Φαντάσου ότι βρίσκεσαι στην παιδική χαρά με το μικρό σου και ξαφνικά βλέπεις το παιδί κάποιου άλλου να πετάγεται από την κούνια του και να προσγειώνεται αρκετά μέτρα μακριά της και να πανηγυρίζει.
Προφανώς, νιώθεις την καρδιά σου να σταματά και φοβάσαι για το χειρότερο…
Αυτό το παιδί – αυτό που πάντα βρίσκει τον πιο επικίνδυνο τρόπο για να κάνει παίξει… είναι το δικό μου παιδί.
Η κόρη μου είναι ατρόμητη. Δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Είναι αυτή που κάνει τους άλλους γονείς, δασκάλους και φροντιστές -στην παιδική χαρά, στο σχολείο, στην γυμναστική- να κρατούν την ανάσα τους, ενώ εγώ απλά στέκομαι πιο πίσω και παρακολουθώ τα κότσια και το θάρρος της.
Είναι το παιδί που πέφτει (πολύ συχνά), σηκώνεται και συνεχίζει σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα.
Κάποτε όταν την έβλεπα να κάνει κάτι επικίνδυνο και εξωφρενικό, πάθαινα υστερία. Μέχρι που μια κυρία μού είχε πεί «η κόρη σου μπορεί να είναι ατρόμητη, αλλά και προσεκτική».
Τότε μόνο άρχισα να παρατηρώ πώς παίζει. Πριν κάνει οποιοδήποτε… ακροβατικό στην τραμπάλα ή το μονόζυγο, ζύγιζε τις κινήσεις της και έπαιρνε τα μέτρα της. Δεν χρειαζόταν να της πω «πρόσεχε», γιατί το έκανε ήδη.
Σκέφτεται κάθε της κίνηση και μέσα από το παιχνίδι, μαθαίνει πώς λειτουργεί το σώμα της. Τι μπορεί και τι όχι να κάνει σωματικά. Είναι δυνατή, γρήγορη και δεν φοβάται τίποτα. Αλήθεια, την θαυμάζω γι’ αυτό!
Μπορεί να κοψοχολιάζουμε τους ανθρώπους στην παιδική χαρά, μπορεί να δεχόμαστε πού και πού επικριτικά βλέμματα και παράξενες ματιές καθώς την επευφημούμε, αλλά το κορίτσι μου, έχει θάρρος όσο καμία άλλη στην ηλικία της και τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο στο δρόμο της.
herviewfromhome.com