Στα χείλη μας μπλέκεται καθημερινά αυτή η λέξη βάφοντάς τα κόκκινα.
Πληγή ή ελπίδα;
Ποια είναι η κούνια που μέσα του νανουρίζεται το συθέμελο του κόσμου;
Όνειρα και προσδοκίες τον τρέφουν και τον κυκλώνουν προστατευτικά
μέχρι να ωριμάσει και να κάνει τα πρώτα του βήματα στην ζωή μας.
Υπάρχει όμως κι η περίπτωση ν’ αργοπεθαίνει,
πριν καν ενηλικιωθεί από αδιαφορία κι απουσία.
Έρωτας.
Χωρίς αυτόν δεν ζούμε και από αυτόν μπορεί να φθάσουμε ως τον θάνατο.
Εξαρτάται πώς τον βιώνουμε, πώς τον εκφράζουμε, πώς τον διοχετεύουμε
στο πλάσμα εκείνο που μας τον εμπνέει.
Κυρίως είναι τέχνη ο έρωτας.
Είναι τέχνη να κατέχεις το μυστικό της απογύμνωσης του εαυτού σου
από την ανασφάλεια του πόσο μπορεί ν’ αγαπηθείς από τον άλλον.
Να μπορείς να προσφέρεις τα πάντα για να κερδίσεις τα πάντα
στον στίβο της αμοιβαιότητας.
Είναι τέχνη και ρίσκο ο έρωτας.
Ρίσκο γιατί αφήνεσαι ευάλωτος στις διαθέσεις του αγαπημένου προσώπου.
Αφήνεσαι στα χάδια ή στα νύχια του ανάλογα.
Σε κάθε περίπτωση όμως χαρακιές υποσκάπτουν την ταυτότητά σου
κι επιτρέπουν σ’ ό, τι πίστευες πως δεν θα γίνεις ποτέ να ενσαρκωθεί.
Η μοναξιά σ’ εγκαταλείπει τότε, ο μονόλογός της αντικαθιστάται από έναν διάλογο
με το έτερον ήμισυ, από ερωταποκρίσεις και γόνιμες σιωπές.
Νιώθεις ευλογημένος που τα χέρια σου δεν είναι πια άδεια
κι ανακαλύπτεις την ανυπολόγιστη αξία του έρωτα.
Γιατί είναι ένα δώρο, το πρώτο και τελευταίο χνάρι του Θεού πάνω στην ψυχή μας.
Η σκάλα που μας οδηγεί στον Παράδεισο,
όταν αφοπλιζόμαστε από την μικρότητα και την εγωπάθειά μας.
Η άβυσσος που γκρεμιζόμαστε
όταν τυφλωνόμαστε από ματαιοδοξία και τον ατομικισμό.
Είναι η απάντηση σε κάθε αγωνία κι απορία μας.
Είναι το αιώνιο παραμύθι που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ και θα διαβάζεται εσαεί.
Αυτό, όπου όλοι παίζουμε τον ρόλο των πρωταγωνιστών
αλλά και των κομπάρσων σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.
Είναι παρών ακόμη κι όταν οι ρυτίδες αλλοιώσουν την μορφή,
ακόμη κι όταν η όραση αρχίσει να χάνει την δύναμή της.
Ακμαίος, εντυπωσιακός, πανέμορφος και κραταιός, αγκαλιάζει την μνήμη θερμά.
Μαζί συμπορεύονται κι εξουσιάζουν την καρδιά χωρίς έλεος.
Είναι ο τρόπος να νιώσεις αθάνατος κι ας είσαι ένας κοινός θνητός.
Είναι η φυλακή κι η απελεύθερωσή μας.
H διαίρεση κι η ένωσή μας με την μονάδα, με το σύμπαν, με τον Θεό.
Σαντίνα Δεναξά