. Η Αλεξάνδρα μένει στο Παγκράτι, 28 ετών, δουλεύει σε ανθοπωλείο. Ο Στέφανος μπήκε σε υποχρεωτική καραντίνα όταν κάποιος συνάδελφος από τη δουλειά βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό. Ίσα που τον γνώριζε τον άνθρωπο, όμως το αφεντικό αποφάσισε να κλείσει την εταιρία πριν υπάρξουν κι άλλα κρούσματα. Το ανθοπωλείο της Αλεξάνδρας έχει κλείσει εδώ και λίγες ημέρες. Υποχρεωτική άδεια, καθώς δεν πατούσε πελάτης ούτε για τσουκνίδες.
Αποφάσισε να κατεβάσει την εφαρμογή στο κινητό της πριν τρεις ημέρες. Από την βαρεμάρα, κάτι έπρεπε να κάνει. Ο Στέφανος την είχε ήδη εδώ και μήνες, χωρίς αξιόλογη επιτυχία. Μέχρι που χθες είδε τις φωτογραφίες της. Ξανθοκόκκινα μαλλιά, αυθόρμητο χαμόγελο, ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα. Ως μελαχρινός με γκρίζους κροτάφους, του αρέσουν οι γυναίκες που είναι αντίθετες από τα δικά του χρώματα. Μην τα πολυλογούμε, έγινε το ψηφιακό συνοικέσιο και συνομιλούσαν για πέντε ώρες.
Αφότου αντάλλαξαν αμέτρητα μηνύματα, συνέχισαν να τσατάρουν με ένα ηλίθιο χαμόγελο κολλημένοι και οι δυο στις οθόνες τους. Αυτό το χαμόγελο που έχεις όταν ξέρεις πως δεν σε βλέπει κανείς; Αυτό που όσο περνάει η ώρα είναι η έκφραση του ενθουσιασμού σου και ενός σκιρτήματος στην καρδιά; Που δεν τρως, μετά βίας σηκώνεσαι από τη θέση σου και ξεχνάς τον κόσμο γύρω σου; Ε αυτό έπαθαν και οι δυο. Ένα υπέροχο ταίριασμα μέσα στην πιο άτυχη χρονική συγκυρία για την ανθρωπότητα.
Μεσημέρι της επομένης μέρας
Μόλις έκλεισαν το τηλέφωνο αφότου μιλούσαν για πάνω από μια ώρα. Η Αλεξάνδρα παραλίγο να κάψει τα γεμιστά. Ο Στέφανος ξέχασε ότι έπρεπε να μαζέψει τα απλωμένα ρούχα από το μπαλκόνι, πριν τα πάρει και τα σηκώσει ο αέρας. Συζητούσαν για το πώς θα μπορούσαν να βρεθούν, πώς να το οργανώσουν. Να συναντηθούν έστω και με απόσταση κάπου. Τη λύση την έδωσε η Αλεξάνδρα.
Μένει κοντά στην πλατεία Μάνου Χατζιδάκι, γνωστή ως πλατεία Προσκόπων. Ο Στέφανος θα δανειστεί το Τζακ, το κόλεϊ του αδερφού του. Θα φέρει το σκύλο για βόλτα μπροστά στο Καλλιμάρμαρο στάδιο. Αυτή θα κατεβεί να πάρει καφέδες στο χέρι και θα τον περιμένει εκεί. Στις 5 το απόγευμα, για 15 λεπτά. Είναι ρίσκο για το Στέφανο καθώς δεν κατοικεί στην περιοχή, όμως το δέχτηκε αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη!
Τηλεφώνησε στον αδερφό του. Χάρη, χρειάζομαι τον Τζακ! Ναι θέλω να τον πάω βόλτα. Τι εννοείς δεν γίνεται και ότι τον βγάζεις πιο αργά; Όχι, θα βγει στις 4:40 μαζί μου και θα στον έχω γυρίσει μέσα σε μια ώρα. Ήθελε να τον βγάλει η γυναίκα σου; Πες στην Ιωάννα ότι ερωτεύτηκα και χρειάζομαι τον σκύλο σας να βγω έστω για μια ώρα. Θα στα εξηγήσω όλα μετά!
