Μη μου κρύβεις άλλο τον ήλιο, αγάπη μου

Δεν ξέρω ποιου είδους διαστροφή σε ωθεί να διώχνεις το φως μου.

Με θέλεις στη σκιά χωρίς χαμόγελο. Γουστάρεις να με βυθίζεις στο απόλυτο σκοτάδι.

Μόνο αυτό αυτό μοιράζεσαι απλόχερα μαζί μου τελευταία.

Σαδιστικά κρατάς τα χέρια σου άδεια και την καρδιά σου παγωμένη.

Ωστόσο με περιφρουρείς άγρυπνα. Μην τυχόν και απομακρυνθώ από κοντά σου.

Λίγο χιούμορ, μπόλικες δικαιολογίες, μια πρέζα τρυφερότητας και η συνταγή είναι πια δοκιμασμένη. Τσιμπάω κι αφήνομαι στο συναισθηματικό σου κενό.

Άλλη μια ελεύθερη πτώση μου κρατάς για επιδόρπιο.

Άλλη μια πρόσκρουση στο τσιμέντο με το οποίο κάλυψες την καρδιά σου.

Όμως να στο εξομολογηθώ λαικά, αγόρι μου, μπούχτισα να ματώνω γόνατα, πρόσωπο κι ελπίδες.

Κουράστηκα.

Βαρέθηκα.

Νισάφι.

Δεν θέλω άλλο να είμαι το ψυχολογικό σου πειραματόζωο.

Δεν ξέρω, αν στο είπα, αλλά δεν σπούδασα ψυχολογία ή ψυχιατρική.

Κι η υπομονή μου εξαντλήθηκε. Δεν είναι πια το φόρτε μου.

Έχεις πολλά θέματα να λύσεις αλλά δεν θέλεις να λυθούν.

Διαιωνίζεις τον ίδιο κύκλο.

Λάθη, πάθη, παλιμπαιδισμοί.

Όλα ένας αχταρμάς κι εσύ στο κέντρο.

Δίνη που με ζαλίζει το έργο που σκηνοθετείς και παίζεις.

Έχω και τους ιλίγγους από τον λαβύρινθό μου να με ταλαιπωρούν, αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι πια.

Προσπάθησα να σε τραβήξω έξω. Σου έδωσα το χέρι μου να κρατηθείς.

Δεν είχα πολλά. Είχα όμως πίστη και καλή θέληση. Τα καταχράστηκες και τα δύο.

Ίσως να μην φταις.

Ίσως να είναι έτσι το DNA σου.

Όταν υπάρχει βλαμένο χρωμόσωμα από κατασκευής, δεν διορθώνεται το πράγμα.

Είναι εδώ που λέμε ότι σηκώνει η επιστήμη τα χέρια ψηλά.

Κάπως έτσι τα σήκωσα κι εγώ μαζί σου.

Ξεσκόνισα τον μπόχο από πάνω μου και τώρα λέω ν’ αράξω

σε κάποια παραλία από τις πολλές του νησιού μου.

Γι ‘ αυτό σου λέω, αγάπη μου, κάνε πιο πέρα.

Μου κρύβεις τον ήλιο.

Σαντίνα Δεναξά (Λίκνον)