Μια απ’ τις πιο πολυθρύλητες και κοινότυπες τακτικές φλερταρίσματος είναι εκείνη του γραμματόσημου. Αυτή που λέει πως πρέπει να φτύσεις το άτομο που σε ενδιαφέρει, προκειμένου να κολλήσει και να του εγείρεις το ενδιαφέρον. Μια διαδικασία που λίγο-πολύ όλοι έχουμε υπάρξει θύτες και θύματά της.
Όλοι έχουμε πει, μας έχουν πει, έχουμε εφαρμόσει ή έχουν εφαρμόσει σ’ εμάς το «γραμματόσημο». «Μην της στείλεις, κάνε τον αδιάφορο και θα δεις πως θα τρέξει από πίσω σου. Μη σε πάρει για δεδομένο». Φράσεις που μονοπωλούν τις συζητήσεις κάθε παρέας, ειδικότερα όταν ένα μέλος της βρίσκεται στην αρχή μιας καινούργιας γνωριμίας. Φράσεις που μονοπωλούν και το δικό μας μυαλό, πολλές φορές, επιθυμώντας να προκαλέσουμε το αντικείμενο του πόθου μας, ώστε να μας αναζητήσει.
Η αποτελεσματικότητα της συγκεκριμένης τακτικής είναι αδιαμφισβήτητη. Το μαρτυρούν οι προσωπικές εμπειρίες, τόσο απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό (είτε ως υποκείμενα είτε ως αντικείμενα στην εφαρμογή της) όσο κι απ’ το περιβάλλον μας. Η απορία, όμως, που γεννάται, σχετίζεται με τους λόγους που την καταστούν τόσο επιτυχημένη κι ευρέως διαδεδομένη. Μια πραγματική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα μπορούσε να προκύψει μόνο μέσα από μια ουσιώδη εμβάθυνση στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.
Ως είδος, ένα απ’ τα αρχέγονα ένστικτα που μας χαρακτηρίζει είναι η συνεχής κι αδιάκοπη προσπάθεια για την κατάκτηση της φαινομενικά υψηλότερης κορυφής. Όσο μεγαλύτερος ο βαθμός δυσκολίας του στόχου, τόσο εντονότερη κι η επιθυμία επίτευξής του. Πες το εγωισμό, πες το στοίχημα με τον ίδιο μας τον εαυτό, η ανθρώπινη φύση ανέκαθεν μας οδηγούσε στην επιδίωξη του ακατόρθωτου. Φυσικά, οι ανθρώπινες σχέσεις, ως ένα θεμελιώδες στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, δε θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση στα παραπάνω.
Ως ένα βαθμό, το κυνήγι του φαινομενικά ακατόρθωτου διαδραματίζει έναν απ’ τους καθοριστικότερους παράγοντες εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Επομένως, όχι μόνο δεν είναι κατακριτέο και καταδικαστέο, αλλά τουναντίον αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο κι αναπόσπαστο συστατικό της εξέλιξής μας τόσο ως κοινωνία όσο και μεμονωμένα ως οντότητες. Αποτελεί το λόγο που προσπαθούμε κι επιτυγχάνουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, κάνοντας συνεχώς βήματα μπροστά, αντί να βαλτώνουμε στη στασιμότητα.
Τα προλεχθέντα βρίσκουν πλήρη εφαρμογή σε πολλαπλά κομμάτια της ανθρώπινης ύπαρξης, είτε μεμονωμένα είτε στην κοινωνική της διάρθρωση. Θα πρέπει ν’ αναρωτηθούμε, ωστόσο, αν αποτελούν το ουσιαστικό ζητούμενο από μια ανθρώπινη σχέση. Δηλαδή, είναι φυσιολογικό αυτό που επιζητούμε από έναν άνθρωπο, ώστε να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον να είναι η αδιαφορία του; Είναι φυσιολογικό να επιδιώκουμε σημείο έναρξης της κοινής μας πορείας με κάποιον να αποτελεί το φτύσιμο;
Αδυνατώ να αποδεχτώ πως όντως είμαστε τόσο κοντόφθαλμα, συναισθηματικά ανώριμα και κακομαθημένα πλάσματα, που αξιολογούμε πως η καλύτερη επιλογή για να στέκει στο πλάι μας είναι απαραίτητα κι η δυσκολότερη. Αποδέχομαι πως ο βαθμός δυσκολίας και το μυστήριο μας συναρπάζει. Παρ’ όλα αυτά είναι αδιανόητο πως για να μας κερδίσει κάποιος θα πρέπει να μας βγάλει το λάδι. Βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τον αυτοσεβασμό, που οφείλουμε να έχουμε προς τον εαυτό μας.
Όταν κάποιος μας ποθεί και μας θέλει, σημαίνει πως οφείλει να μας διεκδικήσει. Να μας διεκδικήσει με πάθος, ώστε ν’ αποκαλύψει την πληθώρα των λόγων για τους οποίους αξίζει να βρίσκεται δίπλα μας. Να μας διεκδικήσει όχι με την αδιαφορία του, αλλά με το ενδιαφέρον του προκειμένου να κερδίσει το δικό μας. Να μας προκαλέσει ώστε να βαδίσουμε προς την κορυφή του, όχι επειδή η διαδρομή προς αυτήν είναι η δυσκολότερη, αλλά επειδή είναι μαγευτική και παρέχει ανεπανάληπτη θέα.
Σε καμία των περιπτώσεων δεν αποτελεί ζητούμενο να ελκόμαστε από κάποιον εξαιτίας του βαθμού δυσκολίας του. Το πραγματικό ζητούμενο, κι αυτό που δυνητικά οδηγεί στην καρποφορία μιας σχέσης, είναι να μας έλκει το βέλτιστο. Ό,τι αποδεικνύει καθημερινά κι αδιάλειπτα τους λόγους για τους οποίους αξίζει να βρίσκεται στο πλευρό μας. Ό,τι παλεύει ώστε να μας συντροφεύει σ’ αυτό το μοναδικά όμορφο ταξίδι της ζωής. Χωρίς περιστροφές, οπισθοδρομήσεις κι ερωτηματικά. Χωρίς να μας δημιουργεί ανασφάλειες.
Αυτοί είναι κι οι άνθρωποι που μας αξίζουν. Άνθρωποι που δε μας αφήνουν λεπτό να αμφιβάλλουμε για τις προθέσεις τους και κατ’ επέκταση για τον εαυτό τους. Άνθρωποι που μας κερδίζουν με την παρουσία τους, νοητή και φυσική κι όχι με την απουσία τους. Άνθρωποι που είναι δίπλα μας όταν τους χρειαζόμαστε. Εν ολίγοις, άνθρωποι που δεν κάνουν δύσβατη την καθημερινότητά μας, αντιθέτως, αναδεικνύουν την κάθε ομορφιά της.
Συντάκτης: Αλέξανδρος Πασσίσης , Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: pillowfights.gr