Κατάφερε να τους πείσει, ευτυχώς ο αδερφός του μένει ένα στενό πιο κάτω από το σπίτι του. Πήγε να ετοιμαστεί, να φρεσκαριστεί, να γίνει άνθρωπος, από άνθρωπος των σπηλαίων που ένιωθε αυτές τις ημέρες. Μετά συμπλήρωσε τη Βεβαίωση κατ’ εξαίρεση μετακίνησης πολιτών.
Τα ίδια έκανε και η Αλεξάνδρα. Φόρεσε το αγαπημένο της τζιν παντελόνι, ένα λευκό μπλουζάκι και έβαλε ένα κοραλί φουλάρι που της έστειλε ο κολλητός της από τη Μελβούρνη. Ο Στέφανος ντύθηκε πιο αθλητικά. Τουλάχιστον αν τον σταματήσουν για έλεγχο, να φανεί πως πήγε για τρέξιμο μαζί με τον Τζακ και όχι για καφέ! Η αδρεναλίνη και των δυο στα ύψη, αυτό το γλυκό άγχος της πρώτης συνάντησης!
Στο σκαλί μπροστά από το Καλλιμάρμαρο
Η Αλεξάνδρα είχε πάρει τους καφέδες, περπατούσε διακριτικά, μην κινήσει υποψίες με δυο καφέδες στο χέρι. Έφτασε νωρίτερα, όπως πάντα. Κάθισε στο σκαλί μπροστά από το Καλλιμάρμαρο, άναψε τσιγάρο. Είναι που θα το έκοβα με τον εγκλεισμό είπε από μέσα της και χαμογέλασε. Κοιτούσε με άγχος το ρολόι τις, 4:57μμ. Ελάχιστοι κυκλοφορούσαν γύρω της. Όλοι με ένα σκύλο, κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας.
Τι θα γίνει μόλις τελειώσουν όλα αυτά; Τι μέλλον μας περιμένει, είμαστε ασφαλείς; Ποια είναι η αλήθεια για την πανδημία; Θα του αρέσω και από κοντά του Στέφανου; Πως θα βρισκόμαστε, πως θα συναντιόμαστε; Ελπίζω να μην είναι από αυτούς που θέλουν να σε ρίξουν στο κρεβάτι από τον πρώτο καφέ. Θα με συμπαθήσει ο σκύλος του; Α όχι δεν είναι δικός του. Θα με συμπαθήσει ο αδερφός του; Τι σκέφτομαι η τρελή; Αλήθεια που είναι, είπε ξέρει πώς να έρθει. Ε καλά αν δεν ξέρει να βρει και το Καλλιμάρμαρο, να γυρίσει σπίτι του.
Εκεί που έτρεχε το μυαλό της, βλέπει στο τέρμα δεξιά της πλατείας μπροστά από το Στάδιο τον Στέφανο. Μαύρη φόρμα, άσπρο μπλουζάκι και αυτός. Ένας σκύλος να τρέχει χαρούμενος που είχε όλη την πλατεία δικιά του. Της χαμογέλασε, από τα εκατό μέτρα μακριά και το χαμόγελο του φώτισε τα πάντα. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή, ούτε όταν έδινε πανελλήνιες έτσι. Έσβησε το τσιγάρο, σηκώθηκε, έβαλε αντισηπτικό στα χέρια της. Αυτός πλησίαζε με γοργό βηματισμό, την αντέγραψε, έβαλε και αυτός αντισηπτικό.
Η συνάντηση στα δυο μέτρα
Στάθηκαν σε απόσταση δυο μέτρων ο ένας από τον άλλον. Κοιτάχτηκαν χωρίς να μιλούν, τα μάτια τα έλεγαν όλα. Υπήρχε μια ενέργεια στον αέρα, τόσο έντονη που αν περνούσε άλλος από κοντά θα τον χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Πόσα λεπτά, ημέρες, χρόνια πέρασαν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον; Το γάβγισμα του Τζακ τους επανέφερε στην πραγματικότητα.
- Καλησπέρα Αλεξάνδρα.
- Καλησπέρα Στέφανε. Άφησα τον καφέ σου σε απόσταση ασφαλείας είπε και γέλασαν.
Το χρειάζονταν αυτό το γέλιο για να ηρεμήσουν οι καρδιές τους που χτυπούσαν δυνατά. Για τα επόμενα 15 λεπτά δεν σταμάτησαν να μιλάνε. Τα μάτια τους ήταν καρφωμένα του ενός στον άλλον. Ελάχιστες φορές κοιτούσαν συνωμοτικά τριγύρω τους, μήπως και έρθει κάποιος για να τους ελέγξει. Για καλή τους τύχη, δεν ήρθε κανένας.
- Είσαι πιο όμορφη από κοντά, είπε ο Στέφανος.
- Είσαι πιο γοητευτικός στα δυο μέτρα μακριά μου, απάντησε η Αλεξάνδρα.
- Θα ήθελα τόσο πολύ να είμαι πιο κοντά σου.
- Και εγώ θα το ήθελα αυτό
- Θα με άφηνες να σε φιλήσω, αν ήμουν πιο κοντά σου;
Την αιφνιδίασε, δεν το περίμενε αυτό. Ούτε όμως μπορούσε να αρνηθεί ότι θα ήθελε να τον φιλήσει. Ναι, θα σε άφηνα, είπε και για πρώτη φορά χαμήλωσε το βλέμμα για λίγο και κοκκίνισε ολόκληρη.
Ο αποχωρισμός
Η ώρα περνούσε, το φλερτ συνεχίζονταν, οι ματιές τους ήταν συνδεδεμένες απόλυτα. Τα λόγια και οι κουβέντες διαδέχονταν η μια την άλλη. Είχε πάει 5:20μμ, ο Στέφανος έπρεπε να γυρίσει τον Τζακ στον αδερφό του. Σηκώθηκαν από το σκαλί μπροστά στο Καλλιμάρμαρο. Είχαν ήδη κανονίσει αύριο, την ίδια ώρα να βρεθούν στο ίδιο σημείο.
- Θα φέρω εγώ τους καφέδες αυτή τη φορά, είπε ο Στέφανος.
- Αρκεί να θυμηθείς πως τον πίνω, απάντησε περιπαικτικά η Αλεξάνδρα. Για τώρα όμως αν θες, βάλε τον καφέ σου στη χάρτινη θήκη και θα τους πετάξω εγώ στον κάδο.
Καθώς το έλεγε, αυθόρμητα άπλωσε τη χάρτινη θήκη προς το μέρος του. Πλέον είχαν-δεν είχαν ένα μέτρο απόσταση.
Ο Στέφανος άπλωσε το χέρι, έβαλε το άδειο χάρτινο ποτήρι στην θήκη, σταμάτησε για ένα δευτερόλεπτο. Ήταν η μοναδική ευκαιρία για σήμερα που είχε. Πριν το τραβήξει πίσω, τόλμησε να της αγγίξει το χέρι και να απλώσει τα δάχτυλα του πάνω στα δικά της. Τα ακούμπησε και στάθηκαν και οι δυο μαρμαρωμένοι. Για πόση ώρα, κανείς δεν ξέρει. Ήξεραν όμως ότι ένιωσαν κάτι μαγικό, έντονο, διαφορετικό και όμορφο συνάμα.
- Θα περιμένω με ανυπομονησία να σε δω αύριο. Να προσέχεις μέχρι τότε.
- Θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω αύριο, κι εσύ να προσέχεις Στέφανε.
Της έστειλε ένα φιλί στον αέρα, προσποιήθηκε ότι το έπιασε, χαμογέλασαν σαν ερωτευμένοι έφηβοι και τραβήχτηκαν ο ένας από τον άλλον. Κανείς δεν ήθελε να φύγει. Για αυτό και τα επόμενα απογεύματα που ακολούθησαν, συνέχισαν να βρίσκονται καθημερινά. Και ερωτεύτηκαν. Γιατί τον έρωτα δεν τον σταματάει καμία πανδημία!
*Μέσα στη δίνη όσων συμβαίνουν στον πλανήτη μας και σε όλους μας, σκέφτηκα πως χρειαζόμαστε να ξεφύγουμε. Με κάτι διαφορετικό, κάτι ρομαντικό και όμορφο. Οι αρρώστιες και οι πανδημίες θα είναι πάντα κάπου τριγύρω. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να ξεχάσουμε την ανθρωπιά μας, τη ζεστασιά στην καρδιά και να βάλουμε τα συναισθήματα στην άκρη. Να προσέχετε ο ένας τον άλλον, να κρατάτε αποστάσεις, για να είμαστε όλοι έτοιμοι να αγκαλιαστούμε στο τέλος!
Κείμενο: Βογιατζής Ηλίας Για newsitamea.gr
